پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1 - صفحه 38

سلام مجدد به همه دوستان عزیزم و استاد نازنینم

امروز خیلی از کامنتهای این فایل رو مطالعه کردم و به قول استاد خودم رو از زاویه دیگر و سطح بالاتری رصد کردم. یبیشتر و عمیقتر فکر کردم و یک سری رفتار تکرار شونده و همچنین بازخوردهای تکراری در دیگران نسبت به خودم پیدا کردم. پس دوباره می نویسم.

سعی کردم همه چیز رو اینجا بنویسم تا رد و اثری خودم به حا بگذارم و بعدا بهش استناد کنم. چون اطمینان دارم که راه و روشی که 3 ماهه در پیش گرفتم متفاوت از تمام عمرمه. من بیش از 1260 روزه که عضو سایت هستم ولی عضویت منفعل و تقریبا بیهوده ای بوده. تلاشی هم اگه می کردم و دوره ای تهیه کرده بودم و گوش می دادم فقط داشتم دور خودم می چرخیدم.

سردرگمی که برای تعیین کسب و کارم و پیدا کردن علاقه اصلی زندگیم داشتم به علت بی هدف بودن روزمرگی های زندگیم و نادرست بودن انجام تمریناتم برقرار موند و اولین موردی که در مورد ناکامی های تکرارشونده ام می خوام بهش اشاره کنم همینه.

من از بچگی آدم غصه خور و استرسی اصلا نبودم. همیشه با یک بیخیالی خاصی طی می کردم و درگیر اطرافم نمی شدم. همیشه با همکلاسیهام دوست بودم. حتی چون شاگرد اول و منظم بودم مبصر دائمی کلاس هم بودم. بچه شادی بودم ولی از طرفی وابسته به جمع نبودم. معمولا یک دوست خیلی صمیمی داشتم و بیشتر اوقاتم رو با اون بودم. آدم گروه نبودم زیاد. ریشه این درونگرایی و استقلال شخصیتیم رو در این می بینم که وقتی خواهر بزرگترم مدرسه رو شد و من و مادرم توی خونه نصف روز تنها بودیم یادمه همش مامانم درحال خیاطی بود و با خودش زیرلب حرف میزد یا موسیقی گوش میداد. با من حرف نمیزد. مادرم هم آدم جدی و کم حرفی بود. اصلا یادم نمیاد که مامانم باهام بازی کرده باشه یا سرمو روی پاش گذاشته باشم که بخوابم. یادم نمیاد نوازشم کرده باشه. یادم نمیاد قصه برام گفته باشه. ولی یادمه کتاب خریده بود. نوار قصه می گذاشت برام. دعوام نمی کرد بداخلاق نبود ولی مهرش رو هم زیاد ابراز نمی کرد.

من بودم و صدای چرخ خیاطی و تیکه پارچه هایی که باهاشون واسه عروسکام دامن و بلوز میبریدم و می دوختم.

شاید به همین خاطر بود که وقتی دانشگاه کرج قبول شدم و پدر و مادرم منو گذاشتن تو خوابگاه که برگردن اهواز مامانم گریه میکرد ولی من اصلا نه. برای کشف جاهای جدید و تجربه دانشگاه و خوابگاه و زندگی دانشجویی پر از هیجان بودم بدون ذره ای دلتنگی. دقیق نمیدونم این شخصیت ذاتیمه یا بر اثر تجربه های کودکی در من شکل گرفته.

بعد از گذشت 38 سال از عمرم می بینم من همچنان آدم تقریبا جمع گریزی هستم. زیاد تو جای شلوغ بمونم اذیت میشم. توی خونه باشم راحت ترم و مثلا بیرون رفتن به منظور شروع یک کار جدید برام سخته.

اصلا یه بحث دیگه رو باز کنم: استارت زدن هر کار جدید برام سخته ولی اگر شروعش کردم تا آخرشو میرم. مثل دوره آیلتس که چندین و چند سال شروعش رو به تعویق انداختم ولی وقتی رفتم تنها کسی بودم که بی وقفه تا ترم آخر ادامه دادم. مثل کلاس رقص باله. دوستام اسممو نوشتن ولی حتی توی امتحانات پایان ترم کارشناسی ارشدم من کلاسمو می رفتم ولی خودشون نه.

این ترس از شروع خیلی واسم تکرار شده ولی از جنبه خوبش استمرار برای اتمام کار هم همیشه بوده.

یادمه بچه که بودم با بابام میرفتم خرید مایحتاج خونه تا به یه قنادی می رسیدیم می گفتم بابا من گرسنمه و بابام که همیشه عجله داشت تا سریع خریداشو بکنه می گفت باشه برگشتنی برات میخرم. و نمی خرید. شاید از هر 20 بار یه بار. و این یکی از دلایل من برای تجربه حس ارزشمند نبودن بود. این شد که یاد گرفتم درخواست نکنم که باز هم رد نشه و ناراحت نشم.

اینه که سالهای سال بعد وقتی فارغ التحصیل شدم خیلی سختم بود که درخواست کار بدم و رد بشه. چون حس بی ارزشی بهم می داد.

ترس از رد شدن باعث میشد حتی قدم برندارم و هنوز هم همین نقطه ضعف رو دارم.

در عوض یه بعد تحسین برانگیز شخصیتم اینه که چون همیشه شاگرد زرنگی بودم که فن بیان خیلی قوی هم در تدریس داشتم همیشه مورد تحسین و تشویق معلمهام و پدر و مادرم قرار می گرفتم. اینکه تو باهوش و بسیار دقیق و باحوصله ای تمجیدی بود که همیشه می شنیدم. پس این در من قوت گرفت و همیشه در یاد دادن هرچیزی به هر کسی موفق عمل کردم.

شاید به علت دقت فوق العاده ام بوده که همیشه کند و آهسته کارهامو انجام می دادم (بجز ورزش که واقعا فرز و تیز هستم). همیشه ازم انتقاد میشه که یواشم ولی واقعا خودم باهاش مشکلی ندارم. مدتیه که ازم انتقادی هم نمیشه فکر می کنم از وقتی با خودم خیلی در موردش کنکاش کردم و پذیرفتم که کند بودن بد نیست و یک نقطه ضعف محسوب نمیشه بلکه اتفاقا در خیلی موارد کمک میکنه بهتر و تمیزتر کاراتو انجام بدی.

از طرفی وقتی برنامه ریزی داشته باشی به همه کار میرسی حتی اگه نسبت به دیگران کندتر باشی.

یه پاشنه آشیل سفت و سختی هم دارم تو باور فراوانی که البته شاخشو هنوز نشکستم ولی خش انداختم روش. آفرین میگم به خودم که دارم نشونه های ریز و موذیش رو توی رفتارها و تصمیمات روزمره ام پیدا میکنم و جلوش قد علم کردم. سالهای ساله که معروفم به آدم قانع. ولی این مخربترین تمجیدیه که ازم شده.

من قانع بودم چون به رزاق بودن خدا اعتقاد قلبی نداشتم. چون امید کمی داشتم که اگر بخوام برام مهیا میشه. چون ترس از دست دادن داشتم. مثل همون موقعی که میترسیدم پولای بابام تموم شه و برام شیرینی نخره.

عمری گذشته و من تازه دارم خودم رو از صفر می کوبم و آجر به آجر با راهنمایی استاد و توسل به قرآن می سازم. منی که عمری قرآن به دست بودم الان دارم روزی یک صفحه یا یک آیه رو به قلبم میسپارم. حفظ نمی کنم بلکه تلاش می کنم عمقشو درک کنم. روز و شب با خودم حرف میزنم. چون استاد گفته راهش اینه. می نویسم و گوش میدم چون استاد گفته من هم نوشتم و گوش دادم و ادامه دادم تا شدم انسان متفاوتی که هیچ شباهتی به گذشته ام ندارم.

واقعا این حرف استاد درسته که انقدر چراغ خاموش تغییر میکنی که اکه ثبتشون نکنی یادت میره کجا بودی. بله من نسبت به 3 ماه پیش خیلی تغییر کردم.

در عزت نفس.

در دوست داشتن خودم همینطوری که هستم (هم باهوش هم گاهی نه. کند ولی بادقت. جسور ولی سخت از جا بلندشو و …)

در توانایی ابراز عقیده بدون نگرانی از نظر دیگران.

در توانایی تشخیص حرفهای سمی و مخرب دیگران و جسارت دور کردن خودم از اونها.

در ارتباط برقرار کردن با حیوانات که وحشت همیشگیم بوده.

در اعراض کردن از ناخواسته هام.

نمیگم کامل و عالی شدم ولی خیلی بهتر از قبل شدم. دارم نتایج رو لمس می کنم.

اصلا یه تغییر بزرگ اینه که از چهار نفر به سمت من پول رسیده که خودم نه درخواست کردم نه خبر داشتم. از دو نفرشون که پول قلمبه. در صورتیکه من قبلا اصلا خودم رو لایق دریافت هدیه یا کمک مالی اونم به مقدار زیاد نمی دونستم. ولی الان میگم الهی شکر خدا داره برام پول بی زحمت و هدیه از آسمون میفرسته چرا رد کنم؟ چرا گارد بگیرم یا نگران بشم که پول بادآورده اومده پس باد هم میبردش. من همینطوری هم بنده خوب خدا هستم. لایقم دوست داشتنی ام. و اینو با حال خوب تو دلم تکرار می کنم.

سال پیش دخترم 3 سالش بود و خیلی به لجبازی افتاده بود. سر غذا خوردن. سر لباس پوشیدن. سر همه چی. هر روز تکرار جنگ اعصاب و برانگیختگی من و اون. ولی از یه جایی به بعد تصمیم گرفتم رها کنم. بذارم به میل خودش باشه. تحقیق کردم. کتاب خوندم. خودمو از درگیری ذهنی با اون رها کردم و به یک ماه نکشید که بچه آروم شد. روند وزن گیریش بهتر شد. لباسهایی که نمی پوشید رو پوشید. و شد بچه ای که شخصیت خاص خودش رو داره و قدرت نه گفتنش هم سرجاشه ولی اصلا منو اذیت نمیکنه. دیگه خبری از جنگ و دعوا نیست. الان که در آستانه 4 سالگیه نمونه خیلی از اطرافیانه بعنوان یه بچه خیلی خوب و مودب و بی آزار. در عین حال باهوش و مهربون.

الهی صدهزار مرتبه شکرت که در هر سختی آسانی قرار دادی و به ما قدرت فکر کردن دادی تا با رجوع به قلبمون و استفاده از ذهن قدرتمندمون خلق کنیم آنچه احساسمون میگه زیباست.

الهی شکرت که با قلبمون متصلیم به تو که خود صراط المستقیمی.

الهی شکرت برای این استاد بی نظیرم که عاشقشم.