پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 6 - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

به نام خدای خوبیها

سلام استاد جان. باد آمد و بوی عنبر آورد….

به به بازم الگوهای تکرارشونده. خوراک این روزهای من شده شکار الگوهای تکراری مخربم و دارم از پیدا کردنشون لذت می برم.

چقدر با همین یک سوال هوشمندانه و ظریف در عین سادگی برام جوابها واضح شد.

چقدر ماشاالله شما واردید در ساده حل کردن مسائل و ما دانشجوها رو هم با همین فرمون دارید هدایت می کنید به ساده پیدا کردن ترمزهامون.

با چراغ قوه و یه جاروی کوچولو (ابزار منطقم هنوز خیلی قوی نشده، عزت نفسم هم خیلی جا داره تا قویتر بشه) افتادم به جون زیر فرشها و مبلها تا آشغالهایی رو که سالها مخفی کرده بودم پیدا کنم. اون ظاهر زیبا و مقبولی که واسه خونه ذهنیم ساختم و ویترینی که مردم ازم می بینن رو به چالش کشیدم و دارم لذت تغییر رو نوش جان می کنم.

تغییرات کوچیکه ولی خیلی مزه میده. انگار تا حالا قوه چشایی نداشتم و تازه داره حس مزه کردن دنیا واسم فعال میشه.

درمورد نقش تکراریم تو روابط من مخلوطی از منِمظلوم و منِ صلح طلب بودم و هنوز هم تا حدودی هستم. به مقدار زیادی با تمرینات عزت نفس مظلومیت و ضربه خوریم کمتر شده ولی صلح طلبیم سرجاشه.

جالب اینجاست که تا بحال نمی دونستم دارم در قالب اهل جنگ نبودن ضعف خودم رو در حل مسأله پنهان می کنم. بخدا امروز فهمیدم! الهی شکرت. استاد شما یه دونه ای!

اصلا مگه ممکنه بود از نظر من کسی اهل دعوا نباشه و دلش بخواد بحث تموم شه از روی ناتوانی؟

چون الگو دیده بودم. پدرم دعوایی نبود ولی اهل حل مساله با حرف و توضیح زیاده. من می نویسم زیاد شما بخونید زیاااااااااااااااد.(همین دیروز پشت تلفن یک ربع واسم توضیح داده که چرا نباید مسافرت فلان جا بریم و باید به جاش بریم بهمان جا)

وقتایی که با کسی بحث نمی کرد می گفت طرفم بیشتر از این ظرفیت و سواد و درک نداره. پس زیاد! بحث نمی کرد. منم تحلیل می کردم که بابام قدرت قانع کنندگی داره ولی اینجا تشخیص داده بحث بی فایده است. پس در ذهنم شکل گرفت کسایی که بحث نمی کنن خودشون خواستن صلح و صفا حفظ بشه و نیازی نبوده. دلیلش ناتوانی نبوده.

ولی در تجربه های خودم خیلی جاها دیدم داره حقم ضایع میشه، خلاف میلم رفتار می کنم تا طرف مقابل راضی باشه، یا اینکه از دستم ناراحت نشه، یا خشمگین نشه و بی احترامی نکنه. از ناتوانیم فرار می کردم و اسمش رو خیلی ظریف عوض می کردم و می گذاشتم صلح طلبی در عین قدرت.

از طرفی تو خانواده ما دعوا نمیشد بخاطر همین وقتی یه دعوا می دیدم تمام تن و بدنم می لرزید. و به شدت هنوزم گریزانم از موقعیت تنش زا.

اینا باعث شد دیگه از اون ور بوم بیفتم و یه حالت بی تفاوتی نسبت به مسائل بگیرم. اگه راهی برای صحبت پیدا می کردم با حرف حلش می کردم و در غیر این صورت ساکت می موندم.

مثلا زمانی که همسرم از یه مساله ناراحت و شاکیه میره تو فاز سکوت و اخم. منم فقط سکوت می کنم تا حالش خوب بشه. بعدشم با ترس و شک منتظرم خودش حرف بزنه ببینم جریان چیه. اصلا ناراحتیش از منه یا از سرکار یا جای دیگه. با اینکه بنده خدا اخلاق تند و خشنی هم نداره. ولی من زود خودمو می بازم. یه جورایی نقش یه آدم نامرئی رو بازی می کنم.

به جان خودم استاد اینا رو همین الان دارم در مورد خودم رصد می کنم. تا بحال آگاهانه خودمو در این مورد بررسی نکرده بودم.

زمانهایی که در مورد مسأله ای اعتراض دارم (مثلا تعطیلی های زیاد کلاس ورزش دخترم در حالیکه ما پولشو پرداخت کردیم) با فرد مورد نظر خیلی مسالمت آمیز و محترمانه حرف میزنم و اعتراضمو میگم، ولی وقتی اون در جواب دور برمیداره و یه جورایی میگه همینه که هست من کم میارم. حتی دیده شده منو متهم هم می کنن و من عذرخواهی هم کردم! در حالیکه می دونستم حق با منه و حرف بدی هم نزدم. ولی جرأت و جسارت موندن رو حرف خودم اونم بدون دعوا رو ندارم. یا قاطی می کنم یا ساکت می مونم و عقب نشینی می کنم.

البته در یکی دو مورد این اواخر بهتر شدم. ولی خیییییییلی کار دارم هنوز تا درست شم.

مثلا دخترم رو اون کلاس بازی و ورزش دیگه نبردم و بجاش بردم ژیمناستیک توی همون باشگاه. ولی هنوز با مربی قبلی که بهش برخورده بود که من اعتراض کردم هنوز مسأله ام رو حل نکردم.

زمان هایی که کسی با من مشکلی داشت و میرفت تو قیافه سخت ترین کار دنیا برام حرف زدن راجع به اون موضوع و دفاع کردن از خودم بود. اصلا این عزت نفس رو در خودم سراغ نداشتم که گریه ام نگیره، عصبانی نشم و حرفم رو با قدرت بزنم. و البته محترمانه.

حس می کنم با ادامه دادن به تمرینات 12 قدم یه کمی بهتر شدم و دارم ریشه های عزت نفسم رو حس می کنم که بیشتر و بیشتر در خاک فرو میره.

مثلا مادرشوهرم اصرار عجیبی داشت که موهای ترانه رو کوتاه نکن بذار بلند شه چتریهاشم بلند بذار که با عقبیا بسته بشه تو صورتش نباشه. روم نمیشد بهش بگم نه نظر من این نیست می گفتم باشه. بعد من دیدم این بچه اذیته با موی بلند و هزارتا دردسر شونه کردن و بستن و عرق کردنش و …. امسال بالاخره جرأتش رو در خودم ایجاد کردم، رو حرفم موندم و خودم موهاشو کوتاه کردم. اون مدلی که خودم تشخیص دادم بهش میاد و مناسبشه. آفرین به من!

یا زمانی که همسرم تو فکره راحت ازش می پرسم چته. ناراحتی یا فقط خسته ای؟ من می تونم کمکت کنم؟ یا ترجیح میدی حرف نزنیم؟ و جالبه هیچوقت مساله اش با من نبوده و من بیخودی نگران بودم. تازه وقتی اینجوری حرف می زنم حالش بهتر هم میشه یا اصلا میاد مساله رو کامل برام تعریف می کنه.

آهان یه چیز دیگه!

یادم میاد توی گروه دوستای قدیمم که قرار می گرفتم برای اینکه مقبول و شبیه جمع باشم نقش یه آدمی که خیلی ظرفیت شوخیش بالاست رو بازی می کردم.

ریشه اش الان برام واضح و عیان شده. وقتی بچه بودیم خواهر بزرگترم که خیلی شیطون و اذیت کن بود لذت زندگیش این بود که سربه سر من بذاره تا عصبانیم کنه و بهم بخنده. من عصبی می شدم و دعوامون میشد بعد همییییییشه بابام می گفت تو ظرفیت نداری. (اگه مثال بزنم خیلی طولانی میشه ولی مادرم همیشه حق رو به من می داد و به خواهرم می گفت کمتر این بچه رو اذیت کن)

من هم یواش یواش یاد گرفتم عصبانی نشم و هر شوخی رو بپذیرم. چقدر بد! بعدها دیدم خیلی خودم رو دست کم گرفتم و اجازه دادم به حریمم و شخصیتم توهین بشه فقط به خاطر اینکه خواستم کم ظرفیت جلوه نکنم یا از جمع دوستان طرد نشم.

قبلا واسه خود قدیمم ناراحت می شدم. خاطرات آزاردهنده ام یادم می اومد گریه می کردم. الان دیگه نه.

ولی واسه خود جدیدم، خود اصلیم خوشحالم چون توی دفترهای تمرینم کلی از این ریشه ها پیدا کردم و خودم و خانواده ام رو تو خیلی موارد بخشیدم و حلشون کردم.

خدای زیبام رو بی نهایت سپاسگزارم که هر روز حکیمانه دری از رحمت و دانش رو برای من باز می کنه و هدایتم می کنه به مسیر رشد و بهبود.

استاد قشنگم عاشقتونم. مرسی که هستی!

مرسی که با این فایلهای واقعا Priceless کمکمون می کنید هربار از یک زاویه جدید به گنبد آهنینمون حمله کنیم و به بهشت زندگیمون نزدیکتر بشیم.

برای همه کسانی که به تغییر خودشون اهمیت میدن و شروع کردن آرزوی خلق بهترینها رو دارم. برای بقیه هم آرزوی هدایت.