پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 1 - صفحه 50

سلام به استاد عزیزم و همچنین خانم شایسته عزیز

و همه عزیزان این سایت مقدس و بی‌نظیر.

نمیدونم از کجا شروع کنم

این روزها انگار خدا خیلی شخصی مثل یک معلم خصوصی اومده کنارم نشسته و یکی یکی داره نکات مهمو بهم یاد میده. هر جا به یه سوالی برمیخورم که جوابشو نمیدونم هر جا برام ابهامی بوجود میاد بسرعت نور با یه فایل هدیه از استاد یا توسط یه دوره جدید از استاد بهم میگه اینو گوش بده به این آگاهی عنل کن این ترمزتو بشناس.

احساس میکنم نور چشمی خدا شدم.

احساس میکنم اتفاقای خوبی داره برام میفته.

این فایل ارزشمند و چند فایل قبلی که استاد بهمون هدیه دادن انگار مکمل دوره هایی بود که دارم کار میکنم یعنی ثروت یک و حل مساعل و کشف قوانین.

مدتها بود برای خودم سوال بود که با اینکه من اینهمه دارم روی خودم کار میکنم چرا پس هنوز یه آدمهایی تو زندگیم هستند که انگار نباید باشند.

چرا هنوز من باید کلی تقلا کنم برای نبودنشون.

چرا هنوز آدمهایی میان که من باید خودمو بهشون ثابت کنم

چرا چرا چرا ؟

خیلی چراها تو ذهنم بود.

و واقعا هم جوابی براش نداشتم

این فایل دلیل یکی دیگه از بزرگترین سوالهای زندگیمو برام روشن کرد.

سوال‌هایی که مطرح کردید استاد عزیزم.

چقدر موشکافانه بود.

هیچ وقت هز خودم نپرسیده بودم چی در وجود منه که این نوع از آدما وارد زندگیم میشن؟

همیشه میگفتم چرا ، و همیشه هم تو وجود اونها دنبال یه جیزی میگشتم.

این فایل یه سیلی محکم و جانانه بهم زد که تو چی تو فکرت میگیره که این آدمها وارد زندگیت میشن.

در جواب به سوالات آخر فایل من یه جیزی فهمیدم.

من بشدت بشدت نظر و نگاه دیگران برام مهمه.

من بشدت بشدت قضاوت بقیه برام مهمه

من فهمیدم اصولا تمام مواردی که یه ردپایی از دیگران توش هست بشدت میتونه منو اذیت کنه در حدی که احساساتم به بدترین شکل ممکن برانگیخته بشه

من بشدت ازینکه خودم یا کارم نادیده گرفته بشه و ازم تشکر و قدردانی نشه ادیت میشم. بدجوووورها.

من بشدت عصبی میشم اگر طرد بشم.

یعتی در حدی که همین الان من آگاهانه تصمیم گرفتم یه عده آدمها رو هز زندگیم حذف کنم ولی این تصمیم منه و اگر اونها بقول شما منو یه یه مهمونی دعوت نکنن من بشدت بهم میریزم

اگر برای دیگران نتونم کاری انجام بدم و مشکلشون رو برطرف کنم در حد مرگ خودمو سرزنش میکنم و احساس بیعرضگی و ناتوانی تمام وجودمو فرا میگیره.

اگر کسی بد قولی کنه اگر کسی تو رانندگی فرهنگ درستی نداشته باشه اگر کسی دروغ بگه اگر کسی منو قضاوت کنه اگر کسی بهم بی احترامی کنه من بشدت بهم میریزم

همیشه هم توجیحم این بود من که خودم دقیقا عالی عمل میکنم تو رعایت همین موضوعات.

پس قضیه چیه.

این همه اولویت قرار دادن بقیه تو زندگیم از کجا میاد؟

من که دیگه میدونم من از تغییر دیگران ناتوانم

من که میدونم من مسعول خوشبخت کردن یا کمک به دیگران نیستم

من که خیلی چیزا رو میدونم .پس آخه جرا؟

این آدمها از کجا پیدا میشن.

این سوالات خیلی منو بفکر فرو برد.

من متوجه یک الگو شدم.

پدرم.

پدرم تمام زندگیش تمام عمرش و تمام سرمایه و ثروتش برای دیگران بود.

مامانم دیگه انقدر ازین رفتارهای پدرم ضربه خورده بود که بهش میگفت باز فردین بازی‌های بابا شروع شد.

در واقع زندگی ما مثل یک یویو بود.

یه چند سال در حد شاهزاده ها زندگی میکردم بطوری که ثروت عجیب و غریبی که حتی فکر و خیال یک صدم اون ثروت برای بقیه فکر محال بود. و یه چند مدت مثل مستمندان.

چطوری؟

بخاطر حل مشکلات بقیه.

این الگو انقدر واضح بود که من بدون قید و شرط پذیرفتنش

ولی باز هم نمیدونم چرا خودم فکر نمیکردم که این الگو در من هم وجود داره.

یعنی پدرم که الگو و قهرمان زندگی من بوده و ازون طرف الگوهای مذهبی که همیشه اولویت قابل شدن برای بقیه و حل مشکلات بقیه رو آنری مقدس میدونسته ذهن منو طوری برنامه ریزی کرده که من بصورت ناخودآگاه دوست دارم در مدار انسانهای مشکل دار و گرفتار قرار بگیرم تا اون بخش از وجودمو ارضا کنم که آره من خیلی آدم خوبی هستم

من آگاهانه تصمیم دارم برخلاف این عمل کنم.

ولی ناخودآگاه من هنوز به اون الگو پایبنده چون اونو ارزش میدونه. نه تصمیم فعلیمو.

اما من نشانه های واضح و مشخصی دارم از کسایی که پدر من در برهه ای تمام وجودشو براشون فدا کرد ولی در نهایت از همونها خیانت دید و هنوز که هنوزه شرایط و زندگی اون شخص با همون سی سال پیش هیچ فرقی نکرده جتی بدتر هم شده.

یعنی دقیقا یکی از هزاران نفری که پدرم واسش سنگ تموم گذاشت.

از زندان درش آورد. تمام بدهیهاشو داد.

براش خونه گرفت‌

براش تو بهترین خیابون مشهد یه فروشگاه صوتی تصویری خفن دایر کرد بهش اعتماد کرد ولی اون شخص دقیقا همرو بالا کشید و رفت‌.

ثروتی که به ارزش حال حاضر بیش از پنجاه میلیارد تومن میشه تخمین زد.

الان در همین لحظه اون شخص شده یک کلاهبردار بین المللی که احتمالا صد ها نفر از صد نقطه دنیا دنبالش می‌گردن.

یعنی هیچ کدوم ازون کمک ها هییییییچ تاثیری توی زندگی اون نذاشت که حتی بدترش هم کرد.

این فقط یک نمونه از صدها یا هزاران نمونه زندگی پدرم بود که دقیقا از نزدیک ترین اقوام ما بود و من الان ازش خبر دارم.

من خودم تو این سه سال واقعا بهم ثابت شده که عاجز از تغییر و کمک به دیگران هستم.

برام سوال بود که آخه حمید چرا بیخیال نمیشی.

ولی دلیلشو نمیدونستم و الان فهمیدم.

من چند روزه دارم فکر میکنم و دوست داشتم ارتباط بین نظر و نگاه بقیه در زندگیم با عدم رشد و پیشرفت مالیمو درک کنم

و در نهایت به بحث احساس گناه رسیدم

ازونجایی که فارق ازینکه ما چقدر تلاش کنیم قادر نیستیم قانون جاذبه و گرانش زمین رو دور بزنیم دقیقا به همون اندازه هم قادر نخواهیم بود قوانین این دنیا رو دور بزنیم.

مهم نیست من چقدر تلاش میکردم که بقیه ازم راصی باشن مهم نیست خودمو به گند میکشیدم که دیگرانو تغییر بدم مهم نیست من تمام انرژی و توانم میزاشتم که دیگران تغییر کنن.

من ناتوان بودم از تغییر بقیه‌

چون خود اون شخص نمیخاست تغییر کنه‌

و چون نمیخاست در نهایت تغییری هم نمی‌کرد. بنابراین تلاش های من به شکل احساس بد احساس بیعرضگی احساس ناتوانی احساس کم بودن و ناکافی بودن در وجودم نمایان میشد.

در یک کلام به شکل احساس گناه بروز می‌کرد.

مثلا طرف مقابل فلان مشکلو داشت.

من سعی می‌کردم توسط قانون اونو به راه درست دعوت کنم .به آن جیزی که خودم داشتم بهش عمل می‌کردم.

اما طرف مقابل چه فکری میکرد؟

با خودش میگفت این چه آدم برنخوریه .

من میگم فلان مشکلو دارم بجای اینکه مشکلمو حل کنه میگه فلان باورتون تغییر بده‌

در واقع تو داری بهترین راهکار ارائه میدی ولی اون چون نمیفهنه و درک نمیکنه فکر میکنه تو یا عقلت کمه یا آدم بیعرضه ای هستی که مشکلشو حل نمیکنی یا حتی در بدترین حالت فکر میکنه مثلا تو این رابطه عاطفی اصلا تو براش مهم نیستی که داری اینجوری برخورد میکنی .مثلا چقدر بی‌مسئولیتی که بجای حل مشکل من داری راهکار فکری ارائه میدی.

چون دقیقا داره میبینه آدم هایی که حتی یه دوستی ساده باهاش دارن ، به فکر حل مشکلش هستند دارن بصورت فیزیکی براش یه تلاشی می‌کنند که مشکلش حل بشع.

اما تو که داری ریشه مساعلشو میبینی و بهش میگی علت اینکار و این اتفاق وجود این باور در درون خودته ، تو میشی آدم بده و بقیه میشن انسانهای مسعول و فداکار و با عرضه و دوست داشتنی.

حالا اصلا چرا این آدم وارد زندگیت شده؟

چون تو خودت خلقش کردی.

چون درون تو دوست داره به آدمه کمک کنه.

چون تمام زندگی پدرت همین بوده.

و وقتی که نمیتونی تغییری در شرایط اون شخص ایجاد کنی همونطور که اون فکر میکنه تو خیلییی بیعرضه ای در نهایت بهت ثابت میشه که دقیقا تو عرضه حل مشکلو نداری.

در واقع طبق قانون وجود اون مشکل نشون دهنده بیعرضگی و ناتوانی خودش بوده ولی چون اون انتظار داره تو مشکلشو حل کنی تو بیعرضه خطاب میشی.

عمدا از لفظ بیعرضه استفاده میکنم چون میلیون‌ها بار ذهنم منو محکوم به بیعرضکی کرده.

در واقع آدمها بدردبخور بودن و بیییییییعرضگیهای خودشونو میندازن گردن تو.

چون تک نتونستی مشکلشون حل کنی .و البته مثل بقیه هم تلاش فیزیکی انجام ندادی.

هز یه طرف میدونی که راه حل مشکل اون شخص چیه.و بهش راهکار ارائه میدی.

ولی از طرفی هم میدونی که اون راهکارهای فیزیکی بقیه بیشتر یک مسکن هست برای حذف درد بصورت موقت.

تو اینو میفهمیها ولی چون اون نمیفهمه تو محکوم میشی به بی مسئولیتی.

حالا اصلا چرا تو خودتو میخای به اون شخص اثبات کنی چرا برات مهمه که اون مشکلش حل بشه ؟ بخاطر الگوهای زندگی پدرت.

این احساس گناه حاصل از رفع نشدن مشکل اون شخص و طلبکار بودنش از تو چنان احساس گناهی بهت میده که آتش میزنه به همه تمرکز و تغییر باورها و تلاش‌هات برای موفق شدن.

و چون تمرکز تو عملا میره روی بیعرضگی و ناتوانیهات .عملا از همون جنس اتفاقات بیشتر وارد زندگیت میشه.

من فهمیدم که این میزان توجه به نگاه و نظر بقیه و اینکه میخای همرو از خودت راضی نگه داری از شرک‌میاد.

یعنی تو هنوز نمیخای بپزیری همه دقیقا در جایگاه درستشون قرار گرفتند.

یعنی میخای به زور تواناییهات شرایط یه نفر دیگرو تغییر بدی.

انگار اصلا مهم نیست که اون شخص چه باورهایی داشته که تو این شرایط قرار گرفته‌

انگار نه انگار که دنیا قانون داره

انگار نه انگار که این دنیا به یک اندازه با تمام منابعش در دسترس همه هست.

وقتی تو میخای خلاف قوانین عمل کنی تو محکوم به شکست هستی.

اصلا فرض کنیم من ایلان ماسک هستم با تمام ثروت و تواتاییهام چند نفرو میتونم تغییر بدم؟

اصلا فکر کنیم که قانون هم وجود نداره

مثلا پونصد نفر مثلا هزار نفر.

خوب باز هم هشت میلیارد نفر چون تو براشون کتری نکردی میگن تو آدم بدرد نخوری هستی آدم مغروری هستی آدم نامناسبی هستی آدم ناکارآمدی هستی و هشت میلیارد منهای اون هزار نفر در بهترین حالت از تو راضی نیستند‌

آیا این تلاش به صرفه است؟

گیریم که رضایت اون هزار نفرم بدست اوردی.خب حالا چی؟ بهت مدال میدن.

اگه تناسب ببندی در واقع تو هشت میلیارد آدم ناراضی داری که میخان سر به تنت نباشه هزار تا آدم راضی داری.

آیا این تلاش به صرفه است واقعا؟در آخر تو جی داری؟

هیچی.

با رضایتمندی اون هزار نفر یه سطل ماست میتونی بخری؟

با رضایتمندی اون هزار نفر دو تا نون سنگک بهت میدن که از گشنگی نمیری؟

اصلا آیا ما برای کسب رضایت بقیه به این دنیا اومدیم؟

یا برای تجربه لذت و خوشبختی؟

اگر خدا رو تو اولویت بزارم خدامیگه من به اندازه خردلی به کسی ظلم نمیکنم.

پس یعنی همه جیز طبق قانون داره اتفاق میفته.

حالا اینکه یه عده نمیخان به قوانین عمل کنن مگه مشکل منه؟

چرا من باید تمام عمرم درگیر احساس گناه مساعل دیگران باشم.

اگه اون شخص دلش واسه خودش میسوزه خوب واسه خودش یه کاری بکنه‌

نه اینکه انتظار داره خودش هیچ غلطی نکنه و تو براش یه کاری بکنی.

طرف انقدر خودخواهه که انتظار داره تو از زندگیت بزنی برای اون، و چون از تو یه رفتار دیگه ای میبینه به تو انگ خودخواهی میزنه.

من تمام اینها رو می‌فهمیدم ها ولی حلقه گمشده این بود که اصلا چرا این ادعا به تور من میخورن.

که خدا رو شکر تونستم دلیلشو بفهمم.

حالا دوست دارم بفهمم بهترین کتر برای رفع این باگ چیه.

و از خدا هدایت میخام.

استادبسیار بسیار سپاسگزارم بخلطر این فایل گرانبها.