پیروی از هدایت الهی و پدیده همزمانی

به نامِ اللهِ عزیزم- به نامِ ارحم الرحمین

سلام.

از روزشمار تحول زندگی من، فصل 5، قسمت 132 هدایت شدم این فایلِ عالی.

شنیدنِ مجددش برام لازم بوده، مطمینم برام لازم بوده که هدایت شدم به سمتش.

این مبحثِ هدایت منو دیوانه میکنه.

باورهای نابی که برام یاداوری شد:

1- مغز من چیه؟

ورودی های من…

من روی خدا حساب میکنم نه مغز خودم.

2- با جنگ و مبارزه، فحش دادن، به خوبی و زیبایی نمیرسم.

اگه به زیبایی توجه کنم، به زیبایی بیشتر هدایت میشم.

(با کنترل ورودی هام)

3- خواسته هات چیه، بنویسشون، بخواه از خدا.

4- جهان اجازه نمیده تو جایی باشی که هم مدار نیستی باهاش.

چه بخوای چه نخوای.

هر جایی هستی، باهاش هم فرکانسی.

زندگیتو خودت با فرکانسهات خلق میکنی.

(مکالماتم طی روز با خودم با دیگران، نشون میده من تو چه فرکانسی هستم.)

5- خدایا منو هدایت کن، هر چی که پیش بیاد خیره.

قلبم گشاده بشه که هدایتها رو دریافت کنم.

– حالا انتهای فایل، چه اهنگی پخش شد؟

همونی که من عاشقشم، شعر ملکا از سناییِ عزیز با صدای محسن چاووشیِ عزیز…

توصیفِ صفات و قشنگی های خدا تو این شعر قلب منو به تلاطم میندازه.

یادمه یه زمانی اشکم رو سرازیر کرده این ترکیبِ جادویی از شعر و خوانندگی.

این اهنگ برای من نشونه است.

من درک میکنم این برای منه.

ملکا ذکرِ تو گویم که تو پاکی و خدایی…

جالبیش اینه من نمیدونستم چه فایلی گوش بدم، منتظر فایل جدید بودم، امروز فایلی که باید گوش بدم، اومد سرِ راهم خودش.

همین الان دیدم گوشه چارچوب پنجره از بیرون، اون بالا یه کبوتر جانِ توپولو نشسته، کلی ذوق کردم سلام علیک کردم باهاش، بلافاصله یه دونه دیگه هم جلوی چشم خودم، اومد نشست بغلش…

اینم برای من، نشانه است.

من نشانه های تخصصیِ خودمو پیدا کردم تو زندگیم و ذوق میکنم هر بار که میان جلوی چشم هام…

الهی شکرت.

برای درک بهتر خودم که بفهمم همزمانی یعنی چی؟

اینطوری متوجه شدم که همزمانی یعنی من خودمو میسپرم به هدایتِ الله، بعد شاهدِ هدایت ها و چیدمان خدا میشم که چندین چیزِ خوب رو همزمان یا موازی برام جلو میبره، چیزهایی که تو برنامه من نبوده، برنامه از پیش تعیین شده برام نبوده، تو مسیر هدایت، برام جلو میان.

به عبارتی هدایت میشم به اتفاقات و ماجراهای زیبا و دلچسب.

گاهی اینطوری میشه که خواسته هام، میان و تو صف برام اجابت میشن، در حالیکه من فکر نمیکردم کی قراره اجابت شن.

همزمانی هایی که برای من رخ داده:

– رفتیم حلیم نوش جان کنیم، به آشِ دوغ هم رسیدم، نونِ سنگک هم خریدیم، برف رو هم از نزدیک دیدم.

برنامه خودمون فقط حلیم بود، مابقی خودش پیش اومدن سر راهمون با لذت و شادی و آرامش.

– یه همزمانیِ جالب، صبح اینجا برف اومد، بعد فایلی که روی سایت رفت (همین فایل)، استاد به شوخی اولش گفتن اینا برفه :)

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

خداوندا، ارحم الراحمین، ازت ممنونم برای هدایت هات، چیدمان هات، نعماتت، رزق و روزیِ بی انتهات.

سلام سارا جان.

هم اسمِ خواهرمی و این بسیار شیرینه.

مرسی از کامنتت.

کامنتها چراغ هایی رو توی قلب هر آدم متناسب با شرایط و شخصیت و رشد فردیش روشن میکنن.

این قسمت چراغِ قلبم رو روشن کرد:

سارا جانم فکر نکن تو این رابطه، عمرت تلف شده … بلکه تو بزرگتر شدی … خواسته هات از رابطه‌ی عاطفی مشخص شده… خواسته هات از شریک عاطفی مشخص شده…

خب سمانه اینو برمیگردونه تو خودش میگه:

سمانه جان اون چالش های بزرگی که گذروندی مخصوصا در رابطه با شغل و اضافه وزن شکست یا عدم موفقیت محسوب نمیشه.

تو تجربه هایی کردی و چیزهایی به دست اوردی، درس هایی گرفتی، پاداش هایی دریافت کردی، اونا فقط بخشی از مسیر نقشه ی زندگیت هستن، نه همش.

از اونا باید عبور میکردی.

چون فکر میکردی مسیر a باید جواب b رو بده و نداده یعنی موفق نشدی؟!

سال 99 خودت اگاهانه انصراف دادی از همکاری با مدرسه ای که 4 سال توش معلم هنر دبستان پسرانه غیرانتفاعی بودی.

چرا؟

چون حقوقت کم بود و مطالباتی داشتی که تا به اون لحظه روت نمیشد بگی ولی اردیبهشت 99 دیگه گفتی و با خوشحالی و شجاعت و رفاقت از مجموعه جدا شدی.

اون سال شونصدتا مدرسه رفتی مصاحبه.

جنت اباد شمالی، بلوار فردوس شرق، 35 متری گلستان و …

(این مناطق نزدیک به محل سکونت و تحصیلم بودن قبل از ازدواج، یعنی نقطه امنم هم محسوب میشدن)

ولی جایی مشغول به کار نشدی.

البته موقعیتی تو بلوار فردوس فراهم شد که جذبت کنن ولی تصمیم گرفتی نری، چون مسیرش دور میشد برات و رفت و امد سخت، ضمن اینکه برای کامپیوتر میخواستنت نه هنر و تو اصلش برای هنر رفته بودی ولی مصاحبه کامپیوتر هم انجام دادی.

خلاصه اینکه جایی مشغول نشدی باعث سرزنش خودت میشد.

و یه مدرسه تو جنت اباد شمالی هم بود که گفت سال بعد.

سال بعد رفتی مصاحبه و اتفاقا پذیرفته شدی، قرارداد هم بستی، مرداد و شهریور چند بار رفتی و اومدی و اولین روز مدرسه که رفتی، اعلام انصراف کردی…

و یادمه چقدر سبک بودی و خوشحال برگشتنی تو اتوبوس.

چون انتخاب کردی که میخوای عذاب بکشی یا نه؟

چون تدریس غیر حضوری برات ناسازگار بود تو اون مدرسه و شرایط.

تو حضوری میخواستی.

و دلیل محکم دیگه ات این بود که مسیر خیلی دوره تا خونه، به عبارتی شاید حدود 1/5 ساعت تو راه بودی تا برسی اون مدرسه.

البته دلیل مصاحبه هام تو اون مدارس این باورِ محدود کننده بود که فکر میکردم باید منطقه مو عوض کنم تا شرایط حقوق و امکانات تدریسم بهتر شه.

این مدرسه نه تنها حقوقش بهتر نبود، مشکل عمده اش دوری هم بود، بلکه بی امکاناتی هم بود.

موقع قرارداد بستن هیجان داشتی و فکر میکردی خوبه دیگه، اما بلافاصله بعد قرارداد ابرهای هیجان رفت کنار و واقعیت عیان شد که تو دقیقا چرا اینجا با این شرایط که بهتر از جای قبلی که نیست هیچ، کمتر هم هست، موافقت کردی؟؟؟

بله و تو با جمع بندی درست انصراف دادی، هر چند که خیلی سختت هم بود.

خونه ی ما تا قبل ازدواج جنت اباد بود، و دانشگاهم جنت اباد شمالی، احساس انس و الفت داشتم اونجا که رفتم مصاحبه.

در صورتی که بعد ازدواج ساکن تهرانسر شدم.

فکر میکردم منطقه بالاتر و بهتر لِوِلِ بهتری داره از همه جهات، که برام نداشت، چون باور پشتش غلط بود.

باور نداشتم تو تهرانسر هم مدرسه و مدیری پیدا میشه که قدر هنر و مهارتم رو در هنر و تدریسش بدونه…

شاید ایراد از خودم بود که در وهله ی اول خودم ارزش برای خودم و مهارتم و توانمندیم قایل نبودم.

برگردیم روی درس ها و موهبت ها و پاداشهای مدرسه جنت اباد شمالی، تو مرداد و شهریوری که رفتم و اومدم و بعد اول مهر انصراف دادم.

– تونستم 2 دوز واکسن کرونا رو به دلیل معلم بودنم و با معرفی اون مدرسه بزنم زودتر از موعد.

اون موقع هنوز واکسن زیاد نبود.

– اعتماد به نفسم تو مصاحبه ها بالاتر رفته بود.

اینکه تنها میرفتم و گفتگو میکردم با مدیرها، معاونین و …، رزومه مفصلمو نشون میدادم، به عبارتی خودمو پرزنت میکردم خیلی اعتماد به نفسمو بالاتر برد، یه جور تمرین عملی یا حتی نزدیک به اگهی بازرگانی دوره عزت نفس بود، البته فقط در مورد مهارتهام در تدریس هنر و خلاقیت هام در آموزش هنر.

– نقاشی های قشنگ روی دیوارِ حیاطِ مدرسه دیدم و تحسین کردم ذوقِ مدیر و همکارانش رو.

– تو جلسه همکاران اون مدرسه شرکت کردم یک بار. یه عالمه ادم جدید دیدم و تو جمعشون وارد شدم.

با یکی دو نفر تو اون مدرسه دوست شدم.

– ویدیوی اول سال گرفتم برای هنر اون مدرسه.

– جالبه وقتی انصراف دادم، با قطعیت و محکم گفتم مدارکم رو هم بدن.

جالب بود که من سفته ای که گفته بودن بدم مدرسه اصلا نداده بود از اول و بدون هیچ مشکلی خارج شدم از مدرسه بدون هیچ دردسری.

– و مدتی بعدش تو موسسه اوریگامی مشغول به کار شدم که عاشقش بودم.

خودم شاگرد اونجا بودم و عاشق تک تک اعضاش.

خلاصه که متوجه درس ها و پاداش هام در این مسیر شدم، همینطور ضعف ها و باگهای شخصیتی ام.

ولی میخوام به خودم بفهمونم بهتر درک کنه فقط روی موفقیتهایی که تو ذهنش قفلی زده روشون حساب نکنه، یه مقداره دایره نگاهشو بازتر کنه، از بالاتر و از شعاع بیرونی تری نگاه کنه به خودش و رشدهاش و مسیرش و …

من قبل این کامنت داشتم تو دفترم مینوشتم و یهو کشیده شدم سایت و اینجا.

مرسی که کامنتت انگیزه داد بهم تا خودمو واکاوی کنم.

لذت میبرم که کنکاش میکنم تو خودم.

کیف میکنم کم کم دارم یاد بگیرم از اون سمانه ای که فقط جلوی پاشو میدید تبدیل میشم به سمانه ای که از خودش فاصله میگیره و از بالا به خودش نگاه میکنه و تحلیل میکنه.

الهی شکر.

و یه نکته دیگه که کامنتت بهم یاداوری کرد:

اینکه هر لحظه میشه درخواست داد تو رابطه هامون چی میخوایم، محدودیتی نداره.

رابطه همسری، با مادر پدر، خواهر برادر، دوست، همکار، همسایه و …

و البته که خودم باید نزدیک شم به چیزی که درخواستشو میدم.

اگه رابطه توام با صداقت میخوام، خودم باید صادق باشم و …

برقرار و شاد باشی سارا جان.

داستان اشناییت با سایت رو هم خوندم، بسیار جذاب و الهام بخش بود.

نمیدونستم معلمی و بسیار خوشحال شدم.

نکات و داستانی که اینجا نوشتم جزو زیبایی های زندگیمه، امروز نرفتم تو صفحه زیبایی ها را ببینیم، همین کامنت میشه توجه امروزم به زیبایی ها.

چقدر با نگاه بهبودگرایی و توجه به جریانِ هدایت میشه زندگی رو برای خود شیرین و اسان و زیبا کرد.

فَاللَّهُ خَیْرٌ حَافِظًا وَهُوَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ

الهی شکرت بی نهایت.