آرامش در پرتوی آگاهی | قسمت 3 - صفحه 18 (به ترتیب امتیاز)

درود خدمت استاد عباس منش عزیز و بانو مریم

و همه دوستان

واقعا خداوقت میگم بهتون

بخاطر این حجم از صداقت ، خلوص شیوه و رسایی بیان

واقعا تبحر میخواد که انقدر عالی اگاهی و افکار رو به شکل کلمات و گفتار با ادمای دیگه به اشتراک گذاشت !

میخوام از درکی که تازه بخش رسیدم بگم

من خودمو باور دارم ، می دونم که لایتناهی هستم میدونم که کافی هستم

من همه چیز رو میدونستم ، قبل از تولد !

ولی بین شلوغی های افکار ادما و استرس و نگرانی ها ، وابستگی ها ، لذت های زود گذر و اهمیت دادن های بی مورد ، و چیز هایی که در حقیقت فاقد ارزش هستند خودمو گم کرده بودم!

می دونستم که گم شدم احساس می کردم که این حس غریبس و دارم توی باتلاق دست و پا میزنم ولی نمی تونستم به حقیقت ذاتم متصل بشم

دنیا برام کدر و بی رنگ شده بود

بدون احساس شادی واقعی ، بدون احساس لیاقت ، بدون دوست و کسی که باهاش صحبت کنم ، بدون امید

ولی الان درک میکنم که چرا همه اون ها رو تجربه می کردم

برای اینکه من خودمو باور نداشتم

به احساساتم اهمیت نمی دادم

به ایده هام اهمیت نمیدادم

خودمِ لایتنهایم رو اسیر جسمی میدونستم که محدوده و کاری ازش بر نمیاد

کسی که حتی نمیتونه افکارش رو بیان کنه

چون فکر میکرد ضعیفه و کسی به اون اهمیت نمیده و کسی اصلا اون رو درک نمیکنه

ادما و شرایط رو برای خودم گنده کرده بودم و قدرت داده بودم بهشون و در مقابل خودمو سرکوب و سرزنش میکردم

طبیعی بود تمام اتفاقات رنج اوری که تجربه میکردم ، همه بازتاب درون من بود

من سعی نمیکردم که حقیقت رو درک کنم و به خودم جرعت امتحان کردن ایده هام رو بدم و خودم رو با سختی ها و تضاد های زندگی مقابل کنم و به خودم بگم اره من اینجام من قدرتمندم و از پسشون برمیام من از دیگران هیچی کم ندارم

کسانی هستن که همدیگر رو درک کنیم و رابطه دوستانه ی عمیقی رو تجربه کنیم تا هر بار یاداوری بشه که همه ما مثل هم هستیم و همه ما موجودات معنوی هستیم و ذات همدیگرو ببینیم و احساس صمیمیت رو تجربه کنیم!

برون ز خویش کجا میروی؟ جهان خالیست.

زندگی خوب برای همه ماست

آدمای درست همه جا هستن

همه ما قابل احترام هستیم

همه ما باید یاد بگیریم که دیگران رو قضاوت نکنیم ، قضاوت شدن رنج بدیه ، ادما نمیتونن 100 انچه که هستن رو بروز بدن و بیشتر مواقع اشتباه برداشت میشن

هر وقت خواستیم کسی رو قضاوت کنیم باید به خودمون یاد اوری کنیم که اون هم مثل ما یک انسانه ، خواسته و نیاز هایی داره که با کلمات و رفتار نمیشه بیان کرد و حق داره که عالی عمل نکنه و منظورشو برسونه ، پس بخاطر هیچ چیزی و هیچ کاری کسی رو قضاوت نکنیم و به ادما برچسب نزنیم

یادمون نره که ما چقدر تاثیر گذاریم چه از وجه مثبت چه منفی

شاید با یه شوخیِ تمسخر امیز موجب خنده بشیم ظاهرا ، ولی اینو بدونیم که پشت این دیوار جسم شاید ادم خسته و زخمی در نقاب خنده داره زندگی میکنه و ما زخمی زدیم که شاید اون دردشو بروز نده و همون لحظه راضی و خوشحال یا با جنبه به نظر برسه

ولی به محض تنها شدن انقدر سنگین شده باشه براش که دیگه لبریز بشه و حتی به خودکشی فکر کنه …!

من خودمو دوست دارم

من ذات ادما رو میبینم و میدونم که اون ها هم مثل من نیاز دارن که احساس ارزشمند بودن بکنن پس سعی میکنم فارق از جایگاه ، ظاهر و رفتار های عادت وار و ظاهرشون ، باهاشون با احترام برخورد کنم طوری که به هر دو خوش بگذره و احساس راحتی کنیم (حداقل با کسانی که دوستشون دارم و میدونم دوستم دارن )

من میدونم خالق زندگی خودم هستم

ثروت مند شدن

مسافرت

ازادی

اختیار

دوستداشتنی و محترم بودن رو روند طبیعی جهان می دونم و هر کس که خواستارش باشه جهان براش محیا میکنه

و به اونجا ها و اون افراد هدایت میشه و زیبایی ها رو تجربه میکنه

برعکسش هم با همین فرمول وجود داره

این یه تابعه خروجی هاش با وردی هاش متناسبه

راحت باش و خودت باش

انچه که نفست بع ان وابسته نیست به تو داده خوهد شد

روی کسی یا به وجود شرایطی برای خوشحالی و لذت بردن از زندگی حساب نکن

* تو در اینده و جمع اجتماع ، همونی خواهی بود که در تنهایی …

در جهت خواسته پیش برو و واقعا عمل کن باور داشته باش که اتفاق می افتد*