«چند باور قدرتمندکننده» برای رفع احساس گناه - صفحه 396

سلام به همه‌ی عزیزان

روز اول روزشمار تحول زندگی من

این فایل آگاهی‌های خیلی تاثیرگذار و عمیقی داره که پذیرفتنش نیاز به تکامل داره

اولین موضوع این هست که وجدان و احساس گناه چیزی هست که ساخته‌ی فرهنگی هست که در اون بزرگ شدیم. چون همانطوری که یک فرد مسلمون اگر مشروب بخوره احساس گناه و عذاب وجدان میگیره یک فرد در آمریکای جنوبی یا جاهای شبیه به اونجا مشروب میخوره و احساس گناه و عذاب وجدانی هم نداره، یک فرد در ژاپن یک بتی رو اشتباهی هم حتی بشکونه عذاب وجدان میگیره و یک فرد مسلمون بت بشکونه به خودش افتخار میکنه، چرا این اتفاقات می‌افته؟ چون هر فردی با توجه به فرهنگی که در اون بزرگ شده ذهنش ایجاد شده و ما چیزی به نام وجدان درد یا احساس گناه رو که میشنویم باید دقت کنیم که این چیزی نبوده که از روز اول با ما باشه بلکه این بواسطه دیده‌ها و شنیده‌های ما و بواسطه فرهنگی که در اون به دنیا اومدیم بوجود اومده. چه بسا خیلی از اتفاقاتی که تو ایران غم انگیزه مثل مرگ یک فرد باعث میشه طرف غمگین بشه ولی همین اتفاق در کشورهایی می‌افته که دقیقا اسمش یادم نیست ولی یک مراسمی مانند عروسی برگزار میکردن و همه لباس سفید میپوشیدن و در حال رقص بودن از اینکه اون فرد مرده چرا که اعتقاد داشتن که مرگ دروازه‌ای برای رسیدن به خداوند و بهشت و شادی هست. بنابراین باید به این موضوع شک کنم که این چیزهایی که من بابتش احساس گناه، وجدان درد و غم دارم.. برای خیلی از افراد احساس شادی و شور و نشاط داره. پس من باید نوع دیدگاهم رو به اتفاقات عوض کنم.

موضوع بعدی این هست که خیلی‌ها وقتی یک فردی میمیره به این دلیل غمگین هستند و گریه میکنن و حالشون رو بد میکنند که مورد فشار توسط دیگران قرار نگیرن، یعنی به دلیل نگاه دیگران حال خودشون رو بد میکنن و یا فیلم بازی میکنن که غمگین هستند.. بنابراین باید ببینیم قانون جهان چی میگه و طبق اون رفتار کنیم که البته آسون نیست اما شدنی هست.

موضوع بعدی این هست که خیلی از ماها دنبال این هستیم به چیزهایی فکر کنیم که نتیجه‌ی خاصی برای ما نداره، مثلا به این فکر کنیم که تو ذهن فلانی الان داره چی میگذره؟ یا به این فکر کنیم که جن‌ها چی هستند؟ یا به این فکر کنیم که وقتی مردیم چه اتفاقی می‌افته؟ (من خودم به این موضوع فکر میکنم که مردیم چی میشه!) و خیلی فکرهای اینجوری، اما این فکرها نتیجه‌ی خاصی رو ایجاد نمیکنه تو زندگی ما. این فکرها فایده‌ای برای ما نداره. یعنی ما باید دنبال فکرهای سازنده باشیم که کمکمون کنه که زندگی بهتری داشته باشیم. دلیلی که خودم فکر میکنم که وقتی مردیم چی میشه این هست که مثلا خودم رو آماده‌ی اون لحظه بکنم.. ولی مگه کسی میدونه وقتی مردیم چی میشه؟ طبق قرآن آخرت وجود داره و ما بی انتها هستیم اما اینکه خودمون رو آماده مرگ کنیم کار درستی هست (یعنی جوری زندگی کنیم که انگار روز آخر زندگیمونه) ولی اینکه به این فکر کنیم وقتی میمیریم دقیقا چی میشه فکر بیهوده‌ای هست چون ما شناختی و آگاهی از اون لحظه نداریم. حداقل من که تا الان ندارم. بنابراین بیاییم به چیزهایی فکر کنیم که زندگی بهتری رو برای ما ایجاد میکنه مثل اینکه چی کار کنم بهتر زندگی کنم؟ چی کار کنم که احساس بهتری داشته باشم؟ چه کار کنم که از نظر مالی، سلامتی، روابط، و به طور کلی وضعیت زندگیم بهتر بشه؟ که یکی از همون‌ کارها استفاده کردن عملی از آگاهی های سایت عباس منش دات کام هست که زندگی بهتری رو برای ما ایجاد میکنه.

نکته بعدی این بود که ما نمیتونیم به کسی ظلم کنیم. این موضوع بر اساس نگاه قرآن هست که در قرآن ظلم به معنای ظلم به خود هست. به این معنا نیست که ما میتونیم زندگی کسی رو خراب کنیم یا به قولی ظلم کنیم. یعنی اگر ما کاری رو انجام میدیم اشتباهی رو انجام میدیم نتیجه‌اش به خودمون میرسه نه به دیگران. این موضوع خیلی مهمی هست. چون خیلی وقت‌ها فکر میکنم که نکنه این کاری که من الان انجام میدم باعث نتیجه‌ی بدی در دیگران میشه؟ ولی درصورتی که باید این رو در نظر داشته باشم که کاری که من انجام میدم نتیجه‌اش رو خودم میبینم و دیگران بستگی داره به باورهای خودشون و اگر باورهای خوبی داشته باشن خیر میشه براشون و اگر باورهای خوبی نداشته باشن ضربه میخورن و البته اینطورم نیست که بگیم خب من کاری دلم میخواد انجام میدم و دیگران خودشون با باورهای مناسب جلوی اتفاقات بد احتمالی رو بگیرن، نه. اگر من بدی کنم به کسی نتیجه‌اش رو میبینم و اگر خوبی کنم به کسی هم نتیجه‌اش رو میبینم. و اینطورم نیست که اگر بدی کنم به کسی ظلم کنم نتیجه‌اش رو خودم میبینم و نکته جالب اینجاست که مثال امام حسین مثال خیلی خوبیه که اومدن امام حسین رو کشتن ولی به اون ضربه‌ای وارد نکردن پیام امام حسین به کل جهان رسید و امام حسین به هدفش رسید و در ضمن خود اون افراد هم به شکل بدی کشته شدن و در ضمن این اتفاقات حضرت یوسف هم دقیقا همین اتفاق براش افتاد و انداختنش توی چاه ولی شد عزیز مصر و این یعنی اگر من باورهای خوبی داشته باشم همه‌ی اتفاقات به نفع من رقم میخوره چون من خودم زندگی خودم رو رقم میزنم پس کار من این هست که باورهای مناسب رو ایجاد کنم مثل این باور که هر اتفاقی بیفته به نفع من هست. مثل این باور که دیگران نمیتوانند به من ظلم کنند و من هستم که زندگی خودم رو رقم میزنم. مثل این باور که عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد، مثل این باور که احساس خوب = اتفاقات خوب. مثل این باور که عوامل بیرونی و دیگران هیچ قدرتی در زندگی من ندارند و من خودم هستم که با باورهای خودم اتفاقات زندگیم رو رقم میزنم. مثل این باور که من با کنترل کانون توجه‌ام اتفاقاتم رو ایجاد میکنم و اگر با چیزی میجنگم دارم اون رو وارد زندگی خودم میکنم (دلیل خیلی از اتفاقات ناخواسته زندگی من همین جنگیدن ناخودآگاهی هست که با ناخواسته‌ها دارم و قدم به قدم بهبودش میدهم که نجگم و به جاش به خواسته‌ها توجه کنم که کار آسونی نیست باید قدم به قدم توش بهتر بشم)

نکته بعدی این هست که اشتباهات باعث پیشرفت ما میشن. کار ما این هست که از اشتباهات درس بگیریم و ازشون برای پیشرفت استفاده کنیم. هیچ کسی هم نیست که در این جهان اشتباه نداشته باشه و تمامی پیشرفت‌هایی که الان داریم میبینیم حاصل درس گرفتن از خطاها و اشتباهات گذشته است. مثل فضاپیماهایی که منفجر شدن و الان نواقصشون پیدا شده و راحت میرن و میان و اتفاق خاصی براشون نمی افته. یا نرم افزارهای بسیاری که باگ‌ها و خطاهای مختلفی داشتن و باعث میشدن کارها انجام نشه و الان کدهاشون اصلاح شده و دارن عالی کار میکنن، درس میگیری و اصلاح میکنی.

عاشقتونم.