عشق واقعی از دیدگاه استاد عباس ‌منش - صفحه 31

به نام خداوند بخشنده ی مهربان

سلام به استادعزیزم وسلام به مریم بانوی مهربانم

وسلام به تک تک دوستانم

روز صدو پنجم، روزشمار تحول زندگی من!

هر روز وقتی میام توصفحه روز شما تحول زندگی من، و دیدگاهمو می نویسم، وقتی اعداد روزها رو می بینم، یه چیز برام واضح وروشنه، اینکه من واقعا مینای 105 روز پیش نیستم، الان 16 تیر1402 هست و 105 روز هست که من هر روز واگه به هر دلیلی توهمون روز نتونم دیدگاهمو کامنت کنم فرداش روز قبل و امروزم رو میام واینجا می نویسم، ومی بینم که از اول سال ، روز اول عید تا الان چقدر به لطف الله مهربان آرامش وامنیت و عشق و صبرو توحید ویکتاپرستی و معنویت و سلامتی و رزق وروزی وبرکت در مال وبرکت در عقل واندیشه و برکت در باورهای درست واصل در من زیاد شده وشدت گرفته….

واین نشون میده باید باید باید هر روز تمام تمرکزمون روی خودمون باشه، باید اینجا باشیم، توی سایت همراه آموزه های سیدحسین عباسمنش و مریم بانو و دوستان گل و مهربان، همراه کار کردن روی دوره ها واجرای اونچه که استاد میگن توی زندگی‌…

فقط اینجوریه که میشه از جهالت ونادانی وناآگاهی سالهای دراز، به آگاهی و دانایی وهوشیاری رسید….

نمیشه که ذهن درگیر منفی ها و درگیر بیرون از خود و درگیر حاشیه ها باشه و باز بتونه مثبت باشه و آروم باشه و بشه افسارشو در دستت بگیری!!!!

اما میشه همون ذهن رو بکشونی بیاری سمت باورهای درست وازش مراقبت کنی بهش خوراک خوب بدی، پرش کنی از اونچه که بهت حس خوب میده، حال دلت رو خوب میکنه، لبت رو خندون میکنه، ذهنت رو باز میکنه، ایمانت رو فعال میکنه…( یعنی همینجا توی این سایت وبا آموزه های سیدحسین عباسمنش)… تا ببینی چطور دنیات دگرگون میشه به سمت خیرو خوشی و خوشبختی وسلامتی وثروت و یکتاپرستی….

خدارو هزاران بارشکر بابت اینکه دستمو گرفت وپناهم داد و توبه ام رو پذیرفت و منو به راه راست به راه کسانیکه بهشون نعمت داده هدایت کرده و تا به امروز در این مسیر ثابت قدم نگه داشته…

خب بریم سراغ این فایل وآگاهی های نابش!

یادمه وقتی اولین بار دوسال پیش این فایل رو شنیدم ودیدم حس عجیبی داشتم، اصلا نمی تونستم درک کنم که چطور میشه توی رابطه با کیس احساسیت یا همسرت یا فرزندت یا خانوادت، حد دلبستگی و وابستگی رو رعایت کنی، یعنی اونموقعه ها از دید من وابستگی یه نوع عشق بود، از نظر دیگران وهمسرم من اصلا اونموقعه ها شخص وابسته ای به نظر نمی اومدم اما از نظر خودم حس میکردم من از درون وابسته ام از دوری همسرم یا فرزندم یا خانوادم یا بی توجهی هاشون عذاب میکشم وخود خوری می کنم ولی در ظاهر نشون نمیدم…

انگاری خودم رو مجبور کنم به اینکه ظاهر وباتن متفاوتم رو مدیریت کنم و واقعا کار خیلی خیلی سختی بود…

اما وقتی شروع کردم تمرکزی روی خودم کار کردن و شبانه روز خودمو بستم به دیدن وگوش کردن فایلهای شما استاد عزیزم، خصوصا با دنبال کردن سریال سفر به دور امریکا وسریال زندگی در بهشت، معنی عشق ودلبستگی کم کم برام جا افتاد، کم کم فهمیدم زندگی واقعی باید چه شکلی باشه چون من یه الگو توی ذهنم برای معنا کردن خوشبختی وسعادت یه زوج داشتم همیشه، که اون الگو رو فقط وفقط بعد اینهمه عمری که ازم گذشت توی زندگی شخصی وسبک شخصی شما استاد قشنگم در کنار مریم جان ومایک عزیز پیدا کرده بودم..

واینم به خاطر این بود که زندگی شخصی شما ، سبک شخصی وراه وروش زندگی شما تا حدود خیلی زیادی به طور واقعی بدون حذف وسانسور به صورت فایلهای پی درپی روی سایت قرار میگرفت و اونچه رو که آموزش میدادید بهش عمل هم میکردید و همین باعث شد من یه الگوی کامل از عشق وهماهنگی ودلبستگی و روابط عالی بدون وابستگی رو داشته باشم….

چی بگم که جای گله نیست، خب اطراف ما توی تمام سالهای زندگیمون کسی نبود که نمونه والگو باشه برامون، هرچی دیده وشنیده بودیم همه نسل به نسل دست به دست شده بود توی ذهن وباور و عملکرد آدمهای اطرافمون وهمون باورها توی ماشکل گرفته ونهادینه شده بود وبه شکل رفتار وگفتار خودش رو نشون میده….

اما یه جای کار که خیلی بیخ داشت و مشکل کلا از اونجا بود، این بود که همه از طرف مقابلشون حالا در نقش خانواده و همسر وفرزند ….توقع عشق و علاقه و بروز احساسات داشتند، یعنی همه ی ما توقع داشتیم دیگری یکی از بیرون بیاد و بهمون عشق بده بهمون بچسبه و بهمون وابسته ودلبسته شدید باشه، هممون توقع داشتیم طرف مقابل درکمون کنه و تمام خلع های عاطفی که از بچکی داشتیم رو برامون جبران کنه وعشق رو برامون توی گفتار ورفتار معنا کنه..

اصلا معنی عشق ودوستداشتن برامون برابر بود با وابستگی وچسبندگی وتوجه و بودن همیشگی و نشون دادن علاقه شدید توی گفتار ورفتار از سمت شخص مقابل…

اما معنی عشق و دوستداشتن به مرور در من تغیر کرد، نه اینکه بیس اصلی عشق و دوستداشتن تغییر کنه نه، خب عشق معنی خودش رو داره و دوست داشتن یه سری نشونه، امااااا من فهمیدم که باید خودم اول اون عشق ودوستداشتن رو به خودم هدیه بدم، ولی خب بلدش نبودم، من با خودمم همیشه بد بودم با احساس گناه و سرزنش و عدم لیاقت و….کلی،ذهنیت بد در مورد خودم همیشه حس ناکافی بودن داشتم وچون درکم از خداوند هم داغون بود نمی تونستم اصلا طعم عشق رو بچشم….

وقتی شروع کردم به شناخت خودم وخداوند و قوانین جهان آفربنش همزمان باهم، یه چیزهای در درونم شروع به تغییر کرد، من کم کم متوجه شدم بعد درک کردم وبعدتر باور کردم که خدا چقدرررر دوستم داره وچقدر عاشقم هست، یعنی عشق ودوستداشتن توی رفتار خدا با من برام معنا شد، وقتی به این درک وشناخت از خداوند رسیدم که چطور همیشه با عشقی بی حدو حساب همه چیز رو در اختیارم قرار داد و همیشه ازم مراقبت میکنه و هرطور که باشم دوستم داره و ازم جدا نمیشه وترکم نمی کنه و هرلحظه کنارمه، همین باور باعث شد یه الگوی خوب داشته باشم، ودر کنار الگوهایی که از شما ومریم جان توی زندگی شخصیتون میگرفتم یه پکیج کامل از عشق ودلبستگی بدون وابستگی در اختیارم قرار گرفته بود…

سعی کردم اول اون عشق رو در وجود خودم وبا خودم به اشتراک بذارم یعنی باخودم مهربان باشم وخودم رو دوست داشته باشم وهرچقدر به خودم عشق دادم و توجه وتمرکزم رو گذاشتم روی خودم حس کردم چقدر حال دلم داره خوب میشه وچقدر داره عزت نفس واعتماد به نفسم هر روز بیشتر میشه، من داشتم تمرین میکردم خودم رو بی قید وشرط وهمونطور که بودم در ظاهر وبا تغییر در باطنم کوچولو کوچولو بپذیرم ودوست داشته باشم فارغ از اینکه چقدر خطاء و اشتباه داشتم توی زندگیم وچقدر بد بودم!!!

این تمرین وتکرار باعث شد کم کم باخودم به صلح رسیدم و وابستگی درونیم نسبت به اطرافیانم به حداقل رسید یعنی اون ظاهر بدون وابستگی با باطن بدون وابستگی هماهنگ شد، نه خود خوری خبری بود نه از گفتگوهای ذهنی و حس بی ارزشی، طوریکه انقدر باخودم وخداوند تورابطه دلچسب وعاشقانه ای قرار گرفته بودم که حاضر بودم سالها فقط منو خدا تنها توی یه دنیای خالی از هر آدم دیگه ای زندگی کنیم حتی هنوز،هم همین حس رو دارم ولی خب این فقط یه حس بود ویه خواسته قلبی ولی در واقعییت من هر روز دارم در کنار کسانی ودر دنیای زندگی میکنم که،با خانواده و دوستان و آدمهای متفاوتی در ارتباطم، اما چیزیکه در من عوض شده اینه که من یه دوستداشتن قشنگ یه حس خوب واز روی عشق،نسبت به تمام آدمهای اطرافم پیدا کردم حالا هرکسی باهرشکل وقیافه ای هر کجای دنیا چه به من نزدیک باشه چه دور، چه آشنا چه غریبه من به گونه ای خاص دوستش دارم وبرام قابل احترام وعزیز هست، والبته حتی کسی که در حق بدی کرده باشه می تونم بگم اگه دوستشم نداشته باشم حداقل حس نفرت وبدی بهش ندارم، اونم حتما به خاطر اینه که من خودم رو همونطور که هستم پذیرفتم، همونطور که میدونم منم خطاها واشتباهات زیادی رو به خطر نادانی ونااگاهیم در گذشته انجام دادم ومنم سالها یه آدم دور از خدا ودور از خودم وغافل و پراز باورهای مخرب واشتباه بودم، اتفاقا وقتی آدم نادون وبدون عشق،ومحبتی می بینم ارزوم میکنم واز خدا میخوام که دست اون شخص رو هم بگیره واز شهد شیرین عشقش بهش بچشونه و سراسر وجود اون شخص رو هم پراز نور الهیش کنه تا بتونه عشق به خداوند وخودش رو درک کنه تا اون عشق رو به بیرون از خودش هم به همه جهان ساطع کنه….

چقدر لذت بخشه عزیزانت رو دوست داشته باشی ولی بهشون وابسته نباشی واجازه بدی هرکسی خودش عشق و دوستداشتن ومحبت واقعی رو تجربه کنه…

اصلا کسیکه عاشق خودش میشه همه عاشقش میشن، همه بهش محبت میکنن، به نظر من اون کسیکه از هیچکس توقع عشق نداره اما سعی میکنه خودش باهمه باعشق ومهربانی رفتار کنه، جهان عشق ومحبت بیشماری نسیبش میکنه…

اوایل وقتی معنی عشق رو درک میکنی میفهمی خداوند تنها کسی هست که بهت عشق بی حدوحساب داره از آدمها دور وبه خدا خیلی نزدیکتر میشی ودوست داری بیشتر تنها باشی وباخدا در عشق بازی باشی و گاهی اطرافیان به روت میارن که چی شده چرا خودتو گرفتی؟ تافته جدا بافته شدی واز این حرفها بهت میزنن، اما وقتی عشق نهادینه میشه تو وجودت اون خدای عاشق و پر مهر رو لحظه به لحظه کنارت حس میکنی ودیگه نیازی نیست تنها بشی تا حسش کنی بلکه اون میشه خودتو وجاری وساری درتو وهمه جا می بینیش وحسش میکنی در هر کسی وهر چیزی ودر کل جهان، به این حد که برسی هم تو همه کس وهمه چیز رو دوست داری عاشقانه وهمه عشق از هر سمت وسویی میاد سراغت…

چون تو میشی ذره ای خدا، همون ذره ای که از اول همین شکلی بود ولی از یه جایی انقدر درگیر بیرون وحاشیه ها شد که از اصل خودش فاصله گرفت…

وقتی معنی عشق واقعی رو درک کنی، وقتی خودت تغییر میکنی وبی توقع عشق میدی بدون انتظار دریافت، چون میدونی اون عشقکیه ازت ساطع میشه هزار برابرش به خودت برمیگرده، دنیات بهشت میشه حتی اگه بی مهری و بی علاقگی ببینی انقدر غنی هستی از درون پر هستی که به چشمت نمیاد و تاثیری روت نداره…

یه چیز خیلی خیلی مهم دیگه که باعث شده وابستگی من به صفر برسه وتبدیل بشه به دلبستگی کنترل شده، اینه که جهان وهرچی در اون هست رو فانی می بینم، وهمیشه به خودم میگم مینا یادت باشه تو یه روح مفردی اومدی اینجا کنار آدمهای دیگه یه تایمی به خیر وخوشی ودر ارامش وامنیت طی کنی وبه جایگاه اصلیت برگردی وهراونچه از مال واموال ودارایی وفرزند وهمسر وخانواده که در اختیارت هست برای اینکه که به زیبایی از این مسیر عبور کنی و هیچ چیز ابدی وپایدار نیست ..همین باور باعث،شده خیلی ادمها وخیلی چیزها برام اهمییتشون کم بشه یعنی دلیل وباعث وبانی ارامش وامنیت و عشق وشادی درونیم رو اونها ندونم …

خدارو شاکرم بابت این درکم، از شما هم ممنونم استاد قشنگم که ذهنمو چمشممو گوشم رو قلبمو باز کردید با آموزه هاتون به روی اصل واساس واقعی این جهان و زندگی….

هرلحظه وهمیشه در پناه خدا باشید