چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟ - صفحه 16

سلام ب استادجان عزیزم، استاد چه میکنید، هربار قوانین رو از زوایای مختلف بهمون یادآوری می کنید، چه شخصیتی میسازیم همه درکنار هم، واقعا سپاسگزارم، یعنی بعضی موقع ها میگم خدااایا این استاد از چه زاویه ای این مسئله ی روزمره ای ک هیچ کس بهش توجه نکرده بوده رو بیان میکنه الله و اکبر، چه لیاقتی دارم ک هم مسیر شما و آگاهی های شما هستم.

خب بریم سراغ نکات فایل

همیشه یه جایی بهتر از اونجایی ک من هستم، هست.

حرفای من:

بالاشهر تهران خیلی بهتره، آب وهواش بهتره، آدماش بافرهنگ ترن، کوچه هاش خلوت تر و زیباتره، پسراش بافرهنگ تر و مودب تر با شخصیت ترن.

من یه مدت این فکرو میکردم و جالبه تا امروزم همین فکرو داشتم، ینی امروز حین پیاده روی تو محل مون احساسم رو مقایسه کردم با موقعی ک دوساعت مسیرو میرفتم ک پارکهای تهرانو بگردم، ولی احساس یکی بود، اره من دوست داشتم اون تایم برم جاهای مختلف تهرانو بگردم، برم مناطق بهتر و آدمهای بهترو بگردم و حس خوبی میگرفتم، اون کار صرفا جهت دیدن زیبایی های بیشتر بود، دیدن آدمهای جدید، جاهای جدید، ثروت بیشتر.

انگار آدم تو هر برهه ای از زندگیش دلش یه چی رو می طلبه، اشکالی هم نداره، یه مدت دلش میخواد اصن تیپ بزنه بقیه بگم واااو چه خوش تیپ، یه موقع دوست داره با دوستاش بره بگرده، یه موقع دوست داره با تنهایی اش حال کنه، یه موقع میتونه از خوردن قهوه تو بالکن خونه شون بیشترین لذت رو ببره، اینو منی میگم ک تو بهترین کافه های تجریش هم رفتم قهوه خوردم سیر شدم پر شدم بعد الان از قهوه ای ک جلوی پنجره اتاقم میخورم لذت بیشتری میبرم.

یه مدت می دوییدم میرفتم کافه های تجریش قهوه بخورم ک هم ب باور فراوانی ام کمک بشه، هم از دیدن آدمای ثروتمند لذت می بردم، درصورتی ک همون قهوه تو محل خودمون قیمتش از 3 برابر اون پول کمتر بود، و حتی اصن نمیخواست این همه تو مترو اتوبوس بری هههه.

واقعا یه موقع هایی ب عقل انسانها باید شک کرد؛)ولی من واقعا احساس لیاقت میکردم، خوش بودم، دوست داشتم تجربه کنم، باید اون دوران رو می گذروندم و خودم میفهمیدم ک همین قهوه ای ک این روزا تو کافه ی محله تون میخوری همون مزه رو میده، ویترهاشم همون برخورد خوب و چه بسا محترمانه تری دارن، کیفیت شم فرقی نداره، ویو جاده میخوای ماشینارو ببینی، فضای بیرونی میخوای ک تو بارون بیرون باشی ک داره، کلییی کافه با کلیی حال و هوا داره و انصافا حالو هواش فرقی با اون کافه ها نداره. 

من، ذهن من فکر میکرد هه تو کافه های محل تون دفتر ببری کافه یا هندزفری بزنی بشینی تودفترت بنویسی مسخره ات میکنن میگن این مسخره بازیا چیه، ولی دیدی تو کار خودتو کردی و هیچ کسی حرفی نزد و همش توهمات ذهن خودت بود ک ب پسرای محله تون می چسبوندی. دیدی قضاوت کردی.

پارکهاشم مثلا دوست داشتم برم بگردم، رفتم کلیی شو، ولی این روزا چنان لذتی از پیاده روی تو پارک محل مون میبرم ک بخدا اصن فرقی نداره با مسافرت فیلبند و اون جنگل ابر رو ب روم، اینو اتفاقا ب یاد خودم میارم تو پیاده روی هام ک لذت بیشتری ببرم. ک فکر نکنم اگر من فلان مسافرت ب فلان شهرو برم خوشبخت ترم، نه خوشبختی تو همین پیاده روی تو این هوای بهشتی با خداست، ک در مورد خواسته هات حرف بزنی و نسیم خنک بخوره ب صورتت.

اصن زیبایی های تهرانو هم ک رفتم گشتم خیلی تو ساختن چشم زیبانگر بهم کمک کرد، خب قبلش باورم این بود ک تهران و آلودگی هاش و کجاش بوده جاهای دیدنی اش، ولی الان من نظرم کاملا مخالف عه، اگه کسی ازم بپرسه میگم تهران کلییی زیبایی داره، کلی حالو هوای خوب تو کوچه خیابوناش داره، کلی تریل های خوب پیاده روی، کلی پارکهای جنگلی باصفاداره، کلی کوه و آبشار داره، کلی مردمای نازنین و درصلح داره.

بعدی

بام تهران خیلی قشنگه، کاشکی خونه ی ما نزدیک بام بود، شبا میرفتم ویو رو می دیدم.

حالا من بام هم رفتم، ولی لذتی ک دیروز از بعدازظهر و غروب خورشید تو بالاپشت بوم خونه مون بردم یه چیز دیگه بود، میدونید وصل بودم ب خدا، داشتم با خدا حرف میزدم و اشکم می اومد و می اومد، ب ماه و ستاره هاش نگاه میکردم و قلبم باز میشد.میگفتم خدایا من تو رو انتخاب کردم برای ساختم لحظات خوشم.

کاشکی خونه مون نزدیک پارک پرواز پارک نهج البلاغه دریاچه وووو اینا بود آدم میرفت صبح زود می دویید، شباش می رفتیم پیاده روی، می رفتیم دور دور.

تو از همین پارک محل تون شروع کن، برو پیاده روی، مکان هیچ فرقی تو احساس تو نداره، اونجا هم همین نسیم همین آب و هوا همین دارو درختا هست، اگر تونستی از همین پارک تون لذت ببری و چشم زیبابین و قلب سپاسگزاری داشته باشی تو هدایت میشی ب مکان های زیباتر.وقتی بی نیاز شدی بهش میرسی، مثل احساسی ک این روزا داری تجربه میکنی ک یهو تو پیاده روی ات میگی خدایا راضیییی ام ازت بخدا راضیی ام کردی من هیچ کمبودی تو زندگیم ندارم، ببخش ک گاهی ناسپاس میشم.

یه مدت دلم میخواست با لگ ورزشی و تیپ اسپورت برم بدو ام، همش غر میزدم تو این محله نمیشه، بزار بعدا ک رفتم یه جای خوب بهش میرسم و حسرت تو دلم بود، بعد چی شد یکی دو هفته ی بعد یه زمین چمن خیلی بزرگ روبروی خونه مونه دیدم یکی داره میدوئه از ساعت 6 صبح تا 8 ورزش میکنه، گفتم عهههه منم میخوام، رفتم ی روز برا پیاده روی، دیدم خانم هستن، دیدم لگ ورزشی پوشیدن، هیشکی هم هیچی نمیگه، کسی هم مزاحمشون نمیشه، از فرداش منم رفتم با لگم نه مامان بابام چیزی گفتن ک گیر بدن ب تیپم نه هیچ فردی از محل ب من نگاه بدی کرد، همش توهمات ذهنم بود، از اونم سیر شدم و گذر کردم، اتفاقا خیلی هم بزرگ و مناسب دوییدن بود، و چقدر خداروشکر کردم ک چنین امکاناتی تو محل مون هست.

بعدی

پدر و مادر فلانی خیلی باحالن، مامانش چه باهاش صمیمی عه مثه دوست شه، باباش چه ساپورتش میکنه، چه رابطه خوبی باهم دارن.

نمی خواستم مسئولیت رفتارهای خودمو ب عهده بگیرم، تمرکزم رو نکات منفی شون بود، خوبی هاشون رو نمی دیدم، یه موقع هایی ک با والدین فامیل مقایسه میکنم و می شنونم ک چه محدودیت هایی دارن میگم بابا پدر و مادر من فرشته ان بخدا اونا میگن پدر من اصلا اجازه نمیده ک پامو از خونه بزارم بیرون، یا من با مامانم این بحثای همیشگی رو داریم، بعد منی ک تو خانواده مون احترام بسیار هست، سکوت و آرامش بسیار هست، رابطه ی درصلحی داریم، اصن پدر و مادرم کاری ندارن کجا میری کی میای، من شب کفش کوهنوردی مو میزارم بیرون و میگم من میخوام فردا برم کوه، همین. اصن نه اعتراضی نه حرفی.

ینی همیشه از بیرون قضاوت میکردم و وقتی اومدم ب رفتارام فکر کردم و بیشتر تنها بودم تو زیرزمین خونه مون، خیلی ب رفتارام فکر میکردم، ینی این سکوت و خلوتی اطرافت هی فکرایی ب ذهنت میاره و تو هی میگی عه اینجا میتونم شخصیتمو بهتر کنم، اینجا این شرک رو دارم، اینجا با مادرم درست رفتار نکردم، هی برمیگردی ب خودت، و می پذیری ک آره منم بی عیب و نقص نیستم، و دیگرانم می پذیری ک عصبانی بشن، دادبزنن، اشتباه کنن، چون دیگه خودت رو پرفکت نمی بینی و یادت میاد ک اره منم ک دارم رو خودم کار میکنم منم اشتباه رفتاری دارم پس کسی رو قضاوت نکنم و ببخشم افراد رو.

وقتی اومدم رو نکات مثبت پدر و مادرم تمرکز کردم دیدم باباااا اینا فرشته ان بخدا، همین امروز تو پیاده رویم مامانم زنگ زد، سلام مامان جان خوبی؟ کجایی کی میای ؟ بیا گازو تمیز کن میخوام جاروبرقی بکشم، بعدم من یه ساعتو نیم بعد برم و اصلانم زنگ نزنه چرا نیومدی من منتظرم و اینا

حالا همین هفته ی پیش مادرمن زنگ میزد کجااااایی، با یه لحن طلبکارانه و…. ک اعصاب منم تو پیاده روی بهم میریخت و آرامشم رو می گرفت، منم یه آن فکر کردم گفتم شاید مقصر منم، شاید منم همچین درست رفتار نمیکنم، و بعدش با احترام گفتم مامان لطفا از این ب بعد زنگ میزنی پشت تلفن آروم صحبت کن، و تو این یکی دو هفته ای هی تمرکزم رو ویژگی های خوبش بود، مهربون تر شده بودم باهاش، بیشتر احترام میزاشتم و همین رفتارم ب خودم برگشت، ینی بعد قطع کردن تلفن تو پیاده روی امروزم گفتم خدایا شکرت بخدا این مادرمن فرشته است، فرشته. قربونش بررم من. باید مسئولیت رفتار و برخورد دیگران با خودمون رو به عهده بگیریم.

یا مثلا در مورد پدرم وقتی اومدم مسئولیت زندگیم رو خودم پذیرفتم و گفتم ناعمه اگه پول نداری قهوه بخری تقصیر خودته، تقصیر بابات نیست. تو مسئول زندگی خودت هستی. وقتی توقعم رو از بابام کم و کم کردم رابطه ام باهاش عالی شد، الان میگم میخندم بغلش میکنم و درعین حال اصلا ازش توقع ندارم و رفتارام از روی غرض نیست و بی منت دوستش دارم، برعکس خواهرام ک اگر بابا پول بده دوستش میدارن اگر نده رفتارشون عوض میشه.

پسرای محله ی ما اکثریت دودی ان، همش دست شون سیگار می بینم، یا تو کافه قلیون جلوشونه، یا همش سرشون تو اینستاست، اصن نیست اونی ک مطابق معیارهای من باشه. اصن پسر سالم و ورزشکار و اهل پیاده روی نیست کو نشونم بده.

الگوی تکرارشونده منه این مورد، چرا تو 5 تا روابط سطحی ام، 4 نفرشون اهل دود بودن؟ اره خیلی شرایط خوب دیگه ای داشتن ولی…. خیلی سخته ک بپذیری خودتی ک خلقش کردی، با توجه ات، با تنفری ک داشتی، با حساسیتی ک بخرج دادی، با ترسی ک داشتی. جهان دلش برات نمی سوزه جهان فقط افکارتو بهت ثابت میکنه ناعمه خانم.

منم تا میرم بیرون میگم ببین اصن پسر خوب تو این محل نیست، من ندیدم، حالا یادم میاد نشستم نوشتم چندتاشونو، کلیی پسر می دیدم چند وقت پیش ک می اومدن پیاده روی، پسرای سالم، چشم پاک ورزشکار. حتی ناعمه مگه همین 2 هفته پیش برای اون 3 تا پسر تو پارک محل تون تمرین آگهی رو نرفتی و چقدرم پسرای درست و سالمی بودن، چقدرم چشم پاک، معاشرتی وخوش برخورد بودن.چقد تحسینت کردن و یکی شون گفت با این ویژگی هایی ک دارید قدر خودتون رو خیلی بدونید، منم تشکر کردم و گفتم همه ما داریم ویژگی های اخلاقیاتی خوبی ولی فراموش کردیم و نادیده شون می گیریم.

اصن تا قبل از تمرین آگهی من تو ذهنم داشتم قضاوت شون میکردم، ینی روبروی صندلی من بودن با فاصله ی چند متری نگاهم میکردن، با خودم گفتم ای خداا ینی نمیشه من یه بار برم جایی نزدیکم پسر نباشه خلوت باشه اینا مزاحمم نباشن. خب دختر جون توهم نزن بشین سرجات اونا با توکاری ندارن ک مگه پارک شخصی تو عه؟؟ و ب ذهنم گفتم نه خیر من فرار نمیکنم میشینم همینجا بهت ثابت میکنم ک کسی مزاحم من نمیشه بشین راحت باش با این موقعیت. یه مدت نشستم و بعدش رفتم صندلی مو عوض کردم:/ چون من همش با خودم حرف میزنم، میرم تو تجسماتم، میگم میخندم رفتم ک مثلا نبینن منو.

باز ذهنم گفت تو هنوز از پسرا خجالت میکشی هنوز می ترسی، گفتم جااان؟ قلبم گفت میخوای تمرین آگهی رو براشون انجام بدی ببینی توهم زدی؟ و در عرض 3 دقیقه بعد رفتم جلوشون و خوندم و دیدم بله قضاوت بیجا کردم باز، و حتی دوست دارم اگر دیدم شون برم باهاشون صرفا جهت تعاملات انسانی معاشرت کنم،با پیشنهاد خودم چی میشه مگه ههههه

استاد واقعا این مقایسه کردن جهنم میکنه زندگی بهشتی مون رو. همین امروز من تو پیاده روی گفتم خدایا ببخش منو ک بیشتر اوقات ناسپاسم، بخدا الان من هیچچچچی کم ندارم، من الان خوشبخت ترینم، چرا یه موقع هایی ناسپاس میشم؟ یه موقع هایی نه بیشتر مواقع، واقعا چرا میزارم شیطان الکی الکی گنده کنه یه چیزیو، چرا نمی بینم این بهشت اطرافم رو.

سلامتی دارم، خانواده سالم و محترمی ک دارم، تو تو تو رو ک تو قلبم دارم، منو با نور قرآن ک آشنا کردی، فایلای استادعزیزم، دوره هایی ک دارم، آگاهی هایی ک هر روز بهم میگی و من یه ذره شخصیتم بزرگتر میشه، آزادی زمانی و فکری ک روزی آرزوم بود و تو عطایم کردی، رزقی ک بهم میدی، احترام و عشقی ک از شاگردم و مادرش دریافت میکنم، آرامشی ک با آیه های قرآنت ب قلبم وارد میکنی موقع نگرانی ها، اصن الان شیطان کجاست الان میخوام نتایجمو بکوبونم تو صورتش

کی الان بجای رفت و آمد اداره و کارهای متنفری اش در نهایت آسودگی با خدا جونش از صب اومده پیاده روی، اصن من دیگه نگران ساعت نیستم بخدا، شبا تا چند بیدار بمونم، صبا تا کی پیاده روی کنم تا هر وقت عشقم کشید، صبا بشینم تو پارک کامنت بخونم قرآن بخونم فایل گوش بدم و در نهایت آسودگی و خیال جمعی با ذهنی آرام و خالی کارایی ک عشقم میکشه بکنم. مگه من نیومدم این دنیا لذت ببرم؟؟ مگه من همین آرزو رو نداشتم؟ الان دارم آرزوم رو زندگی میکنم ولی یادم میره.

اگه من مغازه مو تحویل نمی دادم الان کجا بودم، داشتم چه شرایطی رو تحمل میکردم، اصن ب این حد از رشد شخصیتی می رسیدم؟ اصن وقت داشتم برای عبادت و تفکر در قوانین ات؟ اصن سر من خلوت بود بشینم با خیال راحت باهات دوکلوم حرف بزنم؟ اصن آرامشم کجا بود؟ چه آسان بودن برای سختی ها، چه چک هایی میخوردم و میگفتم خدایا معلوم هست کجایی؟؟

شبکه های اجتماعی

استاد من میبینم ب چشششم این رو و اصن مغزم سوت میکشه چطور آخه میتونید زندگی تون رو با دست خودتون نابود کنید، خوبه اهرم رنج قوی ای در من ساخته میشه و اصن سرمو بالا میگیرم میگم ناعمه خیلی ب خودت افتخار کن ک حتی روزی 10 دیقه هم حتی تو تلگرام وقت نمیزاری آهنگ دانلود کنی، حتی دموی آهنگ چرتا رو بازم نمیکنی از اسمش ردش میکنی میگی چی میگی برو بینم، من فقط دنبال آهنگهای مثبتم. ک الان 99 درصد آهنگا چرتو پرت.

اره می بینم این اینستا چه کرده با خواهرکوچیک من، بیشترین لباس بیشترین تفریحات بیشترین ساپورت رو میشه ولی راضی نیست ک نیست، همش غر، اینو میخره میگه نه چه فایده اونو ک ندارم، و اصلا نارضایتی میاره تو تمام زمینه ها از لباسی ک داره، غذایی ک میخوره، تفریحاتی ک داره، اطرافیانی و دوستانی ک داره، ناسپاسی فقط میتونم بگم ناسپاسی، و نتیجه اش کاملا واضح عه، افکار بد، احساس بد، کسل بودن، بی انگیزه بودن، همش غر زدن و خوشحال نبودن با هیچی.

بعد این مقایسه اصن باعث شده عزت نفسش خورد بشه، با اینکه از من 20 سانت بلندتر و هیکل توپری داره ک همه ازش تعریف میکنن ولی من یک بار ندیدم این دختر بره جلوی آینه از خودش تعریف کنه یا خودشو دوست داشته باشه.

و ارزش های درونی شون رو فراموش میکنن و میرن ته چاه. کاری ندارم بهش و هیچی نمیگم، خودش مسئول زندگیشه، نمیدونم خواهرام چقد میخوان چک بخورن، فقط میگم بخاطر همین اینستا، دارم میبینم هرچی گره هست تو کارشون، هرچی روابط بد، احساسات بد، دعواها، راضی نبودن از هیچی، خوش نبودن، چه بگم، خدا همه ی مارو ب راه راست هدایت کنه و همینه جهان ب من خونه ی کاملا اختصاصی جدای از خانواده ام داد و من فقط روزی دوساعت اینا می بینم شون، و حالم با خودم عالیه، قلبم روانم شاده چون خدا رو دارم، واقعا هرکس خدا رو نشناسه چه زندگی ای داره؟ اصن میتونه شاد باشه؟ میتونه راضی باشه؟

مرسی ک کامنتم رو خوندید:)))

استادجان ازتون ممنونم، چه فایلی به رایگان ب ما شاگردان تون هدیه دادین، بازهم از این کارا بکنید و ما رو مستفیض کنید، چون هرچی بگید کمه و ما فراموشکار. دوست تون دارم در پناه الله باشید.