سریال زندگی در بهشت | قسمت 101 - صفحه 9

بنام خالقی بی همتا

سلام به استاد عزیزم و خانم شایسته و دوستانی که این کامنت رو میخونند

من توی این فایل فقط با یک موضوع کار دارم و اونم اونجایی بود که استاد در مورد شجاعت داشتن صحبت میکردن و شجاعت رو از زاویه ای دیگه نگاه کردن و توضیح دادند و گفتن شاید همه به دید اینکه عجب ادم شجاعی هست، عجب ادم بی کله و یا نترسی هست به موضوع نگاه میکنند اما دلیلش اینه که در ذهن من اهرم رنج و لذت اینطوریه که من نمیتونم ترسو باشم.

اگر بترسم خیلی برام رنج اوره و رنج این ترسیدن برام دیوانه کننده است به همین دلیل من رو شجاع میکنه و من کوتاه بیا نیستم و نمیترسم.

استاد اونجایی که گفتی اون دوستی که دوتا زور گیر بهش با قَمه گفتن یا گوشیت رو مثل بچه ادم بده یا میزنیمت و اونم گوشیش رو داده، منم گفتم درست ترین کار رو کرده و ادم عاقل میدونه که یه گوشی ارزش اینکه بخوای خودت رو به درد سر بندازی و یا داستان برای خودت درست کنی رو نداره، تو قانون رو میدونی و بهترین کار اینه که بگی اشکال نداره و خودت رو درگیر نکنی، بهتره برای یک گوشی و یا اصلا هر چیزی طلا و پول و هر چیزی خودت رو به درد سر نندازی. بعد شما گفتی برای حتی یه صد تا تک تومنی.

وقتی شما گفتی که من بودم قبول نمیکردم و باهاشون درگیر میشدم گفتم این نظر شخصیه استاده و خب شاید طبق اون باورهایی که باهاش بزرگ شده باشه و خب بالاخره تعصب و…اینطور چیزاست که اینطوریه و گفتم به نظر من کار درستی نیست که بزنن با قمه لَت و پارت کنن و جونت رو به خطر بندازی به خاطر دوتا ادم نادان و لاشی.

اینکه استاد میگه من حاضرم بمیرم ولی باج ندم رو گفتم دیگه اینجا استاد خیلی تعصبی به قضیه نگاه میکنه.

خلاصه این رو بگم که با صحبت ها حال نکردم و این موضوع در بک گراند ذهن من داشت کار میکرد.

استاد توی فایل توحید عملی ۶ که من خیلی گوشش میکنم، میگن که اگر توحید درک بشه مسائل مالی و خوراک و پوشاک و روابط وسلامتی و… همه چیز شما خود به خود حل شده است.

اینم استاد میگه که توحید دو جنبه داره اینکه نباید روی کسی حساب کرد و

اینکه هیچ کسی قدرت تاثیر گذاری در زندگی ما رو نداره.

خب من میگم خیلی این فایل رو گوش کردم و بارها خودم رو با اون اگاهی ها زیر و رو کردم بارها، که چقدر ایمان دارم؟ چقدر نگاهم توحیدیه؟ چقدر توحید رو درک کردم و در عمل توحیدی ام؟

این سوال امتحانی من همیشه بوده و هست.

حتی کنکوریه برای من.

خب من توحید رو اینطوری نگاه میکردم که من خالق صد در صد زندگی خودم هستم و درست هم فکر میکردم و همین باعث میشد به حرف کسی اهمیت نمیدادم، دنبال راضی کردن و همسو کردن کسی با خودم و یا حمایت از کسی نبودم و با شجاعت تنهایی با دست خالی مهاجرت کردم و سعی کردم اونطور که دوست دارم زندگیم رو خلق کنم و….

و همیشه هم خودم رو شجاع میدونستم و میگفتم خداوند به شجاعان پاسخ میده.

البته خیلی اینطور نبوده ام و خیلی از این باورها رو خودم ساختم در وجودم که اینم تکاملی بوده و تکاملش طی شده و بارها میشد که روی دیگران حساب میکردم و یا محتاج بودم و بارها ضربه میخوردم تا درک کردم که نباید روی کسی حساب کرد و سعی کردم فقط روی خداوند حساب کنم و با توکل به خدا زندگیم رو اونطور که میخوام بسازم.

اما یه چیز رو نمیدونستم که باور دارم یا نه و به خاطر همین خیلی خوب درکش نکرده بودم.

اونم این بود

هیچ کسی در زندگی من قدرتی نداره.

تاریخچه من؛

همیشه از بچگی اینطوری بودم که غرور داشتم و هرگز به کسی التماس نمیکردم، یعنی حتی اگر دعوام میشد و یا توی دعوا من رو میکشتن هم باز تسلیم شدن در کار نبود و اگر بلند میشدم باهاش دعوا میکردم و میزدم لت و پار میکردم.

یادمه یه فیلم هندی نگاه میکردم یه ۴۰ .۵۰ نفر ادم میخواستن یه نفر رو کتک بزنند، اونم یه ادم قوی و هیکلی بود اما دید نمیتونه همشون رو بزنه .

برگشت بهشون گفت شما شاید بتونید من رو بزنید و بکشید حتی ممکنه زخمیم کنید ولی در هر صورت اگر نمردم و زنده موندم حتی اگر با هیچ کدومتون کاری نداشته باشم اونی که اولین کتک رو به من بزنه رو میکشمش.

بعد هیچ دیگه، کسی جرئت نکرد دعوا کنه، همه میگفتن چرا من بزنم، اون یکی چرا من بزنم و… اونم راهش رو کشید و رفت.

من به کسی باج نمیدادم و از کسی نمیترسیدم اما هیچ وقت دعوا رو شروع نمیکردم، یعنی طرف تا من رو نمیزد من نمیزدمش، حالا چه از من قوی تر بود چه ضعیف تر فرقی نداشت، من هیچ وقت دعوا رو شروع نمیکردم و خب ادمهایی هم بودن که یکم ازشون میترسیدم توی دوران مدرسه، دبیرستان، خدمت سربازی و ترسم به این شکل بود که میگفتم اینا زور دارن، دوروبروشون شلوغه، چندین نفر هستند و… بزار خودم رو باهاشون درگیر نکنم. ولی اگر میخواستن برام درد سر درست کنند بدون ترس میجنگیدم باهاشون و اینطوری نبود که بهشون باج بدم، ولی خب جرئت اینم نداشتم که بهشون گیر بدم و یا به قول گفتنی نمیخواستم برای خودم درد سر درست کنم، حالا هر چقدر ذهن من قدرتشون بیشتر بود، کناره گرفتن من هم بیشتر.

میگفتم تا زمانی که بهم کاری ندارن منم کاری بهشون ندارم ولی اگه بخوان برام درد سر درست کنند میزنم فکشون رو پیاده میکنم، به خاطر همین هیچ وقت احساس ترسو بودن نداشتم.

خلاصه این داستان و تاریخچه از خودم رو برای درک بهتر موضوع گفتم که بهتر درک بشه موضوع توحید.

خب این گذشت و من با این باورها بسیار بسیار ضربه ها خوردم.

نشتی این موضوع کجاست.

من به اونها قدرت میدادم،

من فکر میکردم که اگه بخوان برام درد سر درست کنند میتونن این کار رو کنند،

من فکر میکردم قدرت ضربه زدن به من رو دارن و به همین دلیل اونها رو درد سر میدونستم و برای همین باهاشون گلاویز نمیشدم.

میدونید من این موضوع رو خیلی بررسی کردم.

توی این موضوع من باور به خودم و اینکه خداوند با منه رو نداشتم.

به عوامل بیرونی قدرت میدادم. باور نداشتم که در دنیای من فقط یک قدرت وجود داره و اون قدرت منم، در وجود منه،

اون خدایی که به عنوان رب یعنی تنها قدرت قبولش داریم رو درک نکرده بودم.

اون رب که تنها قدرته و اون قدرت رو به من داده برای خلق زندگیم رو نمیفهمیدم یعنی چی؟

حتی بعد از آشنایی با قوانین و استاد و درک موضوع الله و رب.

یعنی اونها اگر میخواستند به من صدمه بزنند نمیتونستند، تنها در صورتی میتونستند که من این قدرت رو بهشون میدادم و من اون قدرت رو در درون خودم احساس نمیکردم.

اگر من این قدرت رو باور کرده بودم حتی اگر صد نفر هم بودن نمیتوستند، واصلا من با این نوع نگاه جذبش نمیکردم. من اون موقعیت ها رو با اون ترس جذب میکردم و سرم میومد و من هی میخواستم ازش فرار کنم. نمیفهمیدم که اینطوریه ها؟

فکر میکردم دارم اعراض میکنم از ناخواسته ها

و این قدرت رو هر کسی داشته باشه، به قول خداوند

که در قران میگه یک فرد با ایمان برابر با ۲۰۰ نفر بی ایمانه.

خداوند این قدرت رو فقط به من، به من داده، به اونها نداده، چون اونها در دنیای خودشونن نه من. پس در دنیای من فقط یک رب و یک قدرت وجود داره و اون قدرت برای منه. به من داده شده.

خداوند میگه برگی بی اذن خداوند بر زمین نمی افته یعنی چی؟

ایا برای همه است؟

نه فقط برای کسی که به قدرتش ایمان دارند.

اگر من اونها رو قدرتمند و تاثیر گذار و درد سر در زندگیم میدونستم به این دلیله که من بهشون قدرت میدادم و این همون شرک غیر قابل بخششه.

قدرت دادن به عوامل بیرونی.

من از اطلاعات و سپاه ایران میترسیدم و به خاطر همین سال ۹۶ من رو بی گناه ۱۵ روز بردن توی اطلاعات و شدید کتک خوردم و بسیار اذیت شدم و جرم سیاسی بهم دادن برای کاری نکرده، ساعت اکتیو گرون قیمت و کمربند چرم اصل من رو بهم ندادن از وسایلم و گفتند گم شده و من پیگیری نکردم و شکایت نکردم چون میگفتم همین که ازاد شدم و نکشتنم خدارو شکر ولش کن نمیخوامش و دنبال درد سر برای خودم نباشم.

من توی خدمت سربازیم به خاطر اینکه اون سرباز بده و گاو پیشونی سفید نباشم به ادمی که نصف من هیکل داشت و ارشد من بودم چیزی نمیگفتم و اون از من اشخوری میکشید.

من ریشه این موضوع رو نگاه کردم در کل زندگیم.

هر جایی من به این فکر کردم که بزار قضیه رو یه جور دیگه نگاه کنیم، بزار درد سر درست نکنم، بزار قضیه به خوبی فیصله بشه که جنسش ترس من بود که جنسش قدرت دادن به عوامل بیرونی بود نه تنها به خوبی فیصله پیدا نکرد بلکه برام داستان شد بلکه برام درد سر شد.

چرا درد سر شد؟

چون من دردسر میدیدمش و باور داشتم که میتونه دردسر برام درست کنه. من بهشون قدرت داده بودم.

از هر چی هم بترسی سرت میاد.

تو رابطه هام هم این بود، رابطه های عاطفیم.

وقتی نگران فرد توی رابطه شدم، میگفتم بزار من ادم خوبه باشم اون نمیفهمه که بی عزت نفسی و بی ارزشی ریشه میگیره.

میگفتم بزار اون ادمه که هی رابطه رو کات میکنه و هی وارد رابطه میشه نباشم وبزار همین رابطه رو درستش کنم، و هی سعی میکردم درست بشه، هی اون بیشتر ناز میکردن و بیشتر فاصله میگرفتن و در نتیجه میرفتن و رابطه قطع میشد.

من از چیزی که میترسیدم سرم می اومد و فکر میکردم اگر این کارها رو کنم درست میشه اما نمیدونستم تنها یه راه برای خوشبختی و تنها یک قدرت وجود داره. راه برای خوشبختی طبق قانون عمل کردن و اون قدرت رو رب دونستن. تمام.

توی بیرنس هم همین بوده و اگر من این پاشنه اشیل رو میدونستم و درست میکردم الان میلیاردی درامد داشتم.

الان ۴ سال میشد که من در اون شغلی که بسیار دوستش داشتم و هنوزم دوستش دارم، داشتم فعالیت میکردم و بسیار رشد کرده بودم.

خلاصه که اینبار به هدایت خداوند تکامل طی شد و پیداش کردم. این شرک رو در وجودم پیدا کردم.

خلاصه که پیداش کردم و کلی با این پاشنه آشیل زندگی کار دارم.

هر چی ازم گرفته رو هزار برابر رو پس میگیرم.

احساس لیاقت و خود باوری.

عزت نفس و اعتماد به نفس.

هیچ نیروی هیچ قدرتی، هیچ دولت و سپاهی، هیچ نیرویی در جهان وجود نداره که در زندگی من بتونه اندازه پشیزی ضربه بزنه.

من بمیرم هم دیگه در این احساس بی لیاقتی، بی ارزشی و عجز و ناتوانی نمیمونم و درستش میکنم.

تعهد میدم که این باور رو درستش کنم . این رد پا از خودم.

به خدا می سپارمتون.