چرا فکر می کنیم مرغ همسایه غازه؟ - صفحه 31

سلام استاد جان، در ادامه پیام قبلی روی این فایل احساس کردم باید بیشتر دقت کنم و تمرین انجام بدم و این شد که اومدم نتیجه و تاثیر این فایل و البته دوره احساس لیاقت و عزت نفس رو هرچند تاینی ولی به شدت الهامی و هدایتی بگم خدمتتون.

من با تمرینات فایل های جدید و هم دوره ها که بهم الهام میشد چیو کی ببینم در همین مدت کوتاه چند روزه، و به شدت گوش به زنگ بودنم و تمرکز و دقت گذاشتن با کیفیت بسیار بیشتر نسبت به قبل حتی نسبت به همین یه مدت کوتاه پیش، و ایمان و جسارتم رو تقویت کردن و رفتن به دل مسائل و دست به عمل شدنم، نتایج رو در روح و روان و اتفاقات زندگیم دارم به خوبی و با آگاهی قطعی و به وضوح میبینم و لمس میکنم، که قبلا نمیدیدم و یا دقت نمیکردم و یا تو فرکانسش نبودم و و و.. از این دست مسائل، اما همونطور که تو این یه مدت کوتاه اخیر توی فایلای مختلف و تمرینات میگم خدمتتون واقعا خیلی دارم خوب پیش میرم به لطف خدای مهربان و اتفاقات و خبرهای خوب و آرامش آخ آخ هرچی بگم کم گفتم! چون این بهترین و نخستین و اصلی ترین هست و بوده برام من همیشه تو اولویت بوده برام، و انشاالله نتایج بسیار عالی تر و بزرگ تر و بهتر در تمام جنبه های زندگیم میاد به زودی..

استاد من بصورت کاملا هدایتی و البته بعد از ایمان و جسارت نشان دادن خودم، و لطف پروردگار، بعد از بار اول انجام دادن تمرینات این فایل و جلسه 4 عزت نفس و گوش دادن بارها و بارها این جلسه و جلسه 4 عزت نفس و فایل های پروژه مهاجرت به مدار بالاتر، و خلاصه هرچیزی که تو این چند روزه و مدت قرار گرفته رو سایت یا هدایت شدم بهش، تصمیم گرفتم بدون وقفه و درجا به محض اینکه یه حس قوی و یه جرقه درونم زده شد بعد از دیدن فایل هایی که بهم الهام شده، برم تو دل چالش ها مخصوصا آگهی بازرگانی، و رفتم به خودم رسیدم و اصلاح و حمام و لباس شیک و خلاصه زدم بیرون و به جاهایی که به ذهنم میرسید و البته از خود اول اولش فقط از الله هدایت خواستم، و گفتم تو فقط بگو من چیکار کنم من میرم تو دلش اصلا هرچی میخواد بشه بشه! بهشم گفتم که میدونم چیزی جز خیر و خوشی واسم نخواهد بود، فقط تو سکان هدایت رو بر عهده بگیر و بگو من فقط انجام میدم، رفتم بیرون اولش میگفت مثلا برو فلان جا، میرفتم، میگفت برو اینور برو اونور حالا از اینجا برو مثلا.. و فایل جلسه 4 عزت نفس هم تو گوشم بود با هندزفری، و نجواها و ترس ها هم بود یه کوچولو ها، ولی اون ایمانه و قدم برداشتنه ولومش بلند تر بود به قول شما، و واقعا هم ولومش بلند بود : ) چون جلسه 4 تو گوشم بود با ولوم بالا و صدای چیز دیگه ای نمیشنیدم! و من ریییز به ریز حواسم جمع و دقت میکردم به تک تک اتفاقات، لحظه ها، شرایط، و پیام های خداوند، رفتم به یه مکان تفریحی و ساحلی که برم با کله تمرینو انجام بدم، یعنی اولش این به ذهنم میومد از خود قبل از حرکت کردنم، رفتم و از اون مامور ورودی پرسیدم کسی داخل هست ببخشید؟ گفت چرا؟ گفتم چون میخوام کسی باشه و مخصوصا شلوغ باشه، گفت نه کسی نیست چون هوا سرده (آخه خیلی هم سرد بود و خب کنار ساحلم بود دیگه سردتر هم بود) و پیش خودم گفتم حالا توکل بر خدا من میرم داخل شاید مشتری واسه این بابا اومد و شلوغ شد، گفتم ورودی باید بدم؟ چقدر میشه؟ یه خانم بود اون صاحب اونجا، بعد گفت تنهایی؟ گفتم بله، گفت بفرمایید داخل نمیخواد ورودی بدی، مهمون من. و منم گفتم خدارو شکر اینم نشونه هست چقدرم عالی ،و تشکر کردم و رفتم داخل، رفتم دیدم هیچ خبری نیست و قو پر نمیزنه، بعدش به دلم افتاد که برگردم و استاد حواسم به تک تک جزئیات همه چیز بود بخدا، برگشتم بیرون و به خانمه گفتم انگار هیچکس نیست چون من میخواستم حداقل یکی دو نفر یا یه جمع باشن اینجا، گفت واسه چی؟ گفتم هیچی والا یه تمرینی دارم استادم ازم خواسته و باید حتما تو جمع انجامش بدم، گفت چون هوا سرده کسی امشب نیومده خلوت بوده، خلاصه هیچی دیگه ولی گفت تو مهمان خانه بغلیمون احتمالا اوضاع بهتر باشه میخوای یه سر برو ببین، تشکر کردم و رفتم، و دیدم اونجا هم ظاهرا خبری نبود، بعد برگشتم بیرون و کمی ایستادم حالا هی اون نجواها هم میومد و بیشتر فضولی میکرد تو مخم، ولی من مدام با خدای خودم حرف میزدم و راهنمایی و هدایت میخواستم گفتم خدایا من قدمامو برداشتم و ایمان دارم که هدایتم میکنی و بهم میگی چیکار کنم و من میخوام انجامش بدم نمیخوام بی نتیجه برگردم خونه! خلاصه با توجه به صحبت های الهی و هدایتی شما که تو گوشم بود و چون حواسم جمع بود و تمرکز کرده بودم تا یه جرقه ای زده میشد و یه حسی بهم دست میداد در مورد چیزی و حرکتی و اقدامی سریع میرفتم سراغش، پرسیدم خب الان چیکار باید بکنم؟ گفت راه برو قدم بزن برو همین مسیرو که روبروته و مسیر مستقیم و سر راستی هم بود تا مسافت نسبتا زیادی تا یه جاهایی، صراط مستقیم بود به قول معروف : ) راه افتادمو مدام توجهم به نشانه ها و الهامات بود که کجا بگه وایسا و یا وای نستا و چیکار بکن، رفتمو رفتمو رفتم و هیچی نمیومد، و آدما میگذشتن و خیلیم اون مناطق شهر شلوغه حسابی و پر از انبوه و ازدحام فروشگاه ها و مغازه ها چیزای مختلفه، اما هیچ حسی نمیومد، تا سر بالایی هایی و سر پایینی هایی و پیچ و خم هایی و از اینور خیابون بگذر و اینا خلاصه رسیدم نزدیک یه مغازه کامپیوتری و لوازم جانبی فروشی، یه جرقه های کوچولویی تو دلم زده شد که انگار باید میرفتم ببینم چی میخواد بگه این الهامات، اما اولش مقاومت کردمو بی تفاوت رد شدم گفتم نه بابا این که کسی توش نبود اصلا انگار خلوته خلوت بود، رد کردم اما دوباره گفت برگرد برو داخل سلام کن و بعد میگم چیکار کنی، منم سریع تا اینا اومد درونم، رفتم انجامش دادم و دیدم یه خانم و آقایی ایستاده بودند و مشغول حرف زدن بودند، خلاصه سلام کردمو اما دیدم گرم یه صحبتی هستن گویا خانمه مشتری بود و مشکلی داشت و داشت راهنمایی میگرفت از فروشنده، من نخواستم بپرم تو حرفشون ایستادم دقایقی رو و نگاه مغازه میکردم اما دیدم توجه شون اصلا به من نیست و منم به دلم افتاد که آقا اصلا بیخیال کافیه خداحافظی کن برو دیگه، وقتی اومدم خداحافظی کنم، دو تا شون برگشتن گفتن ببخشید آقا ما گرم حرف زدن بودیم، جانم بفرمایید امرتون؟ گفتم هیچی برمیگردم پیشتون با خود شما (صاحب مغازه) کار داشتم سوالی داشتم ولی الان نه بعد برمیگردم سر یه فرصت مناسب، و به دلم افتاد کارت ویزیت مغازه شو بردارم و اومدم بیرون.

بازم رفتم و رفتم و دیگه داشتم کم کم دلسرد میشدم که چیز خاصی دستگیرم نشد و اقدام کردم من که و از این صحبتا.. تا اینکه رسیدم نزدیکای خونه و تو یکی از خیابونای اصلی شهر که نزدیک خونه مون هم هست، یه ساندویچی نسبتا کوچیک و جمع و جور هست که همیشه گوشه ذهنم داشتمش وقتی میگذشتم از اونجا گاهی، و همیشه هم میدیدم خلوته و هیچکس نیست توش، اما بنر و اون تابلویی که در مغازه ش همیشه بود همیشه یادم مونده بود و گوشه ذهنم داشتمش که کباب لقمه و یا همبرگر گوشت واقعی و دستی یعنی خونگی داره با یه قیمت خیلی مناسبی، و منم چون خیلی رو این چیزا حساسم و کیفیت غذا برام خیلی مهمه تا این فست فودی های آشغال فروشی که عین مور و ملخ هم ریختس همه جا، حالا هیچ پولی هم نداشتم غیر از چندرغاز ته کارتم، اما به خودم اجازه نمیدادم ناامید بشم و میگفتم من قصدم چیز دیگس و اصلا چرا پیش داوری میکنی و چرا داری میری تو حاشیه، تو ببین خدای خودت داره چی بهت میگه و تو که شام خوردی تقریبا یه کوچولو و غذا نمیخوای بخوری اشکال نداره برو یه چیزی میشه بعد میفهمی خودت، چون یه کوچولو شام خورده بودم که با شکم خیلی گشنه نرم بیرون و بتونم تمرینو خوب انجام بدم، استاد باورتون نمیشه از اون احساسات و اون الهامات و اون فضایی که درونم داشتم تجربه میکردم، من این دست خیابون بودم و اون مغازه اون دست خیابون بود، و اونجا هم خیلی شلوغه و ماشین و وسایل نقلیه خیلی سریع میگذرن و اصلا مراعات هم زیاد نمیکنن و عین اتوبان میمونه! و من تا حالا اصلا به اسم مغازه ساندویچیه هم توجه و دقت نکرده بودم روزی جالبه! استاد باورتون نمیشه به خدا میگفتم قربون خودتو نشونه هات بهم نشانه واضح و دقیق بده تهه دلم قرص شه، استاد به الله قسم چشمم خورد همون لحظه به اسم مغازه، دیدم نوشته ساندوچیه «میکائیل» ! و اصلا باورتون نمیشه اون خیابون شلوغ دیوانه وار دقیقا همون لحظه ای که من هدایت خواستم و اومدم برم سمت مغازه انگار تمام جهان اسلو موشن شد و آرام و آهسته و از هر دو طرف هیییچ وسیله ای نیومد رد شه و انگار بخدا قشنگ احساس کردم یه فرش قرمز واسم پهن شده میگه بفرما برو اونور خیابون و پلیس مثلا ایستاده جلوتر و جلوی ماشین و موتورارو گرفته، یه همچین حالتی و حسی بهم دست داد اون لحظه! : ) ، اصن اسم میکائیل که به پستم خورد دیوانه شدم قربون شما و میکائیل جان برم این مرد دوست داشتنی که هرجا هستن انشاالله بیش از پیش شاد و موفق و سربلند باشند. حالا قبلش هم از جاهایی گذشته بودم که نورای رنگی و پرنور داشت تابلو هاشون و عباس اسمش بود یا حتی عباسی یا عباس زاده : ) استاد اصن اینا دیوانم میکرد نمیتونم احساسمو بگم بهتون با کلمات! فقط اشک میاد تو چشام و احساساتی میشم خیلی وقتا مخصوصا اینجور مواقع که به نشانه ها دقت میکنم و از خدا هدایت میخوام و قدم میزنم، خیلی واسم پیش اومده..

خلاصه رفتم سلام کردم و دیدم یه آقایی نسبتا 50 یا 55 ساله و خیلی محترم نشسته پشت اون دخل مغازه و داشت گویا کتاب میخوند، و از همون برخورد اول و سلام کردن و حتی لحن صداش کلی باز چیز دستگیرم شد که نشانه ها درسته، و رفتم گفتم ببخشید ساندوچاتون دستی و خونگیه؟ گفت بله چون محصولات صنعتی و شرکتی هم داشت از این فست فودیا، و من که پولیم نداشتم اما ایمان داشتم باید یه حرفایی بزنم و باید زمانی هرچند کوتاه رو اونجا طی کنم و ببینم نشانه ها چی میگن، قلبم بهم میگفت چیکار کن، خلاصه اینم جزو همون ایمانه و جسارته بود، بهش گفتم که ببخشید من شام خوردم که اومدم بیرون اما میشه مثلا یدونه مثلا لقمه کوچولو واسم بگیرین و نخوام کامل باشه مثلا چون پولشو نداشتم، یکم فکر کرد گفت بله مشکلی نیست، گفتم عالی و نشستم تا آماده بشه، حالا تو اون مدت زمان هی دلم میگفت خب حالا مثلا.. سر صحبتی رو باز کن باهاش، از اینور ذهنه هی میگفت حالا که چی مثلا اومدی اینجا و نشستی مثلا چی میخوای بگم خب ساندویچتو میخوری و میری آخرش، تو هم که با هر کسی حرف نمیزنی و اینا، خلاصه گذاشتم تا کارشو انجام بده و غذا رو اورد واسه سرو کردن، تو همون حین من اول پشتم طرفش بود بعد بلند شدم نشستم اونور مغازه که روبروش قرار بگیرم، و شروع کردن به خوردن و سر صحبت رو باز کردم، پرسیدم مغازه رو بسلامتی تازه زدین؟ گفت یه دو سه سالی میشه تقریبا، گفتم عالی و .. خب کسب و کار چطوره اوضاع خوبه به حمدالله؟ گفت والا چی بگم اوضاع که فلانه و اصلا جالب نیست و مگس میپرونیم و خلاصه خیلی بنده خدا توپش پر بود و اذیت بود، بعد من هی چیزای بیشتری رو میپرسیدم و حرف میزدم و از طرفی زیاد اجازه نمیدادم حرفاشو کامل کنه و یا غر بزنه و شکایت کنه و حرفامو جهت دار شده میزدم بهش و خیلی آرام و با طمانینه بودم، و گفتم شما اینجا کسیو نمیخواین واسه کار؟ یکم فکر کرد گفت والا کار که کساده و مشتری نیستو اینا، و گفت چطور مگه؟ واسه خودت میخوای گفتم آره، گفت چی بلدی و چیکاره ای و چه کارایی انجام دادی و اینا، منم واسش تعریف کردم از همه تجربیات و مشاغلی که بودم و سابقه کاریام و مهارتهام و.. بعد ورداشت از خانوادش گفت از پسرش گفت که شهری دیگه بود و از وضعیت زندگیش و کارش گفت و من فقط آرام بودم و گوش میکردم و هی تو دلم باورای خودم رو مرور میکردم و تقویت میکردم و به ندای الله گوش میکردم و زیاد به حرفای اون بابا دقت نمیکردم اما نگاهم تو نگاهش بود و چهره آزرده و ناراحت و پریشونش رو میدیدم که اتفاقا متعجب هم بود وقتی نگاهم میکرد، و خیلی انسان شریف و آرام و بافرهنگی بود، یعنی از اون دست آدما که من همیشه عاشق برقراری ارتباط باهاشون هستم و همیشه تو دعاهام از خدا انسان های شریف و پاک و خوب رو طلب میکنم برای ارتباط، خلاصه توی صحبتامون بصورت جهت دار گاهی شیطنت میکردم و حواسشو معطوف میکردم به حرفای امید بخش و باورای عالی خودم : ) و دوست داشتم واکنششو ببینم و البته که من بصورت ناخوداگاه اینکارو میکردم و استاد واقعا توی این اتفاق و اون شب من چقدر داشتم خداروشکر میکردم که چقدر تغییر کردم و چقدر جهان اطرافم تغییر کرده و باورام به لطف خدای مهربان عالی شده نسبت به قبل و نشانه ها رو هی بیشتر و بیشتر تایید میکردم، و ایشون ورداشت گفتش که، چقدر شما ماشاالله آروم و رشید هستی، گفتم سپاسگزارم نظر لطفتونه، و بعد لابه لای حرفا از سن و سالم پرسید، و خب همیشه اینجور مواقع من همیشه با هرکسی که صحبت کردم مخصوصا غریبه ها، اول نظرو پرسیدم که خودش سن منو حدس بزنن افراد، و پرسیدم به نظرتون چند میخورم؟ در جا گفت 28 دیگه نهایتا 30 : ) و من لبخندی زدم و گفتم 40 سالمه یعنی در آستانه 40 سالگیم هستم و نزدیکم بهش یه چند ماه دیگه، و اصلا خیلی شاک شد و اینجوری ابروهاش رفته بود بالا و چشاش گرد شد با یه حالت تعجب خیلی زیاد، و درجا زد روی میز چوبی که جلوش بود چند بار زد روش و گفت ماشاالله هزار ماشاالله اصلا بهت نمیاد یعنی اصلا بهت نمیاد! و من فقط تشکر کردم و با لبخند گفتم بله میدونم این عادی شده برام و جدید نیست همه همینو میگن. و من داشتم جاهای دیگه ای رو مثلا باشگاه رزمی که میرفتم سنمو 25 سال کمتر گفتن که اصلا شاخ دراورده بودن وقتی میگفتم چند سالمه، یعنی از استاد و مربی ها و بچه های باشگاه و همینطور جاهی دیگه شیهان و سنسی باشگاه رزمی که میرفتم فکر میکردن سره کارشون گذاشتم و دارم شوخی میکنم باهاشون، سر صف های مختلف مثل نونوایی، چمیدونم تتو مترو تو قطار هرجا، تو دانشگاه و و و .. بارها اینطور صحبتا و تعجب کردنهای دیگران رو دیدم در مورد سن و سالم. و گفتش که شاید باورت نشه ولی من کسیم که تا به حال تو عمرم سن هیچ بنی بشری رو اشتباه نگفتم! یعنی حتی این ویژگی رو دارم که شخصیت آدمارو بسیار عالی تشخیص میدم و سن دقیقشونو میگم چه خانم باشه چه آقا حتی گفت وزنشون رو مثلا با وجود حتی پر یا لاغر بودن یا هرچی، و منم بهشون احساس خوب میدادم و از ویژگی هاشون تعریف میکردم و تحسین میکردم، لابه لای غر و لوند هایی که میکرد و شکوه هاش از وضعیت جامعه و دولت و این صحبتا، ولی من آگاهانه توجهشو میبردم سمت نکات مثبت و داشته ها و نعمت ها، و اصلا فضای عجیب و خیلی عالی ای شکل گرفته بود، استاد اینا در حالیه که من قبلا اینجور بودم که میگفتم حالا بذار منننن واست بگممم!!! : )) اما واقعا تفاوت فرکانسیم و حال خوبم و باورای قدرتمند کننده مو توی رفتار و شخصیتم دارم به وضوح میبینم و درک میکنم و از خدای عالم تشکر میکنم. خلاصه گفتش که حتی من با کسی حرف نمیزنم! گفت باورت نمیشه شاید من تو کل روز با غریبه ها دو کلمه هم حرف نزنم، این در صورتیه که الان با شما دارم 3 ساعته حرف میزنم! استاد باورت نمیشه من خودمم نفهمیده بودم چقدره اونجام و چقدر حرف زدیم و چقدر احساس خوب رد و بدل شد از این مصاحبت! بحث کار و زندگی و حرفه و اینا شد و ازم پرسید چیکار میکنی و اینا، گفتم والا اینجوره و اونجور من مهندس کامپیوتر هستم و اینقدر فلان جاها کار کردن و اینقدر سابقه و تجربه دارم تو فلان جاها و از بچگی هم کارای مختلف انجام دادم و همه جوره بچه کاری و زحمت کشی بودم و مدتی هم دریانوردی کردم سر کشتی کار کردم، واسش خیلی جالب و جذاب بود گفتش که ماشاالله اصلا بهت نمیاد این چیزا، بازم با لبخند جواب دادم که بله همه میگن اینو، و گویا پسر ایشون که اروپا هم تحصیل کرده و زندگی کرده چند سالی رو، اما بخاطر هم شرایط بدش و هم وابستگی و این صحبتا برگشته بود ایران مدتیه و ساکن تهران بود گفتش، گفت زنگ میزنه بهم میگه بابا پول احتیاج دارم و هرجا دنبال کار میرم گیرم نمیاد و اینا، گفتم کارشون و تخصصشون چیه گفت پزشکی خونده از دانشگاه فلانِ خارج، اما اینجا بیکاره و آآآی مملکت فلان فلان شده و دوباره گله و شکایت : ) من بیشتر تعجبم از خودم بود که ببین چقدددر تغییر کردم تو این مدت کم و چقدر باورام با ملت فرق داره و چقدر آرامم نسبت به هر موضوعی، در صورتی که قبلا اینجور مواقع سریع منم عصبی میشدم و بهم میریختم و منم چهارتا فوحش و چیز میذاشتم سر حرفام میگفتم آی اینجوره و اونجور مملکت ما : ))

حالا جالب اینکه اینم یادم رفت بگم، من مدتهاست دنبال کار میگردم و نتایج و نشانه های خوبی هم دیدم و گرفتم توی این مدت کوتاه دو سه ماهه، و اتفاقا یه موقعیتی بهم معرفی شده بود واسه کار تهران تو یه شرکت تجهیزات پزشکی که کاملا هدایت الله بود و با نشانه های واضح و الهی که بعدها بیشتر دربارش میگم، و این یه چیزی درونم تریگر کرد که انگار یه ارتباطی با این موضوعات و این صحبتا و دیدار و اون موقعیت تهران و پسر این بابا و خلاصه صحبتایی که داشتیم، بینشون یه کانکشنی درونم ایجاد شد که فقط از خدا هدایت خواستم و نمیدونم قرار چی بشه و چه اتفاقاتی رو تجربه کنم و چه شگفتی ها و سوپرایزهایی که بعدا بشم الان هیچ ایده ای ندارم.

خلاصه بنده خدا مثل اینکه خانمش پسر کوچیکشو فرستاده بود در مغازه ببینه شوهرش داره چیکار میکنه که هنوز نیومده خونه و حتی سری هم نزده به خونه تو این مدت، و دوباره مدت طولانی ای رو همچنان صحبت کردیم و از چیزای مختلف گفتیم، و کمی هم از شعر و ادب گفتیم و خلاصه دیگه حس کردم باید برم و خواستم حساب کنم اسممو پرسید و منم گفتم و منم اسم ایشون رو پرسیدم و اصلا نمیخواست قبول کنه پول بدم و این صحبتا، ولی من اصرار ورزیدم و پرداخت کردم با وجود اینکه تهه دلمم داشتم به وضعیتم کمی دقت میکردم خیلی کوچولو اما با همون لحظه به خودم نداهای خدارو گوشزد میکردم و شکر گزاری میکردم و میگفتم ایمان دارم که دستانت به کار هست و همه اینا دلیل داره و بعد ها متوجهش میشی آقا رضا، و گفتش که من اسمتون رو یادداشت میکنم و موقعیتی سراغ داشتم خبرتون میکنم، تشکر کردم و موقع خداحافظی هم گفت واقعا نمیدونم چی تو وجودته که یه حس عجیبی دارم نسبا بهت که شاید تا حالا با هیچ آدمی که میشناسم تجربه ش نکرده باشم و یعنی مدتهای زیادیه که با اینجور احساسی و شخصی ملاقات نداشتم و برام جالبه گفت. و اومد دست بده و منم واقعا کاملا ناخوداگاه و کاملا تصادفی عین یه کسی که انگار رفیق شیشت باشه یا داداشت باشه مثلا خییییلی خودمونی و گرم و صمیمی دست بدی و تحویلش بگیری، اصلا انگار اون لحظه دست خودم نبود این رفتار : ) و یه جوری گرم و صمیمی و پرمهر و سنگین دست دادم باهاش که فقط میخندید و شکر میکرد و گفتش که ماشاالله چه دست پر و سنگینی هم داری آقا رضا، و با خنده از همدیگه خداحافظی کردیم و بارها تشکر کردیم از هم و رفتم بیرون. تازه خیلی چیزا رو نگفته بودم از خودم و تعریف نکرده بودم واسش.

خلاصه استاد جان این تجربه عالی ای بود که از قدم برداشتن و اقدام کردن و در لحظه تصمیم گرفتن و گوش دادن به ندای الله و دست به عمل شدنم و پیاده کردن ایده هام در لحظه بود که دوست داشتم بیام اینجا بگم و رد و اثری به جای بگذارم، اما خود همین اتفاق قراره چه کارهایی و اتفاقات عالی ای رو در آینده رقم بزنه نمیدونم اما میدونم که خودِ بعد عزت نفسم رو تقویت کردن و جسارتم رو نشون دادن و شناسوندن باورای خودم و محک زدن خودم رو در پی داشته قطعا برای خودم، و اینم مزید بر علت میشه که بیشتر و بیشتر و بهتر برم برای اجرایی کردن تصمیماتم و عمل کردن به قانون و مخصوصا من که برای اقدام کردن به تمرین آگهی بازرگانی رفته بودم و این اتفاق رقم خورد، و این نشون میداد و مهر تاییدی بود بر اینکه در چه سطحی هستم و میتونم چقدر راحت و با اطمینان و هدایت البته الله، برم تو دل ترس ها و تمرین رو انجام بدم انشاالله به یاری خدا.

دوستون دارم، سپاس از توجهتون

پ.ن : آهان راستی اینم یادم رفت بگم استاد، ‌که اون کارت ویزیت که از مغازه کامپیوتری گرفته بودم رو وقتی اومدم خونه از الله پرسیدم خدا جون خب این جریانش چی بود این کارت ویزیت و باید چیکار کنم باهاش؟؟ و ندا آمد که دلبندم فرستادمت اینجا که این کارت ویزیتو ببینی و ایده بگیری که تو هم برای خودت کارت ویزیت درست کنی! و هم خودت و توانایی هات رو تبلیغ کنییی : )

ای خدا من چی بگم آخه، قربونت برم خدا