درسهای زندگی از یک بازی | قسمت 1 - صفحه 11

سلام استاد جان

وقتی کنار دریا نشسته بودم و داشتم یه صبحانه ی ترکی و پادشاهانه میل میکردم صدایی در درونم ، مسیرم از آشنایی با شما، تا اینجا را برایم مرور کرد و بعد گفت برو تو سایت و این نتایج را بنویس، نتایجی که همگی با احساس لیاقت گره خورده بود و بهم گفت جای ثبت نتایجت اینجاست، باشد که راهی برای کسی باز کند و این در حالی است که مصاحبه های شما با آزاده، پوریا و فایل رضا و دیگر دوستان مثل علی آقا و شکیلا و شکیبا، مرضیه و مریم برای من چراغ راه شده بود.

و البته استاد جان شما، شما بهترین جلوه ی نتایج هستید.

استاد دقیق نمیدانم چقدر هست اینجام چون هر روزم برایم تولد حساب میشود ولی حدودا اگر دو سال باشد که در سایت هستم، نتایج عالی ای دارم.

من بهاره وقتی شروع کردم، نگران این بودم که آیا میتوانم نیازهای اولیه ام را این ماه بگذرانم؟

آیا این ماه پدر دخترم سه میلیون تومان سهم هر ماه را پرداخت می‌کند ؟ بگذار بهش یادآوری کنم و حتی بهم میگفتی یادآوری کن یادم نره.

اما الان در حد خودم دارم آزادی مالی را تجربه میکنم، الان بدون اینکه یادآوری کنم پدر دخترم ماهانه چندین برابر مبلغی که ماهانه پرداخت می‌کرد را، به کارتی پرداخت می‌کنه که من کنار گذاشتمش و یادم رفته چقدر موجودی داره اصلا، هر ماه پر و پرتر میشود به لطف خدا.

وقتی با شما شروع کردم درآمدم زیر دو هزار لیر بود و الان درآمدم صد در صد ده برابر هست و حتی درآمد بیست برابر را هم تجربه کردم و در ادامه خواهم گفت که همین حس عدم لیاقت درآمدم را به ده برابر برگرداند.

استاد من با دوازده قدم شروع کردم و هر قدم را با فاصله می‌خریدم و با حساب و کتاب ولی الان اگر پروفایل مرا نگاه کنید تمام دوازده قدم را در چشم به هم زدنی و در عرض دو یا سه ماه خریدم به راحتی و مثل نوشیدن یک لیوان آب، مثل خوردن یک تکه کیک به همان راحتی و شیرینی و گوارایی، محصول حل مسیله را به محض وجود، خریدم، از یه همچین آزادی مالی ای حرف میزنم و الان خیز برداشتم برای خرید ثروت دو و سه و راهنمای عملی دستیابی به رویاها.

الان دارم برنامه میریزم که بعد از تعطیلات مدارس در ترکیه ، حداقل یک ماه به ایران سفر کنم، در تهران، علیرغم وجود خانواده ام، خانه اجاره کنم آن هم در زعفرانیه، تا به آرزویم برسم، فقط برای اینکه به ذهنم بگویم تو لایق رسیدن به آرزوهایت هستی و می‌رسی.

استاد درست متوجه شدید در حد خودم آزادی مکانی و زمانی را تجربه میکنم.

استاد من آزادی زمانی و مکانی را قبل از آزادی مالی تجربه کردم.

استاد اینها را همه از رب عالمینم دارم که شما را مثل یک هدیه وارد زندگی ام کرد و شما شدید یکی از قسمت های شکرگزاری من. شما و مریم عزیزم.

این زن برای من الگوست، نمیتوانم ازش چشم بردارم، از عزت نفسش، از احساس لیاقتش، از زیبایی هایش، از خارج از چارچوب بودنش، از خوش پوشی اش، از تعهدش، از درک قانونش، از خنده هایش، اینقدر دوستش دارم که گاهی میگویم منم یک همراه مثل مریم جون میخواهم، همینقدر پایه و متعهد و توحیدی، در قالب شما فرو میروم، نگاهش میکنم و تحسینش میکنم و عاشقانه در دلم خدا را شاکرش میشوم.

استاد روبرویم و کنارم نشستید در پارکی که وقتی شروع کردم به خودم ارزش دادن و دیدن توانایی هایم، به این پارک می‌آمدم هر صبح، تا ذهنم فکر کند که رفته سرکار و صبح به صبح از خانه آمده بیرون. چون خودش را لایق آزادی مکانی و زمانی نمی‌دید. مرا میخورد و می‌گفت اگر صبح به صبح نری سرکار به درد نمی‌خوری و من اینگونه ساکتش میکردم، در این پارک که فراوان درخت، فراوان برگ، فراوان پرنده، فراوان انسانهای متعهد به بهبود دارد، نشسته ام و به الهام خدایم گوش میدهم که قبل از اینکه بدانم فایل شما در مورد لیاقت هست، بهم گفت برو و از احساس لیاقتت بنویس.

استاد من در حالی به استانبول مهاجرت کردم که یک کلمه ترکی نمی‌دانستم اما الان دارم با ترک ها کار و تجارت میکنم و حتی به بچه های ترک ریاضی درس میدهم و میخواهم خاطر نشان کنم که ریاضی درس دادن به زبان غیر از فارسی تسلط و آشنایی میخواهد به زبان مقصد، باید بدانی که زاویه میشود:«آچی açı», دایره میشود:«چمبر çember», چهار به توان پنج میشود:« دورت اووسوو بش dört üssü beş». به غیر از این کلمات باید بتوانید به زبان مقصد جمله هایی بگویی و شاگردت را شیر فهم کنی، دقیقا مثل شما که ماها را شیر فهم میکنید.

میدانید چه کردم که در سه سالگی مهاجرتم میتوانم با ترک ها تجارت کنم و چونه بزنم و مذاکره های پیروزی بخش و موفقیت آمیز داشته باشم و ریاضی درس بدهم؟

وقتی رسیدم استانبول فهمیدم باید زبان ترکی را یاد بگیرم. من مقصدم آمریکاست ولی باید در لحظه زندگی کنم و باید بتوانم حسم در تجارت را خودم منتقل کنم نه مترجم. صبح ها زود بیدار شدم و کتاب خواندم ، برای کارهایم به اداره ای میرفتم، افعال را به ترکی صرف میکردم و هر کس که دم دستم بود می‌پرسیدم درست صرف کردم؟ نگهبان ، مدیر، راننده، همسایه فرقی نداشت. می پرسیدم چون آنها بهتر از هر معلم و در دسترس تر از هر معلم می‌دانستند این زبان را.

قدم بعدی کار کردن با ترک ها بود، غرور را کنار گذاشتم و منی که به عنوان مدیر یک شرکت به استانبول فرستاده شده بودم و حتی اگر اسمم را در گوگل سرچ کنید یک ویدیو دارم در آپارات که به عنوان مدیر فروش یک شرکت پیشرو در صنعت ماشین سازی با من مصاحبه شده، را پیدا خواهید کرد، به عنوان خدمتکار و نگهدار بچه در یک خانه ی ترک مشغول به کار شدم، استاد احساس عدم لیاقت بهم اجازه نداد که کارم را از جای دیگری شروع کنم، آن احساس گفت تو لیاقت جای بهتری را نداری، ولی استاد دمم گرم، رفتم و نزدیک به یکسال کار کردم و آنجا زبان ترکی ام زیر و رو شد، و موهبت آن کار این شد که: چون باید با دختران صاحب خانه انگلیسی حرف میزدم، خداوند قدم ها را بهم الهام کرد، آن روزها هر لحظه فایل های دوازده قدم که تازه خریده بودم در گوشم بود و احساس لیاقت در من زنده تر شده بود و شروع کردم از خانه ام به تدریس انگلیسی و بعد تاسیس شرکتم و در دوسالگی آشنایی با شما در کارنامه ام ارایه ی خدمات زبان انگلیسی به مهد کودک های استانبول را دارم و و و ….

و تمام اینها از زمانی شروع شد که احساس لیاقت در من زنده تر شد، گفتم بهار تو برای یادگیری زبان ترکی بهایش را پرداختی، لایقش هستی و حتی در یک مصاحبه ی شغلی وقتی کارفرمای ثروتمندم از من پرسید با چه جراتی میگویی زبان ترکی ام خوب هست و تسلط دارم، در حالی که ترک نبودی و فقط دو سال هست اینجایی؟

گفتم من شبانه روزی را برای این زبان گذاشتم، من به راحتی میتوانم مکالمه ی تلفنی با ترک داشته باشم پشت تلفن (استاد خوب میدانید بدون دیدن چهره ی یک فرد، دیدن دهانش، دیدن زبان بدنش در یک زبان جدید باید تسلط فراتر از نسبی به آن زبان باشد و من داشتم، در حالی که دوستم با اینکه هشت سال بود در استانبول بود مکالمه ی تلفنی برایش سخت و چالش برانگیز بود) و به ایشان گفتم، من لایق این هستم که برای دو روز در هفته کار ترجمه برای شما ، سه هزار و پانصد لیر دریافت کنم (و این در حالی بود که حقوق پایه برای یک ماه کار چهار هزار لیر بود) و بماند که کارفرما هر ماه به من چهار هزار لیر پرداخت کرد. چشم بسته و مثل آب خوردن.

من خودم را لایق دیدم و او پرداخت کرد.

میدانید استاد از روزهای اول خدا بهم گفت بهار از مکالمه تلفنی نترس و حتی اگر اشتباه کردی، انجامش بده و من لبیک کردم.

استاد با تمام این تفاسیر باز نجوا می‌آمد که مگر چه میکنی که اینقدر دریافت کنی، ولی ساکتش کردم، گاهی موفق و گاهی ناموفق…

و استاد بگذارید بگویم از در گوشی جهان بهم. کاری که عدم احساس لیاقت با درآمد بیست برابری ام کرد.

استاد جانم با پنج معلم به پانزده مدرسه ی استانبول خدمات زبان میدادم ، دچار یک سیکل معیوب شده بودم و نمی‌فهمیدم ، هی اعراض میکردم، غافل از اینکه این مسیله است که باید حل شود، راه حلش اعراض نیست. استاد نمی‌فهمیدم ، هنوز درسش را نگرفته بودم و امیدوارم خدایم مرا جزو هدایت شدگان قرار داده باشد و درسم را گرفته باشم.

استاد معلمان ماندگار نبودند. یکی مهاجرت کرد به امریکا، یکی حقوقش کم بود، یکی خودش را بهتر از من دانست، یکی خانواده اش زیر آوار ماند و و و.

کم کم صدای مدرسه ها در آمد ، میگفتند چرا معلمانت ماندگار نیستند؟ قرارداد نداری؟ حقوق نمیدهی؟ بد رفتار میکنی؟ و من مستأصل که چرا.

فشارها زیاد شد و من با بعضی مدرسه ها مجبور به قطع همکاری شدم، معلم نداشتم و میترسیدم برای معلم جدید اقدام کنم.

درآمدم نصف شد. یعنی درآمدم هی در حال کم شدن بودن و من متوجه نشدم تا جایی که دیگر این کمبود درآمد داشت مرا تحت فشار قرار میداد چون استاندارهای زندگی ام تغییر کرده بود و نمی‌خواستم نیازهایم را نادیده بگیرم که نیازهایم با درآمد هم خوانی پیدا کند. باید از این دریای بی نهایت روزی فراتر از نیازهایم به من میرسید.

و آنجا دوزاری ام افتاد، بهار تو در یک سیکل معیوب هستی، بگرد و پیدایش کن و از ریشه حلش کن.

در خودم رفتم و کنکاش کردم.

استاد فکر کنم میتوانید حدس بزنید چی پیدا کردم…

احساس عدم لیاقت معلم

احساس عدم لیاقت درآمد

احساس عدم لیاقت.

استاد در تمام مدت من صدای ذهنم را می‌شنیدم و هیچ کار نکرده بودم. بگذارید بنویسم صداهای ذهنی ام را وقتی با معلمانم کار میکردم:

فلانی حقوقش کمه ، می‌ره ، نمی‌مونه.( دقیقا به خاطر حقوق رفت، رفت جایی برای ده لیر بیشتر ، فقط ده لیر)

فلانی خیلی از تو بهتره ، اصلا خودت مبهوت خلاقیتش هستی، می‌ره، اون چرا باید با این توانایی ها برای تو کار کند؟؟؟( دقیقا به همین دلیل رفت)

فلانی اینطوریه ، می‌ره

فلانی اون طوری شد می‌ره.

استاد یعنی این ها بود و من نمی‌دانستم دارم در گرداب عدم لیاقت دست و پا میزنم.

چرا نمی‌دانستم نمیدانم. ولی دردناک درسش را گرفتم.

استاد بگذارید رک و راست بگویم، من درکی عمیق از احساس لیاقت، احساس قربانی شدن، احساس گناه ندارم. تازه دارم میفهمم و امیدوارم خداوندم مرا هدایت کند تا به شیرین ترین شکل این ها را بیاموزم.

شیرین مثل این فایل، کی فکرش را میکرد که در بازی پینگ پنگ وقتی بعد از سه ست مریم عزیزم ببرد، احساس عدم لیاقت کند و بیاید این چنین برای ما توضیحش دهد؟ یا حس قربانی شدن و تاثیرش بر یک بازی به ظاهر ساده ی پینگ پنگ.

استاد این فایل مرهم زخم هایم هست. زیرا شما ها که برای من الگوی بی خطا و پر نتیجه هستید این چنین ریز و صادقانه از حس های لحظه ای تان در پینگ پنگ گفتید، مرا به خودم آورد که بگردم و رد پای این کد های معیوب را در تک تک ماجراهایم ببینم.

در بیزنسم، در رابطه ام با یاس، با پارتنرم، با خودم، با خدایم، با صاحب خانه ام، در همه جا، از پیش پا افتاده ترین کارها مثل غذا خوردن تا رفتن به کره ماه و مریخ.

استاد جانم ممنونم که پیشم نشستید و چشم در چشم به حرفهایش گوش دادید.

استاد با خودم و خدایم عهد بستم تا آخر عمر در این مسیر بمانم. استمرار داشته باشم. لذا روزی به من افتخار خواهید کرد. مثل روز برایم روشن است. من دیدم که خدا دری از رحمت و نعمت را از آسمان، از جایی که نمی‌دانستم در هست به رویم باز کرد. من دیدم.