شناسایی «ترمزهای مخفی ذهن» درباره ثروت - صفحه 284 (به ترتیب امتیاز)

بسم الله الرّحمن الرّحیم

سلام دارم بر استاد عزیز و دوستان فوق العاده ام در این میزگرد هم اندیشی برای پیدا کردن ترمزهای زندگی.

واقعا در زندگی یک سری افکار و باورهای محدودکننده وجود دارد که به صورت پنهان در لایه های ذهنمان قرار گرفته اند که اصلا نمیدانیم که آن موضوع، هرچند به ظاهر ساده هم که باشد می تواند مانع رسیدن به اهدافمان شود. افکاری که حتی به خیال خودمان نه تنها ترمز نیست، بلکه خیلی هم خوب هستند و به ما آرامش میدهند ولی باید دید که این فکرمان با اهدافمان هم جهت و هم سو هست یا نه. یاد مثالی افتادم که استاد در قانون آفرینش در مورد یکی از دوستانش گفتند که یه فردی بود که بسیار باهوش و نابغه در زمینه کاری و رشته خود و ظاهرا برای ادامه تحصیل در مقطع دکتری، قصد تحصیل در دانشگاه های مطرح دنیا در خارج از کشور را داشت و منتظر پذیرش گرفتن از سوی آن دانشگاه ها بود، ولی هر بار نمی شد و مشکلی پیش می آمد. به نظر شما چرا کارش پیش نمی رفت؟ ایراد کارش یک موضوع بسیار ساده و خنده دار در افکار او بود و آن هم این بود که او ذهنش از توالت فرنگی بدش می اومد و از اینکه در خارج باید از این نوع توالت استفاده کند در ذهنش عذاب میکشید. و ظاهرا پس از کنار اومدن با این موضوع که نه، توالت فرنگی چیز بدی نیست و تغییر افکاری از این قبیل در مورد این مسئله، کارش پیش رفت و مشکلش حل شد. در زندگی خیلی از ما نیز ترمزهایی از این قبیل وجود دارد که نمیگذارد حرکت کنیم و هرچقدر تلاش فیریکی انجام دهیم و تمرین کنیم باز هم میبینیم که به نتیجه مطلوبی نرسیدیم. اما در مورد مثالی که استاد برای مسابقه رفع موانع ذهنی ذکر کردند اینکه از خداوند بخواهیم به ما آن ثروت زیاد، آن جایگاه و پست مهم در ارگانی خاص، آن موقعیت اجتماعی خاص را بدهد و من قول میدهم که اگر اینهارو بهم بدی من در مقابل به بندگان نیازمندت کمک میکنم و از این قبیل مثال ها باید گفت یکی از ترمزهای ذهنی که در این فرد می توان مشاهده کرد، نداشتن احساس لیاقت آن جایگاه و موقعیت و به عبارتی نداشتن عزت نفس و اعتماد به نفس است و از خداوند می خواهد که با یه سری شروط و قولهایی که برای خدا میگذارد، خداوند لیاقت داشتن آن ثروت و جایگاه خاص را به او بدهد و به عبارتی، او دارد با خداوند معامله میکند در صورتی که سیستمی که خداوند برای این جهان طراحی کرده است به صورتی هست که باید با تغییر باورها و قرار گرفتن در مداری بالاتر به ثروت بالاتر و جایگاه بالاتر رسید. اما نکته مهمتری که به نظر من یک ترمز بسیار قوی و در عین حال به صورت نامحسوس و مخفی در درون و لابه لای باورهای ما ممکن است وجود داشته باشد را اینگونه توضیح می دهم: اینکه به خدا بگیم اگه من پولدار بشم مدرسه میسازم، اگه پولدار بشم مسجد، حسینیه، موسسه خیریه و… میسازم، اگه پولدار بشم به نیازمندان کمک میکنم، برای جوانها جهیزیه عروسی تهیه میکنم و خیلی از این قبیل اگه… اگه… اگه ها، کاری از پیش نمیبریم و هرچقدر به خدا قول بدهیم و تعهد بدهیم اوضاع تغییری نمیکند. این ترمز و کد اشتباه کجاست؟ چرا برای خدا شرط میگذاریم! آیا خیال کردیم اگه خدا میخواست، نمیتونست خودش به اون نیازمندان کمک کنه و منتظر هست که تو بیای و بهش بگی که من میخوام به بندگانت کمک کنم! این حرف شبیه همان موضوعی هست که یه دزد به خدا میگه که: خدایا کمکم کن که من یواشکی مقداری از پول، مال و یا اسباب و اثاثیه مردم پولدار شهرو بگیرم ولی یه مقدار از اونهارو به بندگان نیازمندت هم میدم. چرا خیال میکنی رابین هودی؟ این شرط هارو از کدوم نتیجه گیری ذهنی خودمان ساختیم که برای خدا راه حل تعیین میکنیم! دوست عزیز من این خواسته ها درست نیست. خدا به یک اندازه نعمت، ثروت، رزق، روزی و فرصت های عالی پیشرفت برای همه انسان ها در این زندگی قرار داده و هر فرد به اندازه ای که سطل وجودی خودش رو بزرگتر کنه از باران رحمت بی انتهای خداوند بیشتر میتونه استفاده کنه و این یعنی عدالت واقعی خداوند. به نظر من اون دسته از افرادی که برای خدا از این دسته شرط ها برای پیشرفتشون می گذارند، در وجود و لایه های ذهنی اونها این ترمز و کد اشتباه وجود دارد: ترمز کمبود فراوانی، ترمز کمبود نعمت، ترمز کمبود فرصت، ترمز باور کمبود موقعیت های خوب برای پیشرفت. همین لامصب ترمز هست که نمیگزارد پیشرفت کنیم و با دست و پا زدن های الکی پدر خودمونو درآوردیم و همون جایی که بودیم، هستیم و تا وقتی که این کد اشتباه رو دوباره بازنویسی نکنیم، شرایط تغییری نمیکند و همین جوری به این شرط و شروط ها و پیمان نامه هایی که با خدای خودمان میبندیم، ادامه میدهیم و همینجور به دور خودمان میچرخیم و دور خودمان پیله میبندیم به امید اینکه یه روزی مثل یه پروانه بال در بیاوریم و غرق شادی و نعمت پرواز کنیم ولی زهی خیال باطل. این یکی از بزرگترین ترمزهای زندگی ما هست که به همان میزان که پای خود را از روی این ترمز برمیداریم به همان اندازه به سرعت پیشرفت و ورود نعمت ها، ثروتها، آرامش، روابط عالی و حتی روند بهبودی و سلامتی جسم و روح ما اضافه میگردد و زندگی شادتری را تجربه میکنیم.

در نهایت تشکر میکنم از همه شما دوستان گُلم که در این کاوش فکری شرکت میکنید و به پیشرفت خودتتون و دوستانتون کمک میکنید.