چگونه به راه راست هدایت می شویم یا از آن دور می شویم - صفحه 48 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوند مهربان ومقتدرم که تنها شایسته عشق ‌و شکرگذاری است.

سلام به استاد نازنینم وسپاس بی نهایت برای این آگاهی های خالص .سلام به بانو شایسته جان همسفر خوب استاد در این تجربهٔ زندگی پایدار باشید و خوشبخت وسلام به دوستان رشد یافتهٔ من خدا قوت

در ابتدای صحبتهای شما بارها خوشحال شدم و شکر کردم که خداوند جواب سؤالات من را از زبان شما به من پاسخ داد

این تفکر که برای آزمایشی سخت به این جهان آمده ایم ‌و هیچ کنترلی برای انتخاب‌هایمان نداریم مدتهای زیادی در قرآن شانه خم می‌کردم و از خود می پرسیدم آیا هنوز که این همه مدت به آگاهی هایی رسیده ای فکر میکنی چیزی در این جهان است که می‌خواهد تو را اسیر کند یا در سرنوشت تو تأثیری دارد از آنجایی که این مسیر مسیر هدایت من به سمت شما بود کم کم در ذهنم حالت تدافعی نسبت به دیدگاه هایم در مورد خداوند تغییر کرد متوجه شدم هیچ چیزی از قبل تعیین نشده است بسیاری بر این باورند که خداوند تأثیر گذار است در آنچه ما آن را بدبختی یا مشکلات می نامیم اکنون خیلی بهتر از قبل می فهمم که تنها کسی که می تواند در مسیر شادی و خوشبختی هدایتم کند خداوند است و تنها کسی که عامل مشکلات است باورهای مخرب من در مورد آفرینش من است .خداوند را وقتی نگاه میکنی در صحرا ‌و دریا و ‌دور افتاده ترین مکان که به چشم تجربه نشده ودیده نشده خیر ‌و نیکی در آن مشاهده میکنی اگر چه پذیرفتن این موضوع برای ما سخت است چون سالهاست باور ما این بود که زاییده یک دعوا ومخالفت بودیم و چون عصیان کردیم خداوند ما را مجبور به یک انتخاب کرد !!!!!!! وقتی مرز تعیین می شود در انتخاب ‌و اختیار در این انتخاب کفر -ایمان

اگر چه هرگز نمیتوان در مورد روح صحبت کرد ولی من از حرفهای شما روحم به آرامش رسید توانستم معنای سپاسگزاری را بهتر بفهمم ‌و اینکه برترین فرکانس در زمین و آسمان همین سپاسگزاری است من این را به چشم نیک وفال نیک می بینم که این رسم معرفت را بیاموزم که خداوند بهترین ها را برای من می‌خواهد ‌همیشه این را برای من خواسته است .

اکنون که مراد دل را دریافته ام بسیار خرسندم بسیار شاکرم که به این آگاهی رسیدم بندگی کردن من به شرط مزد نباشد چون ابلیس فکر می‌کرد برتر است و چون برتر است شایستهٔ سجده کردن است وقتی داشتید صحبت می‌کردید نا خودآگاه به یاد مسئلهٔ برده داری افتادم بنظرم این تفکر که خود را برتر بدانیم چون چیزهای بهتری داریم یک مرز شکافته شده در حدود بهشت وجهنم ماست این یک یک باتلاق است که درآن گیر می‌کنیم و می میریم و قلبمان سیاه می‌شود حتی اینکه فکر کنیم پایین تر از دیگرانیم امروز وقتی داشتم سر کار میرفتم نوشته ای را دیدم که از دیدن آن به وجد آمدم وفهمیدم این پیغام خدا برای من است به نوعی الهام خداوند در حالیکه من هرروز این مسیر را می روم تا به حال آن را ندیده بودم برای همین متوجه شدم مسئلهٔ سپاسگزاری به تو نشانه های قوی تر ومحکم تر نشان می‌دهد گویی که در آنها قبلاً بوده ای این نشانه یک جمله بود ومطمئن هستم که گفتگوی خدا با من بود :پرنده از قفس آزاد شد!

من اصلاً فکر نمیکنم این نشانه ها تصادفی باشد من مطمئنم هدفی در این فلاش ها وخطوط و زمزمه ها وجود دارد چیزی که به قول شما استاد نازنینم قلب آدم احساسش می‌کند.

من سالهاست که سپاسگزاری می‌کنم و سعی می‌کنم آگاهانه مسائلی را سپاسگزاری کنم که در آنها حالت تصاعدی دارم.هر چند این سپاسگزاری نمی تواند پاسخ فضل خدا واین فرصت را که خداوند زیبایم به ما داده تا نیکی ‌ و خیر را در جهان گسترش دهیم باشد .این منیت ها جوری است که حتی در روابط هم به نوعی ما میخواهیم دیگران بردهٔ ماباشند زندگی خود را به ما توضیح دهند از درآمد آنها سر در آوریم آنها را با کسان دیگری مقایسه کنیم از آنها بیش از توان روحی و عاطفی وجسمی توقع داریم که باشند و از خودشان انرژی بگذارند مثل پدر مادر از فرزند وفرزند از والدین خود وآنها محاکمه کنیم که مثلاً تو کم گذاشتی توی زندگی ،برای همه چیز حتی یک آشپزی حتی یک ملاقات بعد چون در ذهن خودمان فکر می‌کنیم او پر از اشتباه است وما بر حقیم شروع می‌کنیم به قضاوت کردن شخصیت او ،پول او ،زیبایی او،سلامتی او ،جنسیت او… وحتی تحقیر می‌کنیم وجودش را …حالا در بعد بزرگ‌تر می خواهیم جهان را مالک شویمممم!

چرا وقتی خورشید اینهمه نور می‌ بخشد لذت نبریم !؟چرا این ماه که عاشقانه نور می‌دهد زیبایی می بخشد حس زندگی وآرامش می‌دهد لذت نمیبریم ؟چرا باران که می‌بارد فکرمان آزاد نمی شود رها نمی شویم از جمسممان ‌و مراقبه نمیکنم واز صدای برخورد قطرات بر هر سطحی لذت نمی بریم وشکر نمیکنم ؟ این رنگ‌های زیبا این اکسیژن خالصی که زمین برای ما به هر طریقی در قلمرو پادشاهی چون خدا به ما هدیه می‌دهد آن را نفس نمیکشیم وخود را به صلح درون نمی رساینم ؟چرا از این صورتگری به وجد نمی آییم واز خودمان تصویری بر جبین این جهان منعکس نمیکنیم ؟مگر چه مانعی در این جهان هست که قدمهای ما را سست می‌کند جز زیبایی وشگفتی و نایاب بودن هر چیز .وقتی قدرتی به یک چشم برهم زدن رحمتش شکل می‌گیرد ودر یک لحظهٔ که نه در زمان می گنجد ونه در مکان ، دم عیسی می‌شود و زنده می‌کند هر مرده ای را چرا به او گوش نمیدهیم چرا در زندگیم از داوری او بهر نمیبریم و این همه ترس از آدم‌ها از دوستان ‌و فامیل و پارتنر و همسر وفرزند داریم ؟؟؟؟

چه می شود که فراموش می‌کنیم فروتن بودن را ؟

چرا از ارزش‌های انسانی خودمان پاسداری نمیکنیم چون مثلاً در یک رابطه ای هستیم چون مثلاً کسی حقوق ما را پرداخت می‌کند …چرا فکر نمیکنیم که این خدا است که منبع اصلی خیر ونعمت و رحمت وسلامتی وآرامش ماست ؟؟ وقتی به صفر می رسیم تازه متوجه می شویم مسیری را اشتباه رفته ایم .

وقتی داشتم کامنت می‌نوشتم ذهنم به من گفت تو اینجا کامنت نوشتی ودر حین گوش دادن به صحبتهای شما یادم آمد که ممکن است اینجا کامنت نوشته باشم خب چه عالی من دوباره احساس کردم که باید به این حرف‌ها گوش دهم و تمرکز کنم که کامنت دیگری بنویسم احتمالاً روح من دوست داشت دوباره بنویسد.

مسئلهٔ ایراد های ما ست که زندگی سخت به نظر می رسد باید بیشتر وبیشتر متمرکز شویم که صافتر وصادقانه تر با خودمان رفتار کنیم .

در مورد تفسیر قرآن واقعاً می پذیرم که حاشیه ها زیاد است وحیلهٔ شیطان فراموش شده

سپاسگزارم که این فرصت را دوباره پیدا کردم تا بازهم متوجه شوم چیزهایی هست که نیاز دارم بیشتر روی آنها کار کنم خصوصاً عزت نفسم

من گاهی وقتها با صدای بلند در چهار دیواری خودم پا را سپاس میگویم گاه با صدای آرام گاه به آواز و باز و باز باید تکرارررررر شووووووددددد

سربلند ‌و پیروز باشید

باشد که افزون شویم در همهٔ ابعاد زندگیمان و این از فضل خداست و وعدهٔ او حق است.