پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1 - صفحه 5

به نام الله هدایتگرم

استاد جانم سلام به روی ماهتون که ماشاالله هزار ماشاالله داره به لطف قانون سلامتی می درخشه. اصلا امروز چهره تون یه نور خاصی توشه. حتما نور ایمانتون هست که در قالب سلامتی و آرامش تجلی کرده.

چقدر عالی شد این تصمیمتون که سوالات رو دونه دونه مطرح کنید تا با تمرکز بسیار بیشتر روی موضوع ذهنیمون focus کنیم. این هم از تلاش دائمی شما برای بهتر کردن کارتون میاد. و جای بسی تحسین داره.

ازتون بی نهایت سپاسگزارم که عمیقترین مفاهیم و تمرینهای مهم و اصلی رو در فایل های رایگانتون (که واقعا روش نمیشه قیمت گذاشت) بیان می کنید تا به همه ما سخاوت و خلوص نیت رو یاد بدید به صورت عملی.

خیلی ساده و قابل فهم توضیح دادید در مورد هر موضوعی که داره مدام برای ما تکرار میشه و انقدر تکرار شده که باورمون شده مدل ماست. باورمون نمیشه که خودمون ساختیمش. باورمون نمیشه که چقدر راحت عقاید خانواده مون و همشهریهامون و حتی مردم کشورمون رو بدون اندکی زحمت برای فکر کردن یا شک کردن پذیرفتیم انگار که وحی منزله. جالبه که گاهی حتی به خدا و قرآن هم نسبتش می دیم.

امروز که داشتم توی فضای بهشتی خونه قشنگم نفس شکرگزارانه می کشیدم، تنم رو با ورزش نوازش کردم، ذهنم رو با کامنتهای فوق العاده سایت سیراب از باور فراوانی و عشق به الله کردم و بعد کودک روحم رو با قرآن تغذیه کردم. از خدا خواستم برای امروزم چراغی روشن کنه که دیدم توی آیات نورانی سوره هود نوشته بود:

وَأَنِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ یُمَتِّعْکُمْ مَتَاعًا حَسَنًا إِلَىٰ أَجَلٍ مُسَمًّى وَیُؤْتِ کُلَّ ذِی فَضْلٍ فَضْلَهُ ۖ وَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنِّی أَخَافُ عَلَیْکُمْ عَذَابَ یَوْمٍ کَبِیرٍ ﴿٣﴾

و اینکه از پروردگارتان آمرزش بخواهید، سپس به سوی او بازگردید تا آنکه شما را تا پایان زندگی از بهره نیک و خوشی برخوردار کند، و هر که را صفات پسندیده و اعمال شایسته او افزون تر است، پاداش زیادتری عطا کند، و اگر روی از حق برگردانید، من از عذاب روزی بزرگ بر شما بیمناکم.

با خودم فکر کردم امروز خدا چی میخواد بهم نشون بده. دقت کردم دیدم میگه اول بخاطر اشتباهات گذشته آمرزش بخواه. یعنی به قول استاد اولین قدم اینه که قبول کنی یک روند اشتباهی رو طی می کردی. برگرد خود گذشته ات رو اسکن کن. شک کن. دلیل و منطق پشت کارهات رو پیدا کن. تا الگوی تکرار شونده ای رو پیدا کنی که داره آزارت میده.

بعدش میگه توبوا که معنیش با استغفار فرق میکنه. یعنی در عمل اون اشتباه رو اصلاح کن. نه فقط به زبون بگی من اینجا اشکال دارم. باید درستش کنی (با خودمم) و اصرار کنی به سبک صحیح فکری و عملی زندگی تا به شخصیت و عادت تبدیل بشه. خوب نتیجه اش هم این میشه که تا پایان عمر از خوشی و نعمت برخوردار میشی.

عاشق اینجاشم که میگه هرکی صفات پسندیده (عادت اخلاقی نیکو که دیگه انقدر تکرارش کردی که جا افتاده واست) و اعمال شایسته او زیادتر باشه پاداش بیشتری دریافت میکنه. به همین سادگی. به همین خوشمزگی!

آخرش دیگه حجت رو تمام میکنه در مورد قانون و میگه اگر خودتون روی گردانی کنید به ناچار عذاب می کشید. تقصیر کسی نیست. این فقط و فقط منم که تصمیم می گیرم گل آفتابگردون باشم و با نگاه به خورشید از زیبایی و نعمت برخوردار بشم یا اینکه خودم برم توی سایه و بگم چرا دارم پژمرده میشم. خدا برام مقدر کرده همیشه ناکام و محزون باشم.

این فایل و سوالات هوشمندانه استاد و این آیه کامل که خودش به تنهایی یک چلچراغه امروز واسه من درهایی از رحمت باز کرد.

یادم اومد گذشته نه چندان دوری رو که سالها گذشته بود و من هنوز در سردرگمی شغل پیدا کردن بودم. نمی دونستم میخوام چیکار کنم. با اینکه عاشق فیزیکم ولی با خودم می گفتم اصلا چرا من ارشد فیزیک گرفتم؟ چرا هرکاری انجام میدم توش شکست می خورم؟ چرا هرچی فکر می کنم نمی فهمم چرا از مدارس و دانشگاه ها اخراج می شدم؟ من که عاشق تدریسم. من که خیلی حوصله دارم. من که خیلی سواد علمی خوبی دارم.

اما گذشت و گذشت تا دوره 12 قدم و شیوه حل مسائل به من با سوالاتی نظیر این سوالی که الان استاد پرسیدند نشون داد اشکال کار از احساس عدم لیاقت و عدم باور فراوانی میاد. از کمبود عزت نفس میاد. حالا دارم هر تمرینی که استاد در این دوره ها میدن رو مثل وحی منزل بهش عمل می کنم. در زمینه هایی که منظور اصلیم نبوده مثل روابط با خانواده همسر یا همسایه ها و حتی غریبه ها خیلی پیشرفت چشمگیر داشتم که اثر مثبت جانبی بهبود شخصیتمه. در مورد کسب و کار هم موضوع اصلیم بوده بالاخره بعد از 11 سال که از فارغ التحصیلیم می گذره با لطف خدا ایده بسیار جذاب و مورد علاقه ام به ذهنم رسیده که دارم مقدمات عملی کردنش رو فراهم می کنم. تحقیق هامو شروع کردم و براش برنامه روتین روزانه ریختم و این یعنی قدم عملی برداشتن در جهت خلق خواسته ( همون اسْتَغْفِرُوا رَبَّکُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَیْهِ) و دارم می بینم که جهان داره منو به سمت کار مورد علاقه ام از روشی آسون که با زندگی الانم قابل اجراست سوق میده. الان ماه هاست که از احساس رنج و سنگینی که از سردرگمی شغلی داشتم رها شدم و فقط دارم به بهتر انجام دادنش فکر می کنم و حالم بهتر و بهتر میشه.

قبلا اگه کسی بهم می گفت تو که تحصیل کرده ای چرا بیکار نشستی یا بایستی بجای فیزیک می رفتی پزشکی یا آرایشگری انقدر ناراحت می شدم انقدر بهم برمی خورد که می خواستم خفه بشم. چون در درون خودم توی این مورد احساس ضعف می کردم. جایی که خودت حساسیت نداشته باشی اگر مورد انتقاد قرار بگیری برافروخته هم نمیشی و اصلا برات مهم نیست. اما من که در مورد خودم توی کار کردن احساس خوبی نداشتم با شنیدن انتقاد احساس بی عرضگی مضاعف می کردم و وجودم آتیش می گرفت. ولی الان اصلا نه کسی بهم دیگه حرفی در این مورد میزنه و نه اگر هم بشنوم برام اهمیتی داره چون راهمو پیدا کردم و باور لیاقتم رو تقویت کردم. الان تلاشهام و وقت زندگیم هدفمند شده. و این ارزشش از همه چیز برام بیشتره.

در مورد پدرم مثال می زنم:

در تمام عمرش باورش این بوده که آدم زرنگیه و بلده پول دربیاره و اطرافیانش برعکس فکر اقتصادی ندارن و ایشون باید همیشه جورشون رو بکشه. باور بفرمایید دقیقا همین هم اتفاق افتاده. فقط اون فردی که پدرم باید حمایت مالیش کنه و براش زحمت پول درآوردن رو بکشه در هر مقطعی تغییر میکنه و یکی دیگه جایگزینش میشه ولی پدرم همونه که بود. اصلا انگار میگرده دنبال کسی که مشکل داره و هی غصه اش رو بخوره و هی پول بفرسته و شغل براش دست و پا کنه و رو بزنه به این و اون که ببرنش سرکار. تازه بعد از اینهمه تلاش که کار این و اون رو راه میندازه آخرش سه تا از پسرعموهام تو روش هم ایستادن که چرا توی زندگی من دخالت میکنی. جدیداً هم که پدرم بخاطر همین غصه خوردنها به بیماری خطرناکی هم مبتلا شدن.

یه مثال خنده دار هم بزنم فضا عوض شه:

من مدتی پیش متوجه شدم که نمیدونم رو چه حسابی خودم رو در مقابل مادرشوهر و خواهرشوهرم دست و پا چلفتی و غیرکدبانو حس می کردم واسه همین همیشه جلوی اونها اصلا عجیب خرابکاری می کردم. مثلا دعوت من بودن می رفتیم بیرون فلاسک چای یا یه دفعه قابلمه پلو رو جا گذاشتم. خونشون بودم ظرف از دستم میفتاد و می شکست. غذام خراب میشد برنجم شفته میشد!!!!!!!!!!!! وای عروسها می دونن چه حس افتضاحیه!

تا به کمک آموزشهای استاد نشستم فکر کردم چرا من اینجوری ام فقط هم جلوی اونها. دیدم چون اونها زنهای صرفا خونه داری هستن که تنها کارشون در زندگی تمیزکردن خونه و بچه داری بوده. ارزش یک خانم در ذهنشون فقط و فقط به بیشتر کار کردن توی خونه و غذای خوب پختن و همیشه برق زدن خونه است. من هم که به اندازه اونها به این مساله اهمیت نمیدم (چون اعتقاد دارم درسته که خونه باید مرتب و تمیز باشه ولی من نوکر دربست خونه که نیستم. باید فعالیتهای دیگه هم داشته باشم مثل کسب درآمد مستقل یا ورزش یا تفریح و …) پس ناخودآگاه خودمو در مقابل اونها کدبانو و زبر و زرنگ نمی دیدم و اتفاقات اون مدلی که گفتم می افتاد. از وقتی عزت نفس خودمو تقویت کردم و خودم رو به عنوان زن زرنگی تحسین کردم که هم خونه دار و تمیزه و هم داره فعالیت اقتصادی میکنه اونم با وجود بچه کوچیک، یهو شرایط برعکس شد. هم حس می کنم احترامم بیشتره و حرف ناخوشایندی نمی شنوم. هم جالبه که چند باره خواهر شوهرم داره سوتی هایی میده که قبلا من می دادم. جلوی من ظرف میشکنه. میزنه زیر پارچ آب. ته کیکش میسوزه و …. که من قبلا ازش ندیده بودم.

من اصلا از این عروس بدجنسا نیستم بخدا ولی با دیدن این اتفاقا جهان بهم ثابت کرد که هرچی در مورد خودت فکر کنی دقیقا به عینیت می پیونده. و وقتی بهش اهمیت میدی تکرار میشه و فکر میکنی این شخصیتته. من فکر می کردم اونها همیشه بی اشکالن در خانه داری و من پر از اشکالم. ولی جهان دقیقا برعکسش رو بهم نشون داد تا باور کنم که هرکسی میتونه گاهی ظرف بشکنه یا کیکش بسوزه فقط نباید باور کنه که آدم دست و پا چلفتیه.

این رو برای تمام مسائل زندگیم سرلوحه قرار دادم تا هم بخندم هم درس بگیرم.

استاد عاشقتونم. ممنونم و خدا رو شکر می کنم برای آگاهیهای امروزم.