چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم - صفحه 42

به نام ربّ

سلام با بی نهایت عشق برای شما

رد پای روز 11 آذر رو با عشق مینویسم

اولین بار بود من و خدا دوتایی تو پل طبیعت قدم برمیداشتیم

و باهم لذت میبردیم از مسیر بهشتیش

چرا میگم اولین بار ؟؟؟؟

چون هیچ وقت من با خدا و به یاد خدا در این مکان بهشتی روی پلِ به این عظمت راه نرفته بودم

درسته که قبلا وقتی میدیدم عظمت پل رو ، میگفتم قدرت خدارو ببین که این پل عظیم وایساده در این ارتفاع زیاد

اما توجهم به خدا نبود

اما این بار عمیقا خدارو حس میکردم در کنارم

دقیق یادم نیست آخرین بار کی رفتم پل طبیعت تا از روی پل رد بشم

درسته که از پارسال هدایت شدم به پل طبیعت و تکاملی فروشم رو از پفیلا

و بعد پفیلا و جاکلیدی

و بعد آینه دستیا و زیرلیوانی و گردنبند ای نقاشی شده ام ،مرحله به مرحله پیش رفتم

و بعد گل سرای جوانه و قورباغه و گل قلاب بافی شده

و الان هم گفت گوشواره و گردنبند انار رو بیارم اینجا تو پارک آب و آتش بفروشم

اما سمت خود پل نمیرفتم و فقط نزدیک مترو حقانی و کنار مسجدش و روبه روی اون ساختمون نیمه کاره اش وایمیستادم و الان تو جمعه بازارش میرم

ولی امروز بعد مدت ها به اذن خدا و ایده ای که داد ، رفتم سمت پل طبیعت

نمیدونم چجوری بگم

جمعه که خدا از طریق بی نهایت دستش از طریق یه خانم بهم گفت باید برم بوستان آب و آتش منم چشم گفتم و با اینکه هیچی نمیدونستم که قراره چی بشه ، رفتم

در ادامه با جزئیاتش این روز بهشتی، در مکان بهشتی رو مینویسم که چه لذتی داشت و چه درس هایی یاد گرفتم که باید سعی کنم در عمل اجرا کنم

الان گفتم مکان بهشتی

وای خدایا از روزی که خدا تاکید کرد از اوایل آذر ماه که سریال زندگی در بهشت و سریال سفر به دور آمریکا رو حتما شروع کن و ببین و من سعی کردم ببینم و لذت ببرم و خودم رو در مکان هایی که استاد و مریم جان بودن تصور کردم و قشنگ‌ میدیدم خودم رو در اون مکان های بهشتی

و هدایت شدم به پل طبیعت و منظره زیباش

الان فهمیدم که چرا بعد چند سال من تونستم برم پل طبیعت و راه های پر پیچ و خم درختی و زیباش رو ببینم

من در مدار رفتن به این مکان قرار گرفتم تا برم و لذت ببرم از تک تک لحظه هاش

ربّ من ازت سپاسگزارم که در مدار دیدن این مکان بهشتی قرارم دادی

امروز صبح روز یکشنبه ، من با تمام عشقم بیدار شدم و تمرین ستاره قطبیم رو نوشتم و احساسم رو همراه نوشته هام به تصویر کشیدم و تصویر رو واضح میدیدم با هر نوشته ام و روزم رو آغاز کردم

وقتی حاضر شدم تا برم سر ورکشاپ ، ساعت حدود 9:30 راه افتادم و یکم دیر تر رسیدم تجریش

تو قطار که بودم داشتم به خدا فکر میکردم که یهویی جا باز شد و نشستم رو صندلی و دیدم یه نوشته از بالای میله دیده میشه که تبلیغات مترو هست ، اون نوشته درست وسط میله افتاده بود که نمیشد بخونم ولی قرمزیشو که دیدم فهمیدم یه قلب قرمزه

سرمو خم کردم تا نوشته شو بخونم

دیدم نوشته بود دوستت دارم و یه قلب قرمز کنارش

خوشحال شدم و گفتم منم دوستت دارم ربّ من

همون لحظه داشتم به فایل دعای کمیل گوش میدادم دقیقه 49 بود

خدا بهم گفت دوستت دارم

خدا مراقب من بود

که استاد در فایل میگفتن خدا مراقب تو هست

گفت دوستم داره تا من بیشتر ازش انرژی بگیرم

وقتی رسیدم تجریش ، میخواستم از اون پیراشکیای شکلاتی بخرم حس میکردم که نباید بخرم و گفتم چشم و رفتم سنگک گرفتم و بردم تا موقع طراحی با خرمایی که از خونه برداشته بودم بخورم

وقتی رسیدم ،به همه استادا سلام دادم

وای جالبه ، یه استاد ، وقتی منو دید با لبخند دستشو برد بالا و دست تکون داد و سلام داد ،گفت سلام خوبی ؟؟؟

انگار هم سن من بود و دو تا دوست خیلی صمیمی که همدیگه رو میبینن و ذوق میکنن و لبخند میزنن و بهم سلام میدن همدیگرو دیدن ،دقیقا اینجوری بود رفتاراش

با اینکه حدودا 8 یا 10 سالی فکر کنم از من بزرگتر باشه و استاد نقاشیه

ولی انقدر صمیمی و گرم سلام داد که ذوق داشت

وای چی دارم هر روز میبینم

استادا دارن سلام میدن اونم با خوشرویی و با ذوق

حتی منو نمیشناسن و من فقط هنرجوی استاد رنگ روغنم هستم اما این استاد یه جور خاص داشت سلام میداد

همه اش کار خداست ،خدا داره با بی نهایت دستاش بهم میفهمونه که طیبه دختر خوبی شدی ، مودب تر از قبل شدی و با احترام شدی ، پس حقته که انسان ها بهت احترام بذارن و سلام بدن بهت و عشق ربّ و صاحب اختیارت رو از طریق بی نهایت دستانم به تو هدیه بدم و ببخشم

گفتم هدیه ، یاد نوشته هر روزم در تمرین ستاره قطبی افتادم

هر روز دارم مینویسم خدایا دلم میخواد یه هدیه خاص ازت بگیرم و فکرم میرفت به اینکه چیزی باشه که درمورد نقاشی باشه و خوشحال بشم ولی خدا بیشتر از اونو برای من خواسته

یه خوشحالی عمیق تر

که الان متوجه شدم که عشق رو به من هدیه داده

وای ، اصلا به این فکر نکرده بودم که هدیه خاص میتونه عشق خدا باشه ،از طریق بی نهایت دستانش

و شکر گزار این همه محبتش هستم

وای خدای من ، طیبه چند سال پیش ، طیبه دو سال پیش بلد نبود یه سلام بده به آدما، یا عمیقا و با فرکانسش لبخند بزنه و لبخندش مصنوعی و از ظاهر نباشه ، که این سبب میشد هیچ کس تحویلم نگیره و میگفتم کسی دوستم نداره

درسته آدما بهم میگفتن حس خوبی ازت میگیریم و خوش قلبی اما یه سری فرکانسایی که میفرستادم سبب میشد که این فرکانس های ناخوبم به خودم برگرده

این من بودم که سبب تمام اتفاقا میشدم

طیبه دو سال قبل با ارتباط برقرار کردن ضعیف و خجالتی بودنش و باورهای محدودی که درمورد ارتباط برقرار کردن با آدمای آشنا و ناشناس و غریبه داشت و بلد نبود حتی یه سلام ساده رو بگه ، سبب میشد که جهان اطرافش انسان هایی رو سر راهش قرار بده که هیچ ارزش و احترامی بهش نمیدن

اما الان چی دارم میبینم ،کاملا فرق کرده انسان های اطرافم

و حتی انسان هایی که هنوز میبینمشون و در فامیل و یا آشنا هستن به طرز عجیبی با احترام با من صحبت میکنن

همه با احترام

همه مودب

همه خوش رو

همه لبخند به لب

همه صمیمی و خدا گونه

همه دوست داشتنی و مهربان و جذاب

وای خدای من شکرت ، چقدر خوشحالم که یادآوری کردی که این من بودم که تغییر کردم و جهان اطرافم تغییر کرد و دارم این همه خوبی رو تجربه میکنم

و هیچ عامل بیرونی نبود در این همه دیدن زیبایی ها

من از درون تغییر کردم که جهان بیرونم رو به این زیبایی دارم میبینم

وقتی به مدل ورکشاپ رایگان این هفته نگاه کردم دیدم یه پارچ برنجی و صندوقچه برنجی و کتاب گذاشتن و زاویه ای که حس خوبی داشتم برای طراحی، انتخاب کردم و صندلی آوردم تا بشینم و طراحی کنم

وسایلامو گذاشتم و سنگک رو به همه استادا تعارف کردم و بعد نشستم و یکم سنگک خوردم و رفتم پیش استاد طراحی و بهش گفتم امروز چه مدلی هست

و برگشتم و طراحی رو شروع کردم

به طرز عجیبی من تمرکزم بیشتر شده

از وقتی صبح که بیدار میشم و تمرین ستاره قطبیم رو مینویسم به طرز شگفت انگیزی تمرکزم در طراحی بالا رفته و سرعتم بیشتر شده

من در عرض دو ساعت طراحی رو کار کردم و هی میرفتم و میومدم و تا ساعت 6 کل کار رو تموم کردم و با جزئیات کار کردم

وقتی رفتم تا کارم رو به استادم نشون بدم ،گفت : طیبه دقت کردی داری پیشرفت میکنی

و تحسین کرد و گفت که آفرین این معلومه پشت کار داری و عالیه

و بعد خداحافظی کردم و رفتم

امروز قرار بود مادرم بره بوستان آب و آتش و من بعد ورکشاپ رایگان ،برم پیشش

به مادرم که زنگ زدم گفت تازه رسیده پل طبیعت و منم گفتم که میام

تو مترو بودم و وایساده بودم تا قطار بیاد که چشمم افتاد به یه نوشته

کار امروز رو به فردا مسپار

گفتم‌چه کاری ؟ و حس کردم همه کارهامو حتی ایده هایی که بهم داده میشه اگر هم نتیجه ای نگیرم باید برم و اجراش کنم

تا قدم بعدی بهم گفته بشه

و وقتی اذان مغرب گفته شد رسیدم پل طبیعت

بعد مدت ها ، نمیدونم چند سال شد که سمت پل طبیعت نرفته بودم

و البته اولین باری بود که با حس خوب میرفتم

و با خدا میرفتم و قدم برمیداشتم

همیشه وقتی میرفتیم با خواهرم یا مادر و فامیلامون میرفتیم

الان یادم اومد آخرین بار سال 1400 بود فکر کنم که با خواهرم و همسرش و فامیلامون رفتیم و دیگه نرفتیم

همیشه هم یه خلاء حس میکردم در پل طبیعت و اون نبود عشق در وجودم بود

با دیدن دخترا و پسرایی که باهم میرفتن و میدیدم به همدیگه عشق میورزن ،اذیت میشدم و میگفتم کسی رو ندارم که منم باهاش بیام پارک و کسی دوستم نداره و چهره ام رو هم نازیبا میدیدم که چون زیبا نیستم کسی دوستم نداره

که همه اینها باورهای محدود اون سالهای من بود که انقدر قوی بودن که سبب میشدن خودمو بی ارزش بدونم و عزت نفس و اعتماد بنفس پایینی داشته باشم و خودمو دوست نداشتم ، و این اجازه رو بدم که کسی دوستم نداشته باشه ، چون خودم خودمو دوست نداشتم

در صورتی که الان بی نهایت عاشق خودمم وتا جایی که تلاش کردم با خودم به صلح رسیدم و نتیجه رو دارم میبینم و میدونم این راه بی نهایت هست و هر روز بیشتر هم میشه ،اگر تلاش کنم بیشتر با خودم در صلح باشم و عاشق خودم و خالق این عظمت بزرگ باشم راه ادامه داره و لذت بخشه

یادمه اون موقع انقدر خجالتی بودم که جاهای شلوغ که میرفتم از دورنم خیلی اذیت میشدم و حس میکردم همه منو نگاه میکنن ،درصورتی که این من بودم که با این افکار خودمو اذیت میکردم ، و مانع از لذت بردنم از اون مکان زیبا میشدم

اون روزا خودمو دوست نداشتم و با خودم در صلح نبودم

و همیشه با یک خلاء درونی میرفتم و هیچ لذتی نمیبردم

چرا؟؟؟

چون مدام با حسرت به دخترا و پسرا نگاه میکردم و میگفتم کی میشه منم ازدواج کنم و کسی دوستم داشته باشه

الان که به افکار اون روزا فکر میکنم خندم میگیره

من نیازی به عامل بیرونی نداشتم ،نیازی به یک نفر که بیاد و خوشحالم کنه و باهم بریم پارک و یا از بودن در کنارش لذت ببرم نداشتم ، من نیاز داشتم تا خودمو پیدا کنم

تا خودمو دوست داشته باشم و با تنها بودن با خودم لذت ببرم

و خدا رو شکر میکنم که سال 1401 اون اتفاق و اون صحبت هایی که نتونستم بگم و دوست داشتم یه نفر رو تغییر بدم و همه این خجالتی بودنم که سبب میشد حرفم رو نتونم بگم ، تضادی شد تا من شروع کنم به تغییر و همون سبب شد من تغییر کنم و در این مسیر پر از عشق قدم بردارم

خدایا شکرت

الان خندم میگیره ، چون من با هر قدمم داشتم با خدا صحبت میکردم تو مسیر پل طبیعت تو دل تاریکی شب و میخندیدم و لذت میبردم

چون یه عشق عظیم تر از اون چیزی که فکرش رو میکردم پیدا کردم

و دیگه نه تنها حسرت و احساس تنهایی نمیکردم و نمیکنم

بلکه لذت میبرم از تنهاییم

(داخل پرانتز بگم تو این یک سال که وارد سایت استاد عباس منش شدم و دارم روی خودم کار میکنم ، شده که من یه وقتایی دلم بخواد که کسی کنارم باشه و شده که باز هم احساس تنهایی کنم ولی سعی کردم به افکار اون لحظه ام دقت کنم و ببینم که چه چیزی باعث شد که من دوباره اون احساس های حسرت و نداشتن عشق زمینی رو داشته باشم و سعی کردم که پیدا کنم باورهای محدود رو

و باز هم همچنان دارم سعیمو میکنم

و میدونم که حتی در اینکه با خودم به صلح برسم هم راه بی نهایت هست

و من الان خودم رو با یک سال قبلم مقایسه کردم ، که من چقدر تغییر کردم و به صلح رسیدم با خودم ،که لذت میبرم از تنها بودنم و هم صحبت شدنم با خدا

و این باور رو که استاد میگفت سعی میکنم تکرارش کنم که من از تنها بودنم لذت میبرم و اگر کسی باشه که عزیز دلم باشه و آزادانه در کنار هم زندگی کنیم و عشق بورزیم ،هم ،با در کنارش بودن، لذت میبرم

دقیق جمله استاد یادم نمونده ولی اینو نوشتم تا یادم باشه)

تو اون مسیر نه تنها احساس تنهایی نداشتم بلکه داشتم با خدا صحبت میکردم و باهم قدم میزدیم در این بهشت زیباش و با دیدن هر دختر و پسری که از رو بروم رد میشدن و عشقشون رو میدیدم از اعماق وجودم لذت میبردم و میگفتم عشقتون افزون باد و از خدا براشون طلب عشق بی نهایت میکردم

این درخواست دیگه شده جزئی از وجودم

چون خیلی وقته با دیدم دختر و پسرای عاشق ،لذت میبرم و کیف میکنم و براشون بهترین هارو میخوام

وای الان متوجه شدم ، وقتی ایده اومدن به پارک آب و آتش سمت پل طبیعت رو از یه خانم دریافت کردم با خودم گفتم که یعنی چه چیزی در انتظار من هست و چی باید بفهمم از این ایده

و رها بودم درسته که گفتم میخوام گوشواره و گردنبندای انارم به فروش برسن و درخواستشو کردم ، اما گفتم اگر هم جشنواره انار برم و نتیجه نگیرم صد در صد برای من یه درس داره که سبب رشد من بشه و یا پیامی داره

که یکی از پیام هاش همین بود که من رشد کردم و عشق رو در خودم و خدا رو پیدا کردم

وقتی از جلوی اون ساختمون نیمه کاره کنار مسجد خرمشهر که پارسال وایمیستادم و پفیلا میفروختم ،میگذشتم ،متوجه شدم بنر بزرگ چاپ شده به دور ساختمون کشیدن ، که چون نیمه کاره هست نمای بیرونش با بنر زیباتر بشه

وقتی رد میشدم به جایی که پفیلا میفروختم نگاه کردم و خداروشکر کردم که از اون روز و قدم برداشتن های اون روز بود که هدایت شدم به جمعه بازارش و الان هدایت شدم به پارک آب و آتش برای فروختن گردنبند و گوشواره انار تو جشنواره انارش

من تخته شاسیمو هم با خودم داشتم و گفتم اگه بشه طراحی میکنم

تو راه پر بود از تابلوهای جدید

اولین تابلو

نوشته بود

ساده دال داره ،سخت دال نداره

برد دال داره ، باخت دال نداره

همینجور هی نوشته هایی که د داشتن رو روی بنرا و تابلوهای چراغ دار هرچند قدم یکبار تو مسیر پل میدیدم

حس کردم این نوشته ها یه پیام بزرگی برای من دارن ولی متوجهش نشدم

هی نوشته تابلو هارو میخوندم

امید دال داره ،افسوس دال نداره

هی میپرسیدم خدا اینا یعنی چی ؟؟؟؟؟

و بعد دیدم برای بیمه دال هست که اسمش دال هست

ولی حس میکردم یه پیامی داره تو دل این نوشته ها ، ولی نمیدونستم چی !؟

رهاش کردم و به راهم ادامه دادم و گفتم اگر قراره درک کنم به وقتش خدا درکش رو بهم میده

پس از مسیر لذت ببرم

(داخل پرانتز بگم که من که الان دارم رد پای روز یکشنبه 11آذر رو مینویسم ، الان ساعت 11شب 14 آذر هست

یکم کارام زیاد بود و نتونستم بیام تو گوگل درایوم بنویسم

تمام درک هایی که در روز دارم رو به صورت تیتر مینویسم که وقتی اومدم بنویسم یادم باشه و جزئیاتش رو خدا بهم یادآوری میکنه ، که شده وقتی شروع کردم به نوشتن ، حتی ریز ترین هارو هم به یادم آورده و نوشتم

من هیچی نیستم ،هیچی

این خداست که این همه با ریز ترین اتفاقا به من درس های بزرگی میده تا سعی کنم در عمل اجرا کنم و سبب رشدم بشه

که اگر عمل نکنم هیچ وقت رشد نمیکنم

و بعد گذست دو روز فهمیدم که پیام این دال ها چیه که در رد پای روز 13 آذر مینویسمش ،چون پیامش رو بعد دو روز دریافت کردم )

وقتی رسیدم به دوراهی وسط راه نماز خونه بود ،گفتم وضو نگرفتم ، ولی یادم اومد آب دارم و رفتم وضو گرفتم با اون آب و نمازمو خوندم و راه افتادم رفتم سمت پل طبیعت

انقدر شبش زیبا بود

انقدر زیبا بود

اولین بار بود شب تنهایی و در پاییز داشتم در مسیر پر پیچ و خم بهشتی پل طبیعت با خدا قدم برمیداشتم و از مسیر لذت میبردم

تک تک برگ درختا طلایی و زیبا دیده میشدن و منم دقت میکردم به همه جا

و آهنگ‌ گوش میدادم

وقتی رسیدم به پل دیدم هیچ کس روی پل نیست

اولین بار بود که میدیدم هیچ کس روی پل طبیعت نیست

همیشه که میرفتیم پر جمعیت بود و دوست داشتم یه بار تنها باشم روی پل و الان تنها بودم با خودم و خدا

هوا سرد و سوز داشت و همه جا سکوت بود ، که البته کمی صدای ماشینایی که از اتوبان رد میشدن شنیده میشد

من وایسادم و عکس گرفتم و دیدم تو مسیر پل ، دختر و پسرای عکاس وایسادن و میگن عکس بگیریم ازتون

و من با خوشرویی سپاسگزاری کردم و تشکر کردم

و به راهم ادامه دادم

خیلی حس خوبی داشتم ،وقتی به پل نگاه میکردم عظمت خدارو میدیدم و آهنگ بی کلام ملاقات با خدا رو گوش میدادم

یه لحظه پایین اتوبانو نگاه کردم

از لای کف پل زمین اتوبان که ماشینا رد میشدن دیده میشد

یه لحظه گفتم ببین طیبه تو چقدر الان داری با اطمینان قدم میذاری روی این پلی که چندین متر با زمین فاصله داره و مطمئنی که پل محکمی ساخته شده و داری از مسیرش و زیبایی های اطرافش لذت میبری

و از خودم پرسیدم

آیا همینقدری که مطمئنی به سازه پل و محکم قدم هاتو برمیداری و لذت میبری

به خدا هم تسلیم هستی؟؟؟؟

و جوابم نه بود

چون من تازه تو این یکسال دارم یاد میگیرم تسلیم خدا باشم و تا جایی که قدم برداشتم به همون اندازه دارم تسلیم میشم ،به قول استاد به اندازه قدم هایی که برمیدارین نتیجه رو میبینین ، نه یه ذره بیشتر و نه یه ذره کمتر

وباورهای محدود زیادی دارم که انقدر باید روی باورهام و تغییر شخصیتم کار کنم تا هر روز سعی کنم تسلیم تر باشم

و از خدا درخواست کردم کمکم کنه تا با اطمینان این مسیر لذت بخش زندگی در این جهان هستی رو به خودش بسپرم

وقتی نزدیک جشنواره انار میشدم ، یه مکانی بود که نوشته بود خانه کبوتر، دیدم همه کبوترا داخل اون خونه که شبیه به برج ،هستن و توی قفسن

با خودم گفتم چرا اینجا زندانیشون کردن ولی بعد گفتم حتما روزا آزاد میکنن و شبا براشون جا میدن

تا اینکه نگاهم به بالای برجشون افتاد وایسادم تا عکس بگیرم متوجه شدم که بالای برج پنجره های مربعی شکل هست که کبوترا از اونجا میرن و میرن پایین قسمت قفس مانندش جا داره که کاملا آزادانه خودشون به خونه شون برن و بیان

چقدر زیبا بود این خونه

چقدر زیبا طراحی کرده بودن که برای کبوترا خونه ای باشه که در دل این بهشت زیبا ،شب ها در آرامش بخوابن و پنجره های کوچیک که بالای برج بود ،از اونجا بتونن بیان بیرون

خیلی حس خوبی داشتم خیلی زیبا بود

کل مسیر رو کیف کردم ، از تک تک صندلی های جذابی که داشت و بی نهایت زیبا بود این پارک

من داشتم با عشق باحالم ،ربّ ماچ ماچیم لذت میبردم و انقدر سرشار از عشق بودم که نه تنها حس نمیکردم تنهام

بلکه حس بی نهایت عشق رو داشتم

و همینجور لذت میبردم تا اینکه در هر قدمم صندلی های زیبایی رو میدیدم که بسیار زیبا طراحی شده بودن و ساخته شده بودن و زیبایی پارک رو بیشتر و بیشتر کرده بودن

وقتی رسیدم به ورودی گذر آب و آتش مادرم نشسته بود کنار یه درخت و گل سراشو گذاشته بود روی سکو رفتم و گفت تو بشین من میخوام برم بگردم داخل جشنواره انارو

همه جا پر نگهبان بود و کاری نداشتن یکم که وایسادیم دو نفر خرید کردن و فقط گل سرای مادرمو خرید کردن و انارای منو هیچ کس نگرفت

نقاشیامو نبرده بودم

تخته شاسیمو برداشتم و رفتم یه مجسمه اسب بود تندیس بزرگی که روی اسب فکر کنم رستم بود ، دقیق یادم نموند توضیحات اون مجسمه رو

وقتی رفتم تا طراحیش کنم حالت کلی اسب رو درآوردم خیلی لذت بخش بود

توی اون سرما که دستام به سختی حرکت میکرد که یخ زده بودم ، مداد گرفتم دستم و تو اون نیمه تاریکی شب که سمت مجسمه چراغ نبود و نور اطراف فقط میتابید ، نشستم رو سکو و شروع به طراحی کردم

جدیدا وقتی کمی مهارتم بیشتر شده در طراحی مدل زنده ،بیشتر دلم میخواد بشینم و طراحی کنم

بعد رفتم پیش مادرم و مادرم رفت چای بخره و برگشت و بعد مادرم رفت نمازشو بخونه که دیدم یه نگهبان زیبا رو و مودب اومد وانقدر صورتش نور داشت راستش نتونستم که به چهره اش نگاه نکنم ،خیلی نورانی بود صورتش و انقدر زیبا بود

خدا چقدر زیبا نقاشیش کرده بود و بی نهایت مودب بود

گفت ببخشید بی ادبی نباشه ،از مسئولامون دیدن از دوربین و بهم گفتن به شما بگم که جمع کنید وسایلاتونو

منم گفتم باشه و بذارین مادرم بیاد چشم میریم

وقتی مادرم اومد و رفتیم داخل بازارچه غرفه ها رو نگاه کردیم ،کلی خوراکی میدادن ومیگرفتیم میخوردیم

مادرم ارده خرید و یکم بعدش به مراسم انارشون نگاه کردیم و برگشتیم

از مسیر پل طبیعت رفتیم و دیدم یه شهر نت بانک شهر هست و گفتم مامان بیا من پولمو از کارتم بفرستم به کارت دیگه ام

دو تا هم نگهبان بودن

وقتی داشتم انتقال میدادم شنیدم نگهبانا اومدن و به مادرم سلام دادن ، به مادرم گفتن جمع کنید ، مادرم گفت دخترم وایساده داره کار بانکی انجام میده

و شنیدم که نگهبان گفت دخترت هست

این طراحیارو دخترت انجام میده

مادرم گفت بله

من وقتی تخته شاسیمو گذاشته بودم روی سکو باد خورده بود و رفته بود به برگه ای که مجسمه کشیده بودم تو ورکشاپ

همین که برگشتم نگهبان یه جوری نگاه میکرد و گفت لطفا جمع کنید تو پل طبیعت نمیذارن که بفروشین

منم گفتم بله میدونپ و داریم میریم

من داشتم وسایلامو برمیداشتم که گفت شما افغانی هستی ؟

من اون لحظه خداروشکر خودمو کنترل کردم و لبخند زدم گفتم من ترک زبانم و پرسید طراح هستی گفتم بله و با لبخند گفتم بعد کلاس طراحیم اومده بودم اینجا کارارمو بفروشم که همکاراتون نذاشتن

اون لحظه یه حس ناخوبی داشتم ،خیلی دوست داشتم عصبانیتم رو نشون بدم و بگم افغانی خودتی ،یا بهش بگم یه سوال دارم شما معتادین و اگر ناراحت میشد میگفتم به همون اندازه که شما ناراحت شدین با حرف من ،منم با حرف شما که گفتی افغانی هستی ناراحت شدم که از چهره ام قضاوتم کردی

و همه این فکرارو بعد اینکه رد شدیم از نگهبانا داشتم مرور میکردم تو ذهنم

که بهش بگم درسی باشه برات که دیگه کسی رو از چهره اش قضاوت نکنی

ولی خودمو کنترل کردم و رفتیم

ولی خوب میشناختم خودمو

نمیتونستم فرار کنم از این رخ داد و الگوی تکرار شونده

از خودم پرسیدم چرا هنوز این موضوع تکرار میشه ؟

طیبه فکر کن ،فرار نکن از این الگوی تکرار شونده

درسته که اون فرد نباید به زبون میاورد و صد در صد با این حرفش به خودش ظلم کرده نه تو

اما تو هم دست کمی از اون نداشتی فکر کن ببین چه رفتارایی داشتی که الان انقدر بهم ریختی و داری تو ذهنت حرف جمع میکنی تا اگر بار دیگه کسی این حرفو گفت بهش بگی معتادی ؟؟؟

و هر جا میری برای فروش یه نفر بهت میگه افغانی هستی یا از اتباع هستی یا کجایی هستی ؟؟؟

چرا ؟؟؟

چرا داره تکرار میشه طیبه؟؟؟

صد در صد خودت مسئول این اتفاقی و داری از شنیدنش اذیت میشی

چه باوری داری که سبب اذیت و ناراحت شدنت میشه .

الان که مینوشتم یاد یه باور محدود افتادم

که از بچگی شنیدم که افغانستانی ها انسان های درستی نیستن

و کلا چیزای خوبی درموردشون نشنیده بودم یا از بچگی میدیدم همه افغانستانی هارو مسخره میکردن و تا یکی رو میدیدن میخواستن مسخره کنن میگفتن افغانی هستی

یا تو تلویزیون که تو سریالا از افغانستانی ها به عنوان کارگر تو فیلما بازی میکردن و اسماشون شنبه و دوشنبه و جمعه بود

خیلی مسخره میکردن و من خودمم دروغ چرا ،خودمو به بقیه جامعه وصل کرده بودم و داشتم مسخره میکردم و حتی با دوستا و فامیل ویه وقتایی شوخی میکردیم و دوشنبه و جمعه میگفتیم به همدیگه و لهجه هاشونو مسخره میکردیم

اما وقتی کسی رو میدیدم افغانی هست سعی میکردم مسخره نکنم ،اما پشت سرشون مسخره میکردم و منم یکی میشدم عین بقیه آدمایی که مسخره میکردن

اما تو ذهنم میگفتم ببین چقدر شبیه افغانستانیاست و قضاوتش میکردم شاید اصلا اصلاتا از یه شهر دیگه بود و من تو دلم قضاوتش میکردم

خدایا منو ببخش و از تو میخوام به تمام انسان های افغانستانی سلامتی و شادی و آرامش و عشق و ثروت عطا کنی

الان ببین چه چیزایی یادم اومد

تا حالا به این رفتارام دقت نکرده بودم و یادم نبود که من سال ها بود داشتم به مسخره ادای اونارو درمیاوردم

و از وقتی اومدیم تهران خیلی بهم نمیگفتن

ولی میگفتن که مشهدی هستی یا خمینی هستی یا افغانی و من شدیدا عصبانی میشدم

تا اینکه شروع به تغییر کردم و استارت کار دست فروشی رو برای اینکه تکاملم طی بشه و ایده ها شو خدا بهم داد رو رفتم و هر جا میرفتم حداقل یه نفر میگفت افغانی هستی

و من باز عصبانی میشدم

بارها تو رد پاهام نوشتم که میگفتن و من ناراحت میشدم

یادمه یکی دوماهه که تصمیم گرفتم دیگه درمورد این موضوع تو سایت ننویسم و گفتم چرا مینویسم و بهش توجه میکنم ،حتما توجه میکنم هی بهم میگن افغانی هستی

تا اینکه دیدم داره تکرار میشه

و امروز پرسیدم چرا؟؟؟؟

من که توجه نکردم و درموردش صحبت نکردم

نگو مسئله ریشه داره در چند سال پیشم و الان که نوشتم چرا

به یک باره این رفتارهایی که داشتم اومد جلو چشمم

من بودم که به مسخره ادای افغانستانیارو درمیاوردم

من بودم که به مسخره با فیلمایی که میدیدم ادای اونارو با لهجه شون درمیاوردم

الان میفهمم چرا این برای من تکرار میشه

به قول استاد عباس منش به هرچی توجه کنی

درموردش صحبت کنی

فرکانسشو بفرستی

همونی میشی که فرکانسشو فرستادی

من ندونسته و نا آگاهانه از قانون با مسخره کردن ، این فرکانس رو فرستادم که جهان هستی آدمایی رو سر راهم قرار بده که بپرسن افغانی هستی

در صورتی که از بچگی تا به سن 24 سالگیم که شهر خودم بودم یا مهمون میومدیم تهران هرکس میدید ما رو میگفت چقدر شبیه ژاپنیا هستین

وای چقدر چیزا داره یادم میاد

یادمه وقتی بچه بودیم همه که به فیلم اوشین نگاه میکردن ،مارو که میدیدن میگفتن چشمای شما هم شبیه ژاپنیاست و بادامیه و ما هم کیف میکردیم که چشمامونو و چهره مونو شبیه ژاپنیا میبینن انگار یه جور افتخار بود که شبیه خارجیا باشیم

خدایا شکرت که بهم گفتی که چه افکاری داشتم از سال ها قبل که سبب این الگوی تکرار شونده میشد

الان دوباره یادم اومد

حتی وقتی اومدیم تهران و دیدیم تو تهران افغانستانی زیاد هست دوباره مسخره کردیم

نگو داشتم خودم با دست خودم کاری میکردم که یه روز جهان هستی افرادی رو سر راهم قرار بده که فکر کنن افغانستانی هستم

حتی خود افغانستانی ها هم وقتی میومدن ازم خرید کنن میگفتن همشهری و یادمه یه بار عصبانی شدم گفتم من همشهریت نیستم ،من ترک زبانم

یه جواب بسیار بسیار هوشمند و قوی بهم داد

گفت باشه هم شهری نیستی ولی همه مون که از یه خداییم

تفاوتی با هم نداریم ،یکی هستیم

اونجا بود که فهمیدم دارم اشتباه میرم ، ولی اون روزا از خودم نپرسیدم تا از ریشه حلش کنم

بعد اینکه این حرفو بهم گفت یادمه چندین بار که آدما میپرسیدن افغانی هستی و میگفتم نه ،درموردشون حرفای ناخوبی میزدم و من میگفتم همه ما انسانیم و یکی هستیم

ولی باز هم اذیت میشدم

وقتی بیشتر فکر میکنم میبینم که چرا وقتی شهرستان بودیم کسی نمیگفت یا اینکه میومدیم تهران و خونه فامیلامون میموندیم همه میگفتن شبیه ژاپنیا هستین

پس ایراد کار از خودمه ، من مسئول تک تک این تکرار شدن ها هستم و هیچ ناراحتی نباید از تک تک آدمایی که این حرف رو بهم زدن ،داشته باشم

از این به بعد باید این باور رو بسازم که همه انسان ها ،حتی افغانستانی ها هم پاره ای از وجود خدا هستن

و با دیدن آدما بیشتر آگاهانه تکرار کنم که ما همه یکی هستیم و هیچ برتری نسبت به همدیگه نداریم

وای خدای من الان که برتری رو گفتم یاد صحبت های استاد افتادم که میگفت شیطان گفت من برترم

وای خدای من

اون روزی که من به این فایل گوش میدادم ،با اطمینان گفتم فکر نکنم من تاحالا بگم من برترم مثلا از نظر قومی و شهرای دیگه و این جور چیزا

شاید از نظر چیزای دیگه گفتم برترم ، ولی اینو نگفتم

الان یهویی یادم اومد این فایل که استاد گفت شیطان گفت من برترم

و من دقیقا خودمو برتر از افغانستانی ها میدونستم و از همه نظر خودمو برتر میدونستم

خدایا منو ببخش

میدونم که بخشیدی

چون اگر نمیبخشیدی این همه افکار رو به یادم نمیاوردی تا بفهمم و متوجه اشتباهم بشم و معذرت خواهی کنم

طبق گفته امام علی تو دعای کمیل ،تو قسم خوردی که بنده های مومنت رو به راه راست هدایت کنی

وقتی میبینم که هر روز درس های جدیدی بهم میگی ، خوشحال تر میشم چون به این باور دارم میرسم که منم جزء بنده های خاص توام که دوست داری همیشه تو راه مستقیم تو قدم بردارم و رشد کنم

که این همه داری به من کمک میکنی و ارزشمندیم رو از تک تک این هدایت هات متوجه میشم که چقدر برای تو عزیزم و دوست داشتنی ام

شکرت که بهم فهموندی

که باور های قوی بسازم و تکرار کنم

که همه ما انسانیم و در یک مرتبه ایم و هیچ وقت خودمو بالاتر از افغانستانی ها و هیچ انسان دیگه نبینم و در عمل به این آگاهی ها عمل کنم و نشون بدم که من تغییر کردم

خدای من ، ربّ ماچ ماچی جذابم ازت سپاسگزارم

وقتی به راهمون ادامه دادیم و از روی پل طبیعت که کاملا ساکت بود رد میشدیم با مادرم میگفتیم و میخندیدیم خیلی حس خوبی داشتم ما بودیم و یه مکان بهشتی آرام و ساکت

به مادرم گفتم مامان نمیدونم چرا خدا هدایتم کرد برای فروش کارام بیام اینجا ، درسته هیچی نفروختم ولی هرچی خیر هست همون بشه

و وقتی رفتیم سمت مترو بی نهایت حس خوبی داشتم و به درختا نگاه میکردم و ِلذت میبردم

تا اینکه رسیدیم مترو ، تو مترو یه دختر ازمون گل گرفت و من اون روز هیچی از انارامو نفروختم

و تصمیم گرفتیم سه شنبه بریم ،چون فروشنده های غرفه ها گفته بودن که سه شنبه شلوغ میشه

و منم گفتم پس این بار نقاشیامم میارم

و رفتیم خونه

خیلی روز خوبی بود

خیلی حس خوبی داشتم و لذت بردم از تک تک لحظه های امروزم و درس هایی که داشت و خیلیاشونو با نوشتن رد پام متوجه شدم

خدایا برای تک تک خانواده صمیمیم در این سایت پر از آگاهی و عشق و استاد عزیز و مریم جان و همکار خوبشون بی نهایت عشق و شادی و سلامتی و آرامش و ثروت باشه براشون

دوستتون دارم