علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 1 - صفحه 21

به نام پروردگار کل کیهان و سپاس فراوان از او بابت استادم و این دنیا و دوستان مجازی عااالی که بهم داده .

سلام خدمت استاد عزیزم و خانم شایسته عزیز و به خاطر بودنتون بینهایت سپاسگزارم. یه مدت طولانی ، از زمانی که قایلهای انگلیسی میگذاشتین و بعد از اون ،نبودین . هروقت به سایت سر میزدم نبودین . فایلهای گذشته را تکرار میکردم . ولی دلم میخواست باشین و الان خییلی خدا را شاکرم که دوباره مثل قبل هستین . چون شماها و این سایت و افرادش هم نشینهای من هستین. من هیچ کس دیگه ای را توی دنیای بیرون ندارم. البته آگاهانه فاصله گرفتم . و احتمالا به خاطر احساس عدم لیاقتم. چون کامنت هم نمیگذاشتم به خاطر احساس عدم لیاقت و احساس کم ارزشیم.

سلام خدمت تمامی دوستان خوبم که با کامنت گذاشتن به پیشرفت بقیه از جمله من کمک میکنن و من صادقانه سپاسگزار شما هستم .

خب خب خب …

همیشه شنیده بودم ( من عرف نفسه فقد عرف ربه ) . از کوچیکی شنیده بودم. ولی هیچ وقت نتونسته بودم درکش کنم. یا درست درکش کنم .

از وقتی با استاد آشنا شدم ( خداراصدهزارمرتبه شکر) فهمیدم که باید خودمو ، شخصیتمو ، باورهامو تغییر بدم تا دنیای بیرونم همراه با افرادش و شرایطش برام و به سمت دلخواهم تغییر کنه . ولی هیچ وقت نتونستم به گونه ای که الان دارم میفهمم بفهممش. همیشه و همیشه سوالم از خودم و خدا و استاد این بود : چرا من نتیجه دائمی و محسوس نمیگیرم؟ چرا نمیتونم موفق بشم؟ چرااا؟؟ ( اتفاقا چند روز پیش داشتم ایمیلی را که استاد در جواب این سوالم سالهای قبل بهم داده بودن و من پرینتش کرده بودمو میخوندم) من روی باورهای ثروت 1 دارم کار میکنم چرا نتیجه نمیگیرم؟! و هرروز خودسرزنشی و ناامیدیم بیشتر و بیشتر می شد . این اواخر تصمیم گرفتم برم توی جلسات ان ای شرکت کنم و یک راهنما بگیرم . چون شنیده بودم ترازنامه مینویسن و وجودشونو میریزن بیرون و سعی در بهبود مشکلاتشون میکنن. یه جلسه هم رفتم . ولی خب راستش با وجود اینکه افراد اون جلسه را تحسین می کنم که با وجود وسوسه، پاکیشونو نگه میدارن و تمام تلاششونو میکنن تا تغییر کنن ، ولی نمیدونم چرا دیگه نتونستم برم توی جلسات . میدونمااا چون غرورم اجازه نداد. حس کردم وقتی از جلسه میام بیرون همه دارن به چشم یه معتاد بی ارزش بهم نگاه میکنن ( اینم ماله کمبود لیاقته استاد؟) منم دوتا دختر دارم و با این کارم آبروی دخترامم می برم. خلاصه مستاصل و سردرگم و ناامید بودم تا اینکه استاد وعده ی دوره ی احساس لیاقت را دادن و فایل معرفی . همونجا فهمیدم این همون چیزیه که بهش نیاز دارم. از خدا خواستم شرایط خریدشو برام جور کنه . خداراشکر

وقتی استاد این فایلو گذاشتن جلوی همه گزینه هایی که میگفتن توی دفترم مینوشتم من .صددرصد من . چقدر داغوونم من خدااایااا . به فریادم برس.

استاد فرمودن : یکی از نشانه های احساس عدم لیاقت احساس نیاز به به تایید ، توجه و تعریف دیگرانه برای اینکه حالمون خوب بشه = من ، من، صددرصد من

قبلا نمیفهمیدما. اصلا نمیدونستم اینطوریم . الان میفهمم . دلیلشم متوجه شدم . ولی راه درمانش چیه ؟

وقتی کامنت دوست عزیزم خانم جوانی که در مورد رابطه خودشون و پدرشون نوشته بودن را خوندم ، یادم اومد تو رابطه با خانوادم چقدر محتاج توجه بودم. چقدر محتاج تایید بودم . چقدر نیاز داشتم به تعریف و هنوزم دارم . هنوزم همون بیمارم . با یه فایل گوش کردن درمان نشدم . یه نمونه از حسادتامو بگم . زن داداش اولم مادرشونو تازه از دست داده بودن که به ما معرفی شدن و ما رفتیم خواستگاری . مادرم به ایشون قول داد که مثل مادرش باشن و با ایشونم مثل عاطفه رفتار کنن ( یعنی من). تا اینجاش هیچی . ولی مادرم هنوز که هنوزه کارایی برای زن داداشم انجام میده و رفتارهایی با ایشون داره که برای من هیچ وقت توی عمرم تا الان انجام نداده .( جنبه ی فرکانسیشو میتونم درک کنم) و این باعث حسادت شدید من میشد . کارهایی بود که برای من انجام نمیداد و نداده بود و برای زن داداشم انجام میداد و میگفت اون مادر نداره. ( منکه بیشتر مادر نداشتم) و این امر حسادت منو به شدت بر می انگیخت. تا قبل از آشنایی با استاد عکس العملای زشتی نشون میدادم ولی از بعد از آشنایی با ایشون عکس العمل نشون نمیدادم ولی این به این معنی نبود که حسادت نمیکردم. یه مدت طولانی ازشون فاصله گرفتم .

در مورد خانواده همسر که شرایط خییلی بدتر بود. احساس عدم لیاقت شدید داشتم ، با حرفای اونا بدتر و بدتر میشد و کار به جایی رسیده بود که وقتی از پسرش توقع پیشرفت داشتم و میگفتم دخترامون دارن بزرگ میشن ، میگفتن همینکه توی خونه ما نفس میکشی از سرتم زیاده ، با تمام وجود میپذیرفتم. ( وااای خوب شد جدا شدم خداراشکر) . البته نه از اول زندگی ولی به مرور باورم توی این زمینه قوی شد(خخخ) .

بله من هنوز که هنوزه محتاج توجه و تایید و تعریفم. به خاطر همین آگاهانه نخواستم ازدواج مجدد داشته باشم چون نمیخواستم دوباره همون شرایط را تجربه کنم. البته باورهای زیادی دارم که مانع ازدواجم میشه و یکیشون اینه که باوجود دوتا دختر بزرگ چطوری میشه ازدواج مجدد داشت ، کی حاضره با این شرایط باهام ازدواج کنه ؟ بچه هام آسیب میبینن و….ولی آگاهانه نخواستم درستش کنم . باور درستشم بلد نیستم . چون نه میخوام از بچه هام جدا بشم نه میخوام آسیب ببینن . بگذریم .

در مورد لباس خریدن یا تعویض لباس برای مهمونی ها. یادمه از لحاظ ذهنی به شدت تحت تسلط مادر شوهرم شده بودم. تکرار می کنم از اول اینگونه نبود ولی به مرور همه چیزمو ازم گرفته بودن . لباس میپوشیدم روسری روشن سرم میکردم ، دلم تایید مادرشوهرمو میخواست . اونم با تغییر چهره و با لهن عجیبی می گفت مثل عروسا شدی . آخه ما مهمونیم عروس شخص دیگه ایه . میرفتم روسری تیره سرم میکردم. ( وااای وااای وااای چی کرده با من این احساس عدم لیاقتو عدم خودارزشی) . یه بار کفش اسپرت سفید خریدم . گفتن کفش سفید ماله زنای ….. برا اینکه نشون باشن می پوشن . منم نپوشیدم . هنوز حسرتشو دارم.

درمورد اینکه نیازمند باشیم همیشه پیش طرف مقابل باشیم. راستش شخصا اصلا اینطوری نبودم بلکه ازش فراری بودم . ولی مادرم این باورو بهم داده بود که اگه مردتو تنها بذاری از دستت میره و یه عالمه حرف چرت و پرت دیگه. ووای حالم بد شد .

مابقیشم که ماله روابط عاشقانه اس که خداراشکر من نداشتم که قطعا اگه داشتم با توجه به چیزی که ازگذشته خودم میبینم حتما اون کارها را هم انجام میدادم .

در مورد صحبت کردنش با جنس مخالفم دقیقا همینطور بودم که استاد میگن . چون جهان بهم فهمونده بود که خیلی بی ارزش و بی لیاقتم . چون همیشه شنیده بودم که زنای مردم، خواهراش ،زنای همکاراش،ووقتی زن داداش گرفتم، زن داداشام خیییلی عالین و باید برم از اونا زنیتو یاد بگیرم.

چقدر سخته بفهمی چطوری آروم آروم نابود شدی و الان یه بیمار فرکانسی و احساسیه عمیقی .

پروردگارم به تو پناه میارم. خودت درمانم کن . الهی آمین