علائم احساس عدم لیاقت | قسمت 2 - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

علائم عدم احساس لیاقت قسمت 2.

سلام به استاد قشنگم .به استادعزیزم..ومریم جون عزیز.

خیلی خوشحالم از اینکه این دوره رو خریداری کردم ،منتهی دارم رو دوره ی عزت نفس کار میکنم هنوز شروع به کار کرد ،این دوره نکردم.

ولی خیلی خیلی مشتاق هستم تا ببینم استاد برای پیدا کردن لیاقتهامون از چ راهکارهایی استفاده میکنن؟

تو این فایل به این کوتاهی به نکته ی خیلی جالب وخوبی اشاره کردید که اکثریت فکر میکنم هرروز باهاش درگیر هستیم .

خیلی جاها فکر میکنیم اعتماد به نفسمون خوبه وخیلی برای خودمون ارزش قائل هستیم اما اگه یه مرور ریز ولی صادقانه ای با خودمون داشته باشیم متوجه میشیم که عدم لیاقت خیلی رومون کار می‌کنه .

من خودمو میگم .باتوجه به صحبت کوتاهی که استاد کردن متوجه شدم خیلی خودمو سر مسائل وموضوعات کوچیک آزار میدم.

واینکه چرا به جای دیدن وتمرکز کردن به نظرات اکثریت میاییم تمرکزمونو میزاریم روی یه نظر یا یه نقطه ضعف از خودمون!

میدونید گاهی فکر میکنم شاید به خاطر این باشه که دنبال رفع نواقص خودمون هستیم ونقص کمال گرایی رومون کار می‌کنه در نتیجه دیدن یه ضعف حالمونو بد می‌کنه .انگار هنوز باور نکردیم که هیچ وقت نمی‌تونیم کمال گرا باشیم .

وهیچ کس تا حالا کامل نبوده که ما نفر دومی باشیم .

برای من که اینطوره .همش ذهنم درگیر خوب بودن وپرفکت بودنه .

یه وقتایی هم احساس میکنم خدا از من توقع بیشتر از اینا رو داره.

ومن به عنوان یک بنده هنوز خیلی جای کار دارم وباید خیلی بهتر باشم .

گاهی هم فکر میکنم ممکنه فرصتی نداشته باشم .

اگه یه وقت زود بمیرم چکار کنم ؟چ جوابی به خدا بدم؟چرانتونستم همه جا عالی باشم؟

واما آخرین ضعفم اینه که حرف دیگران برام باارزش تر از احساس خودمه.که خودش ضعفهای دیگه ای مثل تایید شدن ،قضاوت کردن،راضی نگه داشتن مردم رو در بر داره.

همه ی اینا نشون دهنده ی اینه که از درون همه چی خراب وداغونه .

وهماهنگی بین ذهن وروح من ،ایجاد نشده .

وذهن فرار من هنوز درگیر موضوعاتی هست که باعث اذیت کردن من میشه.

همین که ذهنم درگیر میشه خود آزاری هام شروع میشه .

چرا در مقابل دیگران انقد ضعف داریم ؟!!!!

ب نظر من برمیگرده به افکار وباورهای غلطی که مدت زمان زیادی باهاش انس گرفته بودیم ومتوجه ی آسیبهاش نبودیم .

حالا که متوجه هستیم بازم به سختی میتونیم خودمونو تغییر بدیم .

منظورم اینه بازم نیاز به زمان زیادی داره تا خود واقعیمون پیدا کنیم .

چطوری زندگی کنیم که هیچ ضعفی به کسی وحتی خودمون نشون ندیم ؟.

اونوقته که خودمونو با همه ی نواقصمون می‌پذیریم .وبا هر اشتباه یا هر چیزی از بیرون که میخاد حال ما رو بد کنه راحت مقابله میکنیم واجازه نمیدیم .

یه جورایی رها تر زندگی میکنیم .

هرچقدر بیشتر در مقابل واکنشها وریکشنهای دیگران ویا کلنجار رفتن های ذهنمون مقاومت کنیم وبه احساس بد نریم،آرامش بیشتری خواهیم داشت.

دقیقن این روزا با این موضوع مواجه بودم .

یک ماهه همسر من به خاطر بیماری برادرش اسیر رفتن واومدن تهران وبیمارستانه .

از روز اول به خودم گفتم ناهید این اتفاق ممکنه چند ماه همسرتو درگیر کنه.

خواهشاً بیا وبدون کوچکترین کنترلی همسرتو رها کن تا خودش هر کاری که صلاح دونست انجام بده.

به خودم گفتم ممکنه تنها بشی ،ممکنه همسرت نتونه تمرکز روی شغلش داشته باشه ،ممکنه کمک مالی به برادرش کنه ،ممکنه تهران بمونه ،ممکنه با هر چیز دیگه ای روبرو بشه که شاید تو با دونستنش ناراحت بشی ولی همه ی اینا رو بپذیر .

خداروشکر کن که این اتفاق برای همسر تو نیفتاده .

اون دوست داره به برادرش خدمت کنه .وتو نباید کاری بهش داشته باشی.

به خودم گفتم نبینم حال خودتم بد کنی .

سعی کن طوری باشی که بعد از اتمام این اتفاق،از خودت احساس رضایت داشته باشی.

یک ماه گذشت ،بارها وبارها همسرم ازم تشکر کرد .

از اینکه سنگ صبورش بودم ازاینکه تو هیچ کاری دخالتی نداشتم ،از اینکه هیچ کنترلی روی رفتارهاش نداشتم .از اینکه با تنهایی ومراقبت بچه ها کنار اومدم و قور نزدم ،خیلی تشکر کرد.

تا اینکه روز جمعه بطور عجیبی دلم گرفت وذهنم شروع کرد به نجوا سر دادن.

ب نظر خودم هرچی صبوری کرده بودم رو خراب کردم.

همسرم تماس گرفت ،خیلی سرد باهاش حرف زدم وبدون خداحافظی گوشیو قطع کردم .

سعی کردم آگاهانه تمرکزمو ببرم که حال خودمو خوب کنم اما موفق نشدم .فقط از خدا خواستم اون یه کاری کنه که حالم خوب بشه که یک ساعت بعد دایی همسرم گفت ما داریم میریم تهران ملاقات اگه شما هم دوست دارید بیایید بریم .ومن رفتمو و اومدم..با دیدن همسرم حالم بهتر شد.

ولی اون روز نتونستم با جاریم ارتباط خوبی بگیرم .

خیلی از دسش شاکی بودم.

ینی متوجش کردم که ما داریم یک ماهه جور تو رو میکشیم .

جاری من انقد ریلکس وخونسرد وشل و وا رفتس که کسی به اون اعتماد نداره که از همسرش مراقبت کنه .

به همین جهت همسر من این مسولیت رو قبول کرده .

منم از اونجایی که نمیخاستم رفتاری داشته باشم که بعدها پشیمون بشم اجازه دادم همسرم هرطور که خودش دوست داره از برادرش مراقبت کنه .

ولی اون روز به تنگ اومده بودم .

خلاصه شب حالم خوب شد ولی مدام به خودم میگفتم ناهید خرابش کردی.

تو که یه ماه صبوری کرده بودی ،ارزش کار خودتو پایین اووردی!

ولی بااین وجود همسرم بهم گفت اشکالی نداره .من درکت کردم که چیزی بهت نگفتم.

تازه به برادرم زنگ زده بود که برو برای ناهید لب تاپ بخر تا حال و هواش عوض بشه .

تا آخر شب خودمو سرزنش میکردم ومیگفتم‌کاش امروز رو خراب نمیکردم .

احساس میکردم ارزش کارم پایین اومدش .راسش ترس از قضاوت دایی همسرم را هم داشتم چون تو ماشین متوجه شدم من چقدر ناراحتم .وازاین جریانات خسته شدم.

حتی اونا هم گفت حق داری .درکتون میکنیم .

اما باز من از خودم گله مند بودم .

واقعن چرا انقد به خودمون سخت میگیریم ؟!!!

دیگران قراره چکارمون‌کنن که انقد قضاوتشون برامون مهمه .

احساس بد من اون روز بعد از گذشت یک ماه خیلی طبیعی بود ولی من توقع نداشتم .

خب همین کارامون عدم لیاقت رو تو وجودمون پرورش میده .

از این تجربه ها بی نهایت داریم .

بازم میگم خیلی خوشحالم که این دوره رو خریدم .

بی صبرانه دوست دارم این دوره کامل بشه ومن شروع به کارکردن کنم .

این احساس لیاقت همه جا کار می‌کنه .هم برای خودمون هم درمورد فرزندانمون هم همسر وهم بقیه .

باید یاد بگیریم که نه تنها به خودمون احساس لیاقت بدیم طوری باشیم که احساس لیاقت راازدیگران نگیریم .

مثل اون یه نفری که میاد میزنه تو بورجکمون ما اینطور عمل نکنیم .

وهمیشه با تحسین کردن وتعریف کردن از بچه هامون ودیگران حال خوب بهشون بدیم .

که جهان هم چندین برابرشو به خودمون برگردونه.

استاد جونم عاشقتم .

تو خیلی ماهی .خیلی دوستت دارم .

برای من، تو بهترینی.