ساختنِ عزت نفس در عمل - صفحه 7

به نام فرمانروای آسمان ها و زمین

سلام به استاد عزیز و دوستانی که کامنت منو میخونند.

برای بار سوم سلام

(باورتون میشه این کامنتی که مینویسم دوبار پاک شد. ئیکبار عصر با گوشیم نوشته بودم و تقریبا آخرهای کامنتم بود که رفتم سراغ کارهای خونه و آشپزی و بعد که اومدم تکمیل کنم و بفرستم دیدم نیست دیدم پاک شده. و دوباره با لپ تاپ گفتم مینویسم و وسط های متنم بودم که دوباره هم یهو جلوی چشم های خودم نمیدونم چطوری پاک شد.واقعا من متوجه نمیشم چرا دفعه اول بدون اینکه اصلا گوشیمو دست زده باشم وقتی دیدم که کامنتم نیست. گفتم بیخیال میام تو لپ تاپ راحت تر مینویسم من که قرار نیست بخاطر اینکه نمیدونم چطور شد و حتی نمیتونم دلیل پاک شدن رو درک کنم تسلیم بشم. بیخیال.

پس من برای چیزی که حتی نمیتونم درکش کنم دســت از نوشتن کامنتی که از عصر دوست داشتم بفرستم، نمیکشــم.

اینو اما خوب میدونم تک تک اتفاق های زندگی من بخاطر باورهای منه،حالا چه باوری حاصل این اتفاق شده من نمیدونم اما قرار نیست چون نمیدونم بیخیال کار درست بشم)

رو شمار تحول زندگی من

میریم به امید الله یکتا برای نوشتن کامنتی که کلی تغییر کرده تا الان و متوجه شدم من کوتاه بیا نیستم…

داشتم میگفتم چی میگفتم حالا.

آها اینکه اینجا استاد از حرف مردم گفتن من همیشه میگفتم و میگم که حرف مردم برام مهم نیست و انصافا تا الان خیلی از کارهایی رو کردم و انتخاب هایی داشتم که اصلا برام حرف یا نگاه آدما اهمیت نداشته. اما وقتی متجه شدم این موضوع به ریشه های از اعتماد بنفش مرتبط هست بیشتر فکر کردم و برام جالبه موشکافانه تر نگاه کنم آیا واقعا تمام رفتارم با حرفی که میزنم یکی هست. شاید این نگاه و نظر مردم تو جنبه های مختلف دیگه ایی هست که من شاید توی اون قسمت ها ضعیف هستم نمیدونم، اما اگر چیزی باشه من پیدا میکنم…

خب یک مورد دیگه که برام جالب بود اینکه استاد از تمرین “آگهی تبلیغاتی” گفتن. تمرینی که در دوره ایی که موفق شدم بخرم هم گفته بودن و یکی دوبار انجام دادم. با خودم گفتم دوباره میام لین تمرین رو مینویسم و میرم بیرون و انجام میدم. تا اینکه امروز صبح (دوشنبه) خواستم بنویسم اما متوجه شدم که نمیتونم بنویسم اصلا گیج بودم باید چی بنویسم، من اصلا چه توانایی دارم. انگار یادم رفته انگار از پارسال که این تمرین رو انجام داده بودم تاالان اعتماد بنفسم افت کرده و اصلا برام سخت بود حتی فکر انجام دادنش یک دلهره در وجودم ایجاد کرد تو ذهنم میگفتم میخوای چی بگی، بگی که چی بشه. اصلا چیزی نداری که بگی. آخه چی داری بگی…خلاصه یک تقلب کوچولو کردم و رفتم یادداشت تمرین قبلی ام رو نگاه کردم تا ببینم چی نوشتم و یا اینکه چطور نوشتم. به هر حال نصفه نیمه و کمتر از قبل و با ادبیاتی ضعیف تر نوشتم. حاضر شدم تا برم بیرون دقیقا مقصد خاصی نداشتم اما هدف داشتم. سوار مترو خط یک شدم و تو راه بین چندتا مقصد احتمالی یکی رو مصمم تر شدم در نهایت باید تجریش یعنی ایستگاه آخر پیاده میشدم و از اونجایی که مسیر طولانی بود و دوست نداشتم بیکار باشم و از اونجایی هم که امکان هندزفری گذاشتن نداشتم کتابم رو از کوله پشتی ام درآوردم و شروع کردم به خوندن. (در همین حین هم به فکر انجام دادن و موقعیت مناسب برای انجام تمرین “آگهی تبلیغاتی” بودم. که گفتم وقتی پیاده میشم و یک جای مناسب از کسی درخواست میکنم تا وقتش رو به من بده و حرف های منو بشنوه و تمرین رو انجام بدم.) همینطور مسافرها میومدن ومیرفتن و فروشنده های داخل مترو هم مشغول بودن…یهو چشمم به یک جوراب طرح چریکی یا ارتشی از همون طرح های کمو (بقول استاد) که ایشون خیلی دوست دارند و توی تی شرت،هودی،شلوار و … از استاد زیاد دیدم. من قبلا تو ذهنم بود اگر جوراب این طرحی اومد بگیرم و وقتی یک فروشنده از کنارم رد شد از گوشه چشمم اون طرح رو لابلای کلی طرح دیدم و مشتاق شدم بخرم. تا اومدم کارتم رو از کیفم دربیارم متوجه شدم نه کارت بانکی و نه هیچ پول نقدی همراهم ندارم. خونه جا گذاشته بودم. خلاصه از اون مرد فروشنده عذرخواهی کردم و بعد باخودم فکر کردم حالا که من پولی ندارم بهتره برگردم

دقیق هم نمیدونستم که کارت بلیط متروم چقدر داره فقط میدونم خیلی نداشت و میخواستم وقتی پیاده میشم شارژ کنم. خلاصه حسم و حالم رو خراب نکردم و فقط به این فکر کردم این اتفاق برای من چه درسی داره و چرا باید این همه راه بیام و اینطوری بشه. با خودم میخندیدم و میگفتم عجب عاشقانه اومدم بیرون خالیه خالی…بدون هیچ پولی.خدایا قضیه چی درس امروز رو به من یاد بده. از خدا تشکرمیکردم و اینکه خوب شد من خواستم یک چیزی بخرم تا متوجه بشم و دوباره با همون مترو برگردم. خلاصه که رفتم تا برگردم و اینبار با خیال راحت و لبخند بر لب از این اتفاق نشستم و با خودم گفتم در عوض کتابم رو میتونم تموم کنم. جون تقریبا قسمت بیشتری از کتاب رو خونده بودم. گفتم نهایت مترو برام میشه فقط کتابخونه و محل کتاب خوندن و تمرین تمرکز کردن و کنترل ذهن از این اتفاق…خلاصه ایستگاه ها گذشت و افراد میومدن و می رفتن تا اینکه یکهو یک خانمی با عروسک های بافتنی اش تجه ام رو جلب کرد و عروسک های بافتنی به مناسبت شب یلدا داشت که خیلی تمیز و زیبا و با خلاقیت خودش درست کرده بود. از اون خانم پرسیدم معمولا شما کدوم خط هستین که اگر دوباره اومدم بیام از کارهای زیباتون بخرم و کلی تحسین و تشویق اش کردم برای کارهاش. و گفتم اگر پول داشتم الان ازتون میخریدم اما متاسفانه متوجه شدم کارتم رو جا گذاشتم و هیچ پولی هم ندارم. خانم تعارف کرد بردار بعدا برام بده و منم گفتم دوست ندارم اینجوری حرید کنم. خلاصه فقط شماره شون رو سیو کردم که اگر بعدا اگر شد ازش خرید کنم.

اون خانم رفت و من مشغول کتاب خوندنم بودم و قبلش این قسمت کتاب بودم که نوشته بود:

“سلحشور نور شراره ای از نور پروردگار در خود دارد.

تقدیر، چنین مقرر کرده است که او با دیگر سلحشوران باشد.

اما هرازگاهی ناگزیر است به تنهایی هنر شمشیر زنی را به عرصه ینمایش گذارد.

و نیز، زمانی که به دور از همراهان خویش است، همانند یک ستاره می شود. او بخشی از جهان را که از آن او است روشن می کند و کهکشان ها ودنیا را به تمامی کسانی که سر به سوی آسمان دارند نشان می دهد.

به زودی چنین سلحشوری، پاداش پشتکار خود را خواهد گرفت، و رفته رفته دیگر سلحشوران به او نزدیک می شوند، و همانند اقمار آسمانی، با نمادها و رازهای خوویش گرداگرد او جمع می آیند.”

این صفحه ایی بود که زیاد متوجه نشدم و چون همزمان با دیدن کارهای اون خانم بود متوجه نشدم و خواستم دوباره همین صفحه رو بخونم.که خانمی که کنار من نشست بود به من گفت شما کارتت ر جا گذاشتی و پول نداری چطور میخوای برگردی. گفتم فلان ایستگاه پیاده میشم اگر کارت بلیطم داشته باشه با اتوبوس میرم وگرنه تا خونمون از اونجا یکساعت پیاده روی میکنم. دیدم اون خانم دست توی کیفش کرد و به من ده هزار تومن پول نقد داد گفت اینو بگیر سخته میدونم. اگر کارتت نداشت بتونی بری.(من تو دلم از خدا تشکر میکرد و با خودم میگفتم سخت نیست و هوا هم خوبه برای پیاده روی. من ماصلا ناراحت نبودم که بقیه راه رو چطور قراره برم تا برسم به خونه) اما اون خانم به من گفت حالا بگیر کارت گیر نباشه برای منم اتفاق افتاده، پیش میاد و چقدر هم بده من برای دو سه تومن تو کیفم رو زیر و رو میکردم تا برسم یکجایی. خلاصه دست با سخاوت این خانم رو کوتاه نکردم و گفتم این شاید رزق بی حساب امروز منه بذار بگیرم. ازشون کلی تشکر کردم و حتی ازشون شماره کارت خواستم بعد براشون انتقال بدم قبول نکرد. خلاصه فقط ازشون تشکر کردم و درونم فقطمیگفتم خدایا با من چه میکنی، عجب روز شگفت انگیزی شد.

خلاصه پول رو گذاشتم لای کتابم و دوباره به خوندن ادامه دادم تا اینکه رسیدم به صفحه ی بعد و ذر همون حین هم حواسم به ایستگاه مترو و پیاده شدن و اینکه تمرین رو انجام ندادم. ذهنم میگفت هنوز راه زیاد مونده کتاب رو تموم کن نهایت پیاده شدی. نهایت فردا. حالا دیر نمیشه که…نجواهای ذهن میگفتن و منم از یکطرف میدونستم اینا شاید بهونه هایی باشه برای اینکه اعتماد بنفس له شده ام خودشو توجیه کنه. چون متوجه بودم یک ترسی دارم با اینکه مایل بودم امروز انجام بدم و اصلا بیشتر برای همین زدم بیرون…خلاصه که این افکار بود و یکم تمرکز کردن برای کتاب خوندن و متوجه شدن سخت بود اون صفحه قبل رو که دوباره خوندم و این قسمت برام خیلی جالب بود که می گفت:

به زودی چنین سلحشوری،پاداش پشتکار خود را خواهد گرفت،

خدایا تو داری با من حرف میزنی یا کتاب یا خودم با خودم. من پاداش گرفته بودم. خدایا شکرت…باورتون میشه اینقدر هماهنگی رو…واقعا روز شگفت انگیزی شد.

رفتم صفحه ی بعد مصمم شدم کتاب رو تا یکجایی بخونم و بعد ببینم چی میشه وتمرین رو چه میکنم. زدم صفحه ی بعد و اینا رو نوشته بود:

“سلحشور نور به دو ستون دو سوی دری که مدعی گشودن آن است می نگرد.

یکی از ستون ها، ترس نامیده می شود و دیگری تمایل.

سلحشور به ستون ترس نگاه می کند، روی آن نگاشته شده:

تو وارد دنیایی ناشناخته و خطرناک می شوی که درآن جا، هر آنچه تا کنون آموخته ای به هیچ کاری نیاید.

سلحشور به ستون تمایل می نگرد، روی آن نوشته شده:

.

.

………..”

من دیگه بقیه جملات رو تموم نکرده کتاب رو بستم گذاشتم تو کیفم و دفترچه یادداشتم رو از توی کیفم درآوردم. و یک جوری دوباره سرحرف رو باز کردم و متوجه شدم اون خانم کنار من در ایستگاهی که من میخوام پیاده بشم قراره پیاده بشه.پس ایشون فرصت داره هنوز تا با ایشون تمرینم رو انجام بدم. پس ازشون خواستم اگر امکان داره چند دقیقه ایی به من وقت شون رو بدن و من تمرینی رو باید انجام بدم براشون بخونم. اصلا تا اینا رو گفتم یکم گیج شدم اسم تمرین هم بعد متوجه شدم اشتباهی پیام بازرگانی یا آگهی بازرگانی گفتم بجای آگهی تبلیغاتی …خلاصه اینا علایم دست و پا گم کردن و دیدن این همه نشونه بود.

(آخه میدونید تو تمرین ستاره قطبی ام صبح ها چیزهایی نوشته بودم که انگار خدا داشت عملا امروز با من بصورت واضح با زبان نشانه ها حرف میزد)

حیلی دوست داشتم اینا رو بنویسم. بنویسم که موفق شدم هر چند کم ولی انجام بدم و باز هم با کیفیت تر انجام خواهم داد تا در عمل اعتماد بنفس خودمو بسازم. خوشحالم هر ترمز و مانعی که باعث شد من ننویسم موفق نشد و دید که چقدر من مشتاق نوشتن هستم و کوتاه نمیام چون باور دارم این نوشتن ها به من و هزاران نفر قراره کمک کنه. چون قرار پایه های اعتماد بنفسم رو بسازم و اینا ردپاهایی هست که برای ساختن هرچند کوچک دارم برمیدارم.

استاد خواستم ازتون بیش از اندازه تشکر کنم و بگم استاد شجاع داشتن یعنی شاگرد ها هم باید برن تو دل ترس هاشون و شجاعانه عمل کنن. من میخوام از همون شاگردا باشم. شاگردی جسور و شجاع و عمل کننده به حرف ها و قوانین. عمل کننده به هدایت ها و نشونه ها. خدایا شکرت برای امروزم که اینقدر در تمام مسیر با من بودی و اینقدر حست کردم. خدایا ممنونم که اینجا هستم و با اشتیاق باز هم ادامه میدم بااینکه صفرم اما اینقدر حس قدرت دارم که صفر بودن دستام چیزی نیست در برابر پر بودن قلبم که فقط تو رو میبینه و داره. تویی که همیشه همراه و حامی منی وقتی تو قادر مطلق هستی من چه غم و چه نگرانی دارم. سرخوش و عاشقانه فقط پیش میرم تو بگو کجا من بدون ترس پیش میرم و کنترل ذهن و اون واگویه ها بامن تو فقط منو هدایت کن به راه حل های درست و آدم ها مکان های درست ذهن و جسمم با من…خدایا شکرت برای قدرت اعتماد بنفس که ساختنی است و من دوباره میسازم یک شالوده محکم چون قراره اسمان خراشی به ارتفاع آسمان های نردیک به ایستگاه فضایی بین المللی بسازم. اینقدر ساختمان بزرگ شالوده قوی میخواد من آماده ساختنم. من میسازم در عمل…خدایا شکرت برای همه ی احساس خوب امروز و اکنون که موفق شدم بنویسم

اینم ادامه قسمت اون صفحه:

” سلحشور به ستون تمایل می نگرد، روی آن نوشته شده:

تو دنیای آشنایی را ترک میکنی، در آن چیزهایی نگهداری می شوند که تو همواره دوستشان داشتی و به خاطرشان آن همه جنگیدی.

سلحشور لبخند می زند، زیرا نه چیزی یافت می شود که سبب هراس وی شود و نه چیزی که او را از رفتن باز دارد.

پـــس با اطمینان کسی که می داند چه می خواهد در را می گشاید.