توجه به داشته ها، راهِ رسیدن به خواسته ها - صفحه 20 (به ترتیب امتیاز)

قسمت سوم ….

و اگر مثلا شب ها میرفتم سوییت دوستام به جای حرف زدنای بی خود و بی جهت و حرف زدن از پسرا و روابط و … من خیلی نرم و آهسته هدایتشون میکردم به سمت انجام دادن تمرین های اعتماد به نفسی مثلا با کلی خنده و شوخی یه آینه دستشون میدادم و مجبورشون میکردم با صدای بلند 5 تا از ویژگی های مثبت خودشونو توی جمع بلند بگن و به چشم های خودشون توی آینه نگاه کنن اوایل دخترا خجالتی بودن و و بعدا دیگه واسمون تبدیل به ی بازی باحال شد و دیگه دور همی از این ماسک های گیاهی رو یه صورتامون میذاشتیم و خوشگل میکرد یم و میخندیدیم و دو تا از بچه ها توی همین پاییز از رابطه های الکی و بی سرانجامشون با اعتماد به نفس بیرون اومدن و اینا حرمتای قشنگی بود که با بچه ها با هم زدیم واقعا خیلیا میگن شاید توی خوابگاه دخترونه دخترا باهم نسازن و ولی من کسایی رو پبدا کردم و دوست هایی رو ساختم مثل خواهر مهربون و خدا رو شکر واقعا -یه اتفاق قشنگ دیگه این بود که من چون قبلنا یه ورزش خاصی رو انجام میدادم و بعد بخاطر هزینه های زیادش و باور نداشتن خودم و باور ضعیفی که آدمی که درس میخونه نباید کار دیگه ای انجام بده رهاش کرده بودم از قضا دانشگاهمون دوباره ی مسابقه ای گذاشت برای هفته ی ورزشی کل دانشگاه ها و بعد یک روز یکی ازبچه های اومد و گفت خانم فلانی مسابقات قراره برگزار بشه یادمه قبلا شما گفته بودین که این ورزشو انجام میدین برنامه زمانبندیشو دیشب زدیم من براتون میفرستم که خودتونو آماده بکنین ایشالا شرکت کنین بعد من گفتم نه و خیلی وقته انجام ندادم و از فازش اومدم بیرون و … که گفت حالا یعنی یه مسابقه در سطح دانشگاه شما نمیتونی بد ی؟ افتخار دانشکدمون باشی جلوی دانشکده های دیگه ؟ منم دیگه نمیدونم چه اتفاقی افتاد که خودمو روبروی باشگاهی دیدم که سال پیش ترکش کرده بودم !!! مربیم انقدر خوشحال شد که منو دید و گفت میدونستم که برمیگردی ! دوهفته مونده بود به مسابقات من شروع کردم به تمرین کردن و دوباره با تشکر از خدای مهربونم نفر اول شدم و بازم کارت هدیه گرفتم و چقدر از جنبه ی وجهه و اعتبار و آبرو جلوی بچه ها واقعا انقدر جایگاهم بالا رفته بود اصن میگم که بهترین پاییز زندگیم تا این سن بود پاییز 96 و بعدشم دانشگاه تشکیل تیم داد که بریم المپیاد ورزشی و منم جزوشون بودم و توی یکی دیگه از رشته هامون یکی از بچه های المپیکی که توی دانشگاه ما درس میخونه اونم همراهمون بود و من واقعا چقدر به طرز عادی و طبیعی کنار این آدم قرا گرفته بودم !!!

از اون طرف باشگاهمو ادامه دادم و به خدا گفتم ببین خدایا خودت دوباره منو هل دادی توی این مسیر و میدونی که قول دادم که پول زیادی خرج نکنم یه کاریش بکن خودت و واقعا من انقدر عزیز و دوست داشتنی بودم برای مربیم که کل باشگاه هم برای خودش بود من توی روزای نزدیک به مسابقه کشوریمون از صبح میرفتم باشگاه تمرین میکردم تا 9 یا 9ونیم شب یعنی اگر بچه ها یعادی یه سانس یک و نیم ساعته میومدن تمرین ، من کل روزو میتونستم با هزینه همون یک جلسه تمرین بکنم و انگار باشگاه بابام بود اونجا و این از امتیازای شاگردای خاص اون مربیمون هست و منم رفتم توی اون گروه بچه ها -و واقعا هزینه هاشو مربیم برام نصف قیمت واقعی حساب میکرد که با جایزه هایی که از دانشگاه گرفته بودم پرداخت کردم و یه مبلغ واقعا کم در حد شاید 200 تومننشو خودم دادم که اونم باز چه اتفاقی افتاد نزدیک مسابقمون که بود دانشگاه بهمون سویشرت و شلوار ورزشی کفش کوله کلاه قمقمه و حتی جورابمون رو هم داد و حدودای 500 تمون لباس بمن دادن که در واقع من چیزی خاصی خرج نکرده بودم واقعا – و برای اینکه فضای روحیم با مسابقات آشنا تر بشه من دوست های فوق العاده ای توی باشگاه داشتم دخترای تهرانی فوق العاده مهربون با شخصیت که همه از قهرمانای خیلی خوب اون رشته هستن و من افتخار دوستی باهاشونو دارم و وقتی باهم گرم تر شدیم که اونم تاکید میکنم من کلا آدمی نیستم که زیاد برم طرف مردم و اونا بیشتر و با حرارت تر به دوستی با من علاقه نشون میدادن و تحسینم میکردن و فهمیدم که اونا هم شاگردای اساتید دیگه ای در حوزه ی موفقیت هستن و اونا هم مثل من کلاس میرن حتی دیدم که تور خارج از کشور اون استادا رو رفتن و وویس صوتی گوش میدن و خلاصه تابلو بود که هم مداریم و من اصلا از بابت این قضایا هیچ تعجبی نمیکردم و میدونستم که کار جهانه که من با این آدما که هم مدار خودمن نشست و برخاست دارم به طور طبیعی و خدا رو شکر میکردم که دارم از این بچه ها انقدر چیز میزی یاد میگریم و غرق در لطفشونم و ناگفته نماند که منم راه و رسم گرم تر شدن و ادامه ی دوستی رو کم کم یاد گرفتم مثلا در مقابل لطف های اونا که به خداوندیه خدا حتی یک شب نذاشتن من از بالاشهر تهران که باشگاهشون بود تا خوابگاه دانشجوییم تنها برگردم و اونا یا مربیم منو با ماشین مثه یه امانت میرسوندن تا دم در خوابگاهم یا مثلا آخر هفته منم باهاشون میرفتم فدراسیون آزادی تماشای مسابقاتشون و برمیگشتم منم در مقابلش کارایی که از دستم برمیومد رو انجام میدادم مثلا غذاهای خوشمزه میپختم یا میان وعده میبردم باشگاه و در حد توان خودم منم معرفتمو توی دوستی نشون میدادم و واقعا لذت میبردم این کارم و همه رو از لطف خدای مهربونم میببینم و امتحانات ترم سوم ارشدم رو هم دادم و بقیه داستان در فصل 4 زمستانی …..

« فصل 4 : زمستان »

همه ی بچه های خوابگاه برای تعطیلات رفته بودن خونه هاشون و من بخاطر تعهدی که به تیم داشتم فقط یک هفته اومدم خونه و دوباره برگشتم تهران از صبح تا شب توی باشگاه تمرین میکردم و میدونستم که دارم مراحل رشدمو طی میکنم توی این رشته …و راضی هم بودم واقعا – میدونی بیشترین خواستم از این ادامه دادن ورزش این بود که احساس میکردم با هر بار تمرین یه رشته از اعتماد به نفس سرکوب شده ی من گره میخوره و ترمیم میشه نه دنبال قهرمانی بودم نه دنبال اسمم روی زبونا بچرخه بین بچه ها نه دنبال جلب توجه فقط به طرز عجیبی احساس میکردم مرهمیه روی شاید دردی که نمیدونم چیه و از کجاست فقط میدونم خیلی باهاش حس خوبی دارم حسی که برام ارزش داره – خلاصه اینکه من تمرین میکردم و خوب بودم تا اینکه خواهرم تماس گرفت و گفت که ایمیلش براش از طرف سایت عباس منش کد تخفیف اومده در حالی که من چند شب قبلش که توی سایت داشتم با گوشیم میچرخیدم گفتم کاش منم 40درصد تخفیفو گرفته بودم تا دوره عزت نفس رو بخرم ببینم توش چی میگه استاد انقدر که میل داشتم که واقعا روی این قسمت از وجودم کار بکنم که خواهرم تلفن زد و خلاصه مامانم گفت تو واقعا حقشو داری که پولشو بهت بدم که بخریش و فکر کنم حدود 800 تمون با کد تخفیف شد و خریدمش و خوشحال و خندان بودم از این اتفاق خوب باز هم – ولی خب اون موقع واقعا نمیتونستم گوشش بدم از 9 صبح میرفتم باشگاه 10 شب برمیگشتم و تایمی نداشتم که تمرکزی بشینم پاش و موکولش کردم به تاریخ بعد از مسابقم – حالا توی همون دوران من توی باشگاه این فرصتو داشتم که با اکثر بچه های تیم ملی اون رشته آشنا بشم یا ببینمشون خلاصه فضای قشنگی بود برام فضای حرفه ای جالبی بود که من توش زودتر رشد میکردم و از این بابت راضی بودم تا موقع مسابقه من شب قبلش خیلی آروم بودم و تمرین کرده بودم و واقعا مربیم راضی بود ازم در حد 6 ماهیی که کار کرده بودم نتایج خیلی خوبی گرفته بودم و زودتر از بقیه رکوردهای بهتری رو ثبت میکردم و خب دقیقا صبح روز 30ام بهمن از خواب بیدار شدم و پیامکی رو روی گوشیم دیدم که یه شوک خیلی زیادی به بدنم وارد کرد دایی من به رحمت خدا رفته بود نصفه شبش و همون روز من مسابقه داشتم و نمیتونم واقعا اسمشو بذارم اتفاق خوب چون واقعا از لحاظ روحی شوکه بودم و زنگ زدم به خونه و مامان بمن گفت که تو باید بمونی و مسابقتو بدی بعد بیای – خب من اول شوک بودم بعد گریه کردم و چون چندین بار لابه لای وقتایی که اضافه آورده بودم جلسه اول عزت نفسو گوش داده بودم به این نتیجه رسیده بودم که آدمای با اعتماد به نفس بالا میتونن احساسات خودشونو گریه و خنده هاشونو کنترل بکنن و من به خودم گفتم که امروز روز آزمایش توهست – میتونی انتخاب بکنی که مثل یه بچه بزنی زیر گریه و توی خوابگاه همه بفهمن که عزیزی رو از دست دادی و بیان دلداریت بدن و خلاصه احتمالا یه گند اساسی به مسابقت خواهی زد و میتونی هم بگی من ناراحتم ولی ناراحتی های خودمو موکول میکنم به بعد از این تایم و خودمو کنترل میکنم – اعتراف میکنم سخت بود تنها بودم شوکه بودم دلم تا ته سوخته بود باورم نمیشد داییم فوت شده باشه صدای گریه های مامانم توی گوشم زنگ میزد و شروع کردم به بستن چمدون هام و گاهی گریه میکردم گاهی خودمو جمع میکردم تا موقعی که ساعت 12 ظهر سرویس فرستادن آماده شدم واسه مسابقه با همون برنامه ریزی که از قبل داشتم همون صبحانه همون تغذیه و پلنی که داشتم و رفتم سالن خب خیلی غم از چهرم میبارید و چشمامم ورم داشت ولی به هیچ کسی نگفتم چه اتفاقی افتاده فقط هم اتاقیم تا اونجا اومد باهام که همراهم باشه و یهو حالم بد نشه و یکی از بچه های اونجا که اومد خصوصی ازم پرسید چه اتفاقی افتاده و براش گفتم و گفتم نمیخوام بقیه بدونن چون میان که مثلا همدردی بکنن بعد من کلا بهم میریزم – خلاصه با توکل به خدا شروع کردم همه چیز خیلی خوب پیش رفت تنها ضعفم ضعف بدنی بود که از صبحش گرفته بودم و زانوهام دایما خالی میکرد و میتونستم مثل رکورد باشگاه بهتر باشم توی اون مسابقه ولی خب خلاصه بگم که من نفر هفتم کشور شدم در حالی که 4 نفر اول دانشجوهایی بودن که عضو تیم ملی بودن و من میدونستم که واقعا رکورد اونا رو نداشتم ولی خب بهر حال توی جایگاه خوبی ایستادم بعدش مربیم در جریان این قضیه قرار گرفت خیلی راضی بود – میگفت بهت افتخار میکنم کار بزرگی کردی که امروز اومدی و موندی و توی رقابت شرکت کردی و خب این قدرتی بود که من فقط و فقط بخاطر تکرار و زمزمه ی این فایل ها و این نوشته ها توی این مدت داشتم و بعدشم برگشتم بلیط گرفتم و اومدم خونمون – مراسمو گذروندیم در حالی که من به چشم میدیدم که مامانم با صبر بیشتری این واقعه رو داره هضم میکنه و باهاش کنار میاد – یکماه اسفند رو کنار خانوادم بودم اتفاق خوب میتونه همین باشه که کنارشون بودم مراقبت کردم خیلی موقع ها با مامانم صحبت کردم آرومش کردم و خیلی زود خیلی زود …