مصاحبه با استاد | چگونه در دوراهی های زندگی، راه درست را انتخاب کنیم؟ - صفحه 21 (به ترتیب امتیاز)

سلامی دوباره باز از جنس نام زیبای خدا ؛

خدمت استاد عزیزم

و

خانم شایسته فهیم

و

همه همکلاسی های ارزشمندم.

اونچه رو که میخوام بگم ابتدا با شعری زیبا از شاعره بزرگ ایران زمین

خانم پروین اعتصامی شروع میکنم :

بر سر راهی، گدائی تیره‌ روز

ناله‌ها میکرد با صد آه و سوز

که ای خدا، بی خانه و بی روزیم

ز آتش ادبار، خوش میسوزیم

شد پریشانی چو باد و من چو کاه

پیش باد، از کاه آسایش مخواه

ساختم با آنکه عمری سوختم

سوختم یک عمر و صبر آموختم

آسمان، کس را بدین پستی نکشت

چون من از درد تهیدستی نکشت

هیچکس مانند من، حیران نشد

روز و شب سرگشته بهر نان نشد

ایستادم در پس درها بسی

داد دشنامم کسی و ناکسی

پیش من خوردند مردم نان گرم

من همی خون جگر خوردم ز شرم

دیده‌ام رنگین ندید از رخت نو

سیر، یک نوبت نخوردم نان جو

این ترازو، گر ترازوی خداست

این کژی و نادرستی از کجاست

در زمستانم، تف دل آتش است

برف و باران خوابگاه و پوشش است

آبرو بردم، ندیدم از تو روی

گم شدم، هرگز نکردی جستجوی.

==========

( و حالا پاسخ زیبای خدا از زبان پروین اعتصامی )

==========

گفتش اندر گوش دل، رب وَدود

گر نبودی کاردان، جرم تو بود

نیست راه کج، ره حق جلیل

کجروان را حق نمیگردد دلیل

تو براه من بنه گامی تمام

تا مَنَت نزدیک آیم بیست گام

گر به نام حق گشائی دفتری

جز در اخلاص نشناسی دری

گر کنی آئینه یِ ما را نظر

عیبهایت سر بسر گردد هنر

ما ترا بی توشه نفرستاده‌ایم

آنچه می‌بایست دادن، داده‌ایم

دست دادیمت که تا کاری کنی

دِرهَمی گر هست، دیناری کنی

پای دادیمت که باشی پا بجای

وارهانی خویش را از تنگنای

چشم دادم تا دلت ایمن کند

بر تو راه زندگی، روشن کند

بر تن خاکی دمیدم جان پاک

خیرگیها دیدم از یک مشت خاک

تا تو خاکی را منظم شد نفس

ای عجب! خود را پرستیدی و بس

ما کسی را ناشتا نگذاشتیم

این بنا از بهر خلق افراشتیم

کار ما جز رحمت و احسان نبود

هیچگاه این سفره بی مهمان نبود

در نمی‌بندد بکس، دربان ما

کم نمیگردد ز خوردن، نان ما

آنکه جان کرده است بی خواهش عطا

نان کجا دارد دریغ از ناشتا

این توانائی که در بازوی تُست

شاهدِ بخت است و در پهلوی تُست

گنجها بخشیدمت، ای ناسپاس

که نگنجد هیچکس را در قیاس

آنچه گفتی نیست، یک یک در تو هست

گنجها داری و هستی تنگدست

عقل و رای و عزم و همت، گنج تُست

بهترین گنجور، سعی و رنج تُست

عارفان، چون دولت از ما خواستند

دست و بازوی توانا خواستند

ما نمیگوئیم سائل در مزن

چون زدی این در، در دیگر مزن

آنکه بر خوان کریمان کرد پُشت

از لئیمان بشنود حرف دُرشت

آن درشتی، کیفر خودکامهاست

ورنه بهر نامجویان، نامهاست

هیچ خودبین، از خدا خرسند نیست

شاخ بی بر، در خور پیوند نیست

زین همه شادی، چرا غم خواستی

از کریمان، از چه رو کم خواستی

نور حق، همواره در جلوه‌گریست

آنکه آگه نیست، از بینش بریست

گُلبُن ما باش و بهر ما بروی

هم صفا از ما طلب، هم رنگ و بوی

زارع ما، خوشه را خروار کرد

هر چه کم کردند، او بسیار کرد

تا نباشی قطره، دریا چون شوی

تا نه‌ای گم گشته، پیدا چون شوی.

===================

همکلاسی های عزیزم ؛ چقدر اون حرفهایی که از زبون اون گدا توی اول شعر گفته شده برامون آشناست؟

چقدر خود ما توی برهه هایی از زندگیمون یه جورایی به خدا گفتیمشون و منطقی هم دونستیمشون؟

حالا بیایم و به بخش دوم شعر و اونچه خانم اعتصامی از زبان خدا میگند توجه کنیم ،

آه خدای من

مگه میشه

مگه داریم

از این قشنگتر

جامعتر

کاملتر و

الهی تر.

مخصوصا اون قسمتش که میگه :

ما نمیگوئیم سائل در مزن

چون زدی این در، در دیگر مزن

آنکه بر خوان کریمان کرد پُشت

از لئیمان بشنود حرف دُرشت.

اصل توحیده به خدا ؛

و حقا که اون کسی که به خوان کریمان پشت میکنه از لئیمان ( رذل ها ) حرف درشت خواهد شنید.

همه ما همیشه بر سر دو راهی هایی قرار میگیریم که باید انتخاب کنیم / انتخابی میان راه سعادت که محتوایی از ایمان و از سکون قلب رو داره و از شهود و قلبمون تراوش میکنه و راهی که پر از تنش و هیجان منفی و پر از پیچ و خمه و البته لباسی از منطق هم به تنش داره!!.

و اگر انتخاب کنیم اونچه رو که قلبمون بهمون میگه به اونچه میرسیم که خدا بابتش به ما و خلقت ما افتخار میکنه و اگر عمل نکنیم به اون حالتی دچار میشیم که اون گدای تیره روز زندگی باخته توی شعر پروین دچارش شده.

گاهی خود من به گذشته م نگاه میکنم و با اینکه مدتهاست که به لطف الله از سرزنش خودم بابت سهل انگاری های زیادی که داشته ام دست کشیدم ولی گاهی گذشته خودم رو از بعضی جهات شبیه به اون گدا میبینم که چطور پشت به نور ایستاده بودم و بابت نبود نور خورشید گله میکردم؛

از کریمان از چه رو کم خواستی ؟؟؟

خدای من

چقدر زیبا از زبون خدا این رو گفتند،

واقعا این ماییم که کم خواستیم

و حال که لطف بی پایان رب العالمین شامل حالمون‌ شده و در این کلاس توحیدی قرار گرفتیم باید عهد ببندیم که تلاشمون یک‌ تلاش همیشگی و ابدی باشه تا همیشه در حال بزرگتر کردن ظرف درونیمون باشیم برای دریافت نعمتها و الهامات بیشتر و باز بیشتر که به ول شاعر :

نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم / نه تو آنی که گدا را ننوازی به نگاهی.

در پناه رب العامین الله مهربانتر از مادر سربلند و سلامت باشید.