چرا با وجود تلاش فراوان، به خواسته‌هایم نرسیده ام؟ | قسمت 1 - صفحه 32 (به ترتیب امتیاز)

سلام استاد عزیزم،مریم بانوی من ودوستان نابم

این بار خواستم،دیگه خیلی زمان ندم برای کامنت نوشتن،واون چیزی رو که بعد از شنیدن گفته های استاد ،به ذهنم میاد بنویسم،چون حس میکنم، این مورد هم شده برام یه جورایی پاشنه آشیل،که وسواس گونه با کلمات بازی نکنم ودریا دلانه تر بنویسم..

من از بچگی به دلیل موقعیت خانوادگیم،همیشه تنهایی مطلق رو حس کردم،پدر ومحبت پدر رو اصلا به چشم ندیدم،تک فرزند بودم،وخبری هم از خاله وعمو ودایی ،عمه نبود..

دوستان کمی هم در مدرسه داشتم،این تا زمانی که همیشه شاگرد اول بودم عالی بود،ولی دوست پیدا کردن تو مدرسه بی موقع و وابسته شدن،باعث شد،تایمی رو که طلایی بود برای قبول شدن در دانشگاه،از دست بدم…

رسیدم به مرحله ای،که برای فرار ازین تنهایی،وچون بیماری مادرم هم بشدت آزارم میداد،تن به یک ازدواج زود هنگام بدم،که از ریشه وبنیان اشتباه بود.

هنوز سال سوم دبیرستان بودم، که وارد زندگی زناشویی شدم

سه سال دوران عقدمون زمان برد،ومن در طول این سه سال،به اشتباه خودم پی برده بودم،ومدام در تلاش بودم ،که جدابشم،وبا مخالفت شدید همسر سابقم روبرو می‌شدم

اشتباه پشت اشتباه

به قول استاد از یک طرف پام روی ترمز بود ازیک طرف روی گاز

هر چه تلاش میکردم به در بسته میخوردم

تااینکه علی رقم میل باطنیم،خدا اولین فرزند رو به ماداد،بماند که برای بدنیا نیومدنش هم چه کارهای بچه گانه ای کردم،وهم به وجود خودم آسیب رسوندم، وهم به بچه ای که در راه داشتم…

الان که فکرش رو میکنم،مو به بدنم سیخ میشه…بگذریم

تو بدترین شرایط اقتصادی،روحی،زندگی می‌گذشت، که خبر از رسیدن بچه دوم داده شد،در عین ناباوری من

دیگه فقط خودم مونده بودم،و ذهن درگیر ،ولی دیگه اشتباه قبل رو تکرار نکردم،وگفتم هر چی برای دخترم جنگیدم که بدنیا نیاد،این یکیو حداقل با آرامش بیشتری حفظ میکنم

خدا پسری به ما هدیه داد،پنج کیلو ودویست گرم

سالم،زیبا،که تمام پرسنل بیمارستان دونه دونه میومدن ،وباهاش عکس میگرفتن

این زندگی ادامه داشت،با دوتا بچه قدونیم قد

با یک دختر وپسر فوق العاده زیبا وجذاب ودوست داشتنی

ولی تو رابطه من وهمسر سابقم،اصلا حال خوبی وجود نداشت

فقط به خاطر بچه ها روزگار رو سپری میکردیم

اینقدر از هم دور شده بودیم،که من یادم نمیاد تو بیست سال زندگیمون،یکبار تو جایی دست همدیگرو گرفته باشیم

ایشون بشدت به خانوادش وابستگی داشت

اوایل من اعتراض میکردم، ولی بیخیالی رو سرلوحه خودم قرار دادم

روز بروز سردتر ازهمیشه

ده سال دوم زندگی رو تصمیم گرفتیم، که به خاطر بچه ها ،به تهران مهاجرت کنیم

قرار براین شد که من وبچه ها،به تهران بیایم،وپدرشون هم به یک سال نکشیده پیش ما بیان

این قرار ظاهری بود،چون ما داشتیم از همدیگه فرار میکردیم

ازون یک سال، شش سال گذشت،ودیگه این اواخر طوری شده بود،که پدر بچه ها چهار ماه یکبار هم بزور ،پیش ما میومد

من با نوشتن این مطالب،نمیخوام تمام تقصیر ات رو گردن این بنده خدا بندازم،قطعا من هم اشتباهاتی داشتم،خودم اقرار میکنم

ولی ازون جایی که ما همیشه،وقتی تو اون لحظه زندگی هستیم،میخوایم بگیم فقط کار من درست کار طرف مقابل اشتباه،اگه قبول کنیم،وپذیرای اشتباهات خودمون،شاید که نه حتما،درهایی باز میشه برای حل درست مشکلات

ماالان ،تقریباپنج سالی هست ،که توافقی جدا شدیم

طول این پنج سال،قطعا یه وقتایی برمیگردم به گذشته،وفکر میکنم

از جدا شدن پشیمون نیستم

ولی یه جاهایی رو دوست دارم، برگردم وبا فکر الان زندگی میکردم،ببینم چطور جواب میداد..

باورتون نمیشه،الان ایشون بهترین پدر دنیاست برای بچه ها،ویک دوست خوب ومطمئن برای من

اینارو براتون عنوان کردم،زندگی رو که بعد ازبیست سال،دراوج ناباوری همه،ولی دراوج باور خودمون که باید تمام میشد،به پایان رسوندیم،که الان برسیم به اینکه دوستان قابل اعتمادی برای همدیگه بشیم،نه زوجی که بیست سال به زور واجباردر کنار همدیگه بودیم….

اگه بخوام واقعا دوباره ،رابطه ای رو شروع کنم،خیلی درسهارو را یاد گرفتم

ناگفته نماند،که شاگردی استاد ،برام مثل یک گنجینه بوده وهست وخواهد بود

من دوباره متولد شدم

تازه خودم رو پیدا کردم

خیلی قبلنا تو درودیوار بودم،ولی الان خودم رو پیدا کردم

من همیشه به صبور بودن مشهور بودم،ولی خودم میدونم که اون صبوری با تحمل کردن همراه بوده،ولی الان صبور هستم،در اوج آرامش،آرامش در کنار خدا

یه وقتایی میگم ،باید الان این آرامش اتفاق میفتاده

این تکامل رو باید طی می‌کردم

44 سال از عمر من گذشته،ولی با تمام فراز ونشیبهایی که تو زندگیم داشتم،حال الان خودم رو با دنیا عوض نمیکنم

دنیا جای خیلی قشنگی،وقتی قوانینش رو درک کنیم وعمل کنیم،وعمل کنیم

از لحظه به لحظه زندگی باید لذت برد

من بعضی وقتا بچگی دوتا فرزندم یادم نمیاد’چرا؟

چون تو اون مقطع از زندگی لذتی نمیبردم،فقط انجام وظیفه بود

دانشگاه برو،سرکار برو،کدبانوی خونه باش،زبانزد عام وخاص،ولی از خودت، وجودت ولحظه هات لذت نبر

این حکایت خیلی از ما خانمهاست

خیلی طولانی شد ببخشید

فقط دلم خواست ،با شما استاد عزیزم،مریم زیبایم،وشما دوستان دردو دلی کرده باشم،دلی واز روی صداقت تمام

خداروخیلی شاکر هستم،که اینقدر حالم با خودش عالی،که قدر تک تک لحظه هام رو میدونم

برعکس خیلی ها،که فکر میکنن،اگه بعد ازبیست سال،زندگی بحث جدایی پیش میاد،دیگه همه چیز تموم

خودم در وجودم اوج خوشبخت شدن رو حس میکنم،با تمام خواسته هایی که سالها تو وجودم،باهاشون زندگی کردم

ومطمئن هستم،روزی به تمام رویاهام که شاید ازدید خیلی‌ها رویا باشه،ولی برای من تو ذهنم کاملا اتفاق افتاده،ولی به وقتش با اهلش اتفاق میفته…شک ندارم…

خیلی دوستون دارم

همگیتون رو به خدای قشنگم میسپارم