«تعهد به خواسته» یا «رها بودن» نسبت به آن؟! - صفحه 4 (به ترتیب امتیاز)

درود بر استاد بزرگوارم جناب سید حسین عباس‌منش و بانو مریم شایسته‌ی عزیز و یکایک دست‌اندرکاران سایت الهی عباس‌منش و همه‌ی همراهان هم‌فرکانسم

خدایا پروردگارا سپاس بیکران دارم که مرا در این مسیر زیبای آگاهی و رشد قرار دادی و خورشیدهای هدایت را بر سرم نهادی تا راه گم نکنم.

از زمانی که به یاد دارم، هرگز پُلی را پشت سرم خراب نکرده‌ام.

نمی‌خواهم یک تراژدی برای شما بگویم و یا این‌که اشک خودم و شما را درآورم و یا این‌که نقش یک قربانی را بازی کنم تا برای خودم دل‌سوزی کنم که این بدترین ستمی است که در حق خویش می‌کنم!

در خانواده‌ای به دنیا آمدم که پدر و مادرم پیوسته در گذشته بودند. مادرم یاد گذشته‌های شاد و ثروت پدریش را می‌کرد و پدرم یاد تنگدستی‌ها و گرفتاری‌های دوران بچگی.

مادر از دردسرهایی که در زندگی با پدرم برایش پیش آمده بود می‌گفت و پدرم از الواتی‌ها و مستی‌های دوران جوانی و متاهلی می‌کرد.

مادرم از کُلاه‌هایی که خویشان و نزدیکان بر سرش گذاشته بودند و پدرم از پُست‌هایی که در ادارات کل داشت یاد می‌کرد.

برادرانم هم که الّاف بودند و پول‌های پدر و مادرم را به باد فنا می‌دادند. پی دختربازی و الواتی بودند. هیچ یک از آن‌ها یک نتیجه‌ی مثبت در زندگی نداشتند.

خواهرم هم در زندگیش شاد نبود.

تنها کسی که انگار در خانواده محکوم به درس خواندن و مدرک گرفتن برای جبران عُقده‌های پدر و مادرش بود، من بودم.

درس خواندم و دکتری تخصصی گرفتم. ولی، آدمی بودم‌ که بسیار بسیار وابسته، با شخصیتی سُست و متزلزل بودم. همش در رویا بودم ولی کاری برای آن‌ها نمی‌کردم. چه رویاهای بزرگی که اساس و پایه نداشتند و به هیچ وجه آن‌ها را برای خودم منطقی نمی‌کردم. همش دلم می‌خواست یکهو از پله‌ی یکم به پله‌ی میلیون برسم.

به همین دلیل همیشه کارهایی عجولانه و شتاب‌زده انجام می‌دادم و به نقطه‌ای پایین‌تر از پله‌ی آغاز بازمی‌گشتم.

به همین دلیل که وابسته بودم و می‌ترسیدم از این‌که ریسک کنم و یا دست به کاری بزنم که بخواهم در آن پله پله بالا بروم و یا این‌که از خودم مایه بگذارم، دست به کاری پایه‌ای نمی‌زدم.

همچنین، غرور کاذبی که در من بود و نفرتی که از ثروتمندان در دلم بود و نبود احساس خود ارزشمندی در من سبب می‌شد که همیشه تنها ادعای وطن وطن داشته باشم و این را بهانه‌ای کنم برای این‌که حرکتی هم برای کسب ثروت نداشته باشم.

پیوسته کسانی را که ثروتمند بودند و یا کسانی را که با تلاش به جایی رسیده بودند را مسخره می‌کردم ولی خودم هیچ کاری که پولی بسازد انجام نمی‌دادم. دیگران، حتا همسرم را که با تلاش بسیار پول جمع می‌کرد و خانه و ماشین و زمین می‌خرید را مسخره و محکوم می‌کردم و خودم دست به هیچ کار درستی نمی‌زدم.

در این مسیر نادرست شصت سال زندگی کردم. اینک به جایی رسیده‌ام که دیگر راهی برای بازگشت ندارم. همه‌ی پُل‌های پشت سر من شکسته است و زندگیم در حال فروپاشی است.

با این‌حال، به رحمانیت خداوند یگانه‌ی بسیار بخشاینده‌ی بسیار مهربان که وهّآب است ایمان دارم و می‌دانم حال که از این زندگی پُر از کارها و باورهای نادرست و درواقع باورهای نادرست پشیمان هستم و توبه کرده‌ام، خودش راهی را برای من باز می‌کند.

هرکاری که پیش از این می‌کردم بدون مشورت بود چون مغرور بودم و نام آن‌را گذاشته بودم عزت‌نفس. که این خُسرت نفس بود نه عزت‌نفس!

از بچگی به همه کس و همه چیز بی‌اعتماد بودم. به همین دلیل گول خیلی از آدم‌های نادرست را خوردم. کسانی که هیچ نزدیکی با من نداشتند و در عوض به نزدیکانم مانند همسرم شک داشتم. از شک‌های عشقی و انسانی بگیر تا شک‌های مالی و … که دارد سر من کُلاه می‌گذارد. برای همین بود که هرکاری که می‌خواستم انجام دهم را بدون مشورت با ایشان و دیگر نزدیکانم انجام می‌دادم و همیشه هم غُر می‌زدم و شاکی بودم. حالا باید ازم می‌پرسیدند که خوب، خودت چه کاری کردی؟ پاسخی نداشتم و البته پشت سر هم از زمانه و دنیا و حکومت و … شکایت می‌کردم.

از بچگی عاشق پول درآوردن بودم ولی پدرم و برادرانم مانع بودند و به خاطر جبران نکرده‌های خودشان، من را به درس خواندن و درس خواندن تشویق می‌کردند. من هم با عُقده‌هایی که داشتم و نفرتی که در دل داشتم، به جای استفاده از نظرات و ایده‌ها، به همه و همه چیز ایراد می‌گرفتم و از دید خودم، خودم یک انسان بسیار بزرگ بودم و دیگران بسیار حقیر بودند.

این‌ها را گفتم تا هم سَبُک شوم و هم این‌که داستانی را برای شما بگویم که هم برای خودم و هم برای شما می‌تواند پندآموز باشد.

چند سال پیش که دانشجوی دکتری تخصصی بودم، همکاری داشتم که مرا وارد یک نتورک کثیف به نام گُلدکوئست کرد. من هم که همیشه دلم می‌خواست خودم را جلوی دیگران به‌ویژه جلوی باجناقم که ازون دولتی‌های رانتی بود نشان بدم و قیافه بگیرم، این را پذیرفتم ولی از آن‌جایی که همش حرف بودم و از عمل خبری نبود، در آن کار هیچ پیشرفتی نداشتم. این درصورتی بود که بودند کسانی که از همان کار به جاهای بسیار خوبی رسیده بودند.

این گذشت تا این‌که دوره‌ی دکتری من به هر ترتیبی بود تمام شد. به کارم در دانشگاه ادامه می‌دادم. ولی به پیشنهاد همان همکارم وارد نتورک دیگری شدم که همش بازی با مول بود و هیچ خبری از محصول نبود. در آن کار پیشرفت خوبی کردم( چون مانند شخصیت خودم که عجول بودم، آن کار نیز کار یک شبه پول‌دار شدن بود) ولی آن کار جمع شد و من ماندم کُلّی بدهی و دردسر!

تا این‌که تو همون وضعیت یک شرکت پیمان‌کاری را بدون آینده‌نگری تاسیس کردم. اوائل کار خوب بود، ولی کم‌کم کار خراب شد و به قول معروف که وقتی یک کسب و کار خوب نمی‌چرخه و بَدِه، هیچ دلیلی وجود ندارد جز این‌که رهبر آن بَدِه! رهبرش رهبر نیست! ولی من همه‌ی گناه را به گردن دیگران و جامعه و … می‌انداختم.

این گذشت تا این‌که ناچار شدیم تا کار شرکت را تعطیل کنیم و جمعش کنیم.

پس از آن چاره‌ای نداشتم تا به کارهای پژوهشی در دانشگاه بازگردم و شاید بتوانم از این راه پولی درآورم که این هم نشد.

سرانجام در سه سال پیش وارد نتورک دیگری شدم که البته محصولات بی‌نظیری را در پهنه‌ی جهانی تولید می‌کند و پلن درآمدزایی بسیار خوبی دارد ولی، من هنوز دارم در آن درجا می‌زنم.

قطعه زمینی داشتم که با پول مانده از شرکتی که گفتم خریده بودم. ولی آن‌را نیز فروختم و پولش را مقداری محصول خریدم که البته زیانی نیست ولی همین سبب ایجاد اختلاف شدید‌تر از گذشته بین من و همسرم شد.

اینک که این‌ متن را می‌نویسم، همسرم و بچه‌هایم مرا طرد کرده‌اند و رابطه‌ی عاطفی از هم پاشیده‌ای داریم.

در این چند وقته با خودم خلوت کردم و دانسته‌ام که؛ من انسان بسیار خوشبختی هستم که همسری این‌چنین و فرزندانی چنین دارم. ولی، ارزش آن‌ها را نمی‌دانستم، ارزش فامیل‌های خودم و همسرم را نمی‌دانستم و این درصورتی بود که همیشه به‌ویژه از فامیل‌های همسرم خیر و نیکی بهم رسیده ولی نمک‌ناشناسی کرده‌ام.

اکنون در وضعیتی بسار اسف‌بار هستم و تمام پُل‌های پُشت سرم شکسته است و کشتی‌ها آتش گرفته‌اند. دیگر راهی جز تن به جنگ دادن با مسائل و مشکلات ندارم! باید حرکات جدّی کنم و تمام تلاشم را برای جبران زندگی ناکرده به کار برم تا بتوانم برای عزیزانم آن‌چه از آن‌ها دریغ شده بوده را به آن‌ها بازگردانم تا خدای وهّآب مرا بیخشد.

الآن و همین الان کلیپی را دیدم که داشت می‌گفت: خداوند وهّآب در قرآن‌ کریم 365 بار کلمه‌ی لاخوف را به کار برده. این یعنی که‌ همه‌ی 365 روز سال هواتو دارم. به‌من که خدای تو هستم توکّل کن و بدون که من و تنها خود من برای تو کافی هستم و بس!

خوب، منم بهش اعتماد صد درصد دارم و می‌دونم از همین حالا می‌تونم یه آدم دیگه باشم!

– غرورم را زیر پا لِه می‌کنم و در هر کاری، در هر کاری با افراد صالح مشورت می‌کنم!

– نمک‌ناشناسی نمی‌کنم و سپاسگزار خداوند وهّآب هستم و نیز از همسر و فرزندانم و نزدیکانم و همکارانم چه در کسب و کارم و چه در دانشگاه سپاسگزار هستم و می‌دانم که اینان دستان خداوند وهّآب هستند برای من!

– با تمام وجود صد خود را برای رسیدنم به خواسته‌هایم می‌گذارم!

– در کار کردن بر روی رشد شخصی‌ام به هیچ عنوان کوتاهی نمی‌کنم!

– حرف نمی‌زنم و به جای آن عمل می‌کنم!

– تنها و تنها به رب‌العالمین توکل می‌کنم و دست از طلب باز نمی‌دارم تا کام من برآید!

ارادتمند شما