سریال سفر به دور آمریکا | قسمت 243 - صفحه 4 (به ترتیب امتیاز)

سلام به روی ماه و دوست داشتنی هردو استادم، سلام به رفیقای عزیزم تو این بهشت مجازی

إِنّ هَذَا الْقُرْآنَ یِهْدِی لِلّتِی هِیَ أَقْوَمُ وَیُبَشّرُ الْمُؤْمِنِینَ الّذِینَ یَعْمَلُونَ الصّالِحَاتِ أَنّ لَهُمْ أَجْراً کَبِیراً

به راستی این قرآن [بندگان را] به استوارترین [راه‌ها] هدایت می‌کند و مؤمنانی را که کارهای شایسته می‌کنند بشارت می‌دهد که مسلماً ایشان را پاداش بس بزرگی است.

استاد عزیزم چقدر این فایل آگاهی داشت و چقدر بر جانم نشست… خدایا عاشقتم که انقدر قشنگ باهام حرف می زنی نشونه می فرستی و تایید می کنی، تشویق می کنی و کمکم می کنی که راهم رو با استقامت و لذت بیشتر ادامه بدم.

خداجونم من هیچی نمی دونم، این تویی که آگاهی پس هدایتم کن و کمکم کن هرلحظه هدایتهای تو رو دریافت کنم.

کمپ یک هفته ای پینگ پونگم داره تموم میشه و مثل همیشه کلی نکته ی مثبت ازش گفتین برامون و کلی درس داشت. مریم بانوی شایسته گفتن که این کمپ نه فقط از لحاظ پینگ پونگ که از لحاظ رشد شخصیتی هم کلی براشون سود بوده و سود و سود…

استاد بقول فاطمه جان، همه ی ما بچه ها یه جورایی تو کمپ بهبود شخصیت هستیم که اتفاقا مدیریت این کمپ ما بی نظیره و تو دنیا تکه این سیستم… من می خوام از کمپ فعلی خودم بگم. این روزها و ماهها به شدت در تلاشم که توحید عملی رو اجرا کنم و آموزشهایی که دیدم رو در عمل انجام بدم. باورهایی که سعی کردم تغییرش بدم رو تست کنم ببینم در عمل چیکاره م. این پنج ماهی که لیلین شیرینی زندگی ما رو صدچندان کرده، به شکل های مختلف ایمانم مورد آزمایش قرار می گیره که ببینم حرف مفته یا واقعا ایمانه… از چالش خود زایمان که خیلی خوب ذهنم رو کنترل کردم و خدای مهربون رو در کنارم دیدم و همه چی عالی پیش رفت تا چالشهای یک ماه اول و بالا پایین رفتن کنترل ذهنم تو این مدت. استاد اینکه می گفتین عادت بد خیلی سخت اصلاح میشه، من هرچی می گذره خیلی بهتر می فهمم که باورهای غلط هم به این آسونی با درستش جایگزین نمیشه. خیلی وقتا ما فکر می کنیم باورمون رو در مورد فلان موضوع درست کردیم ولی یهو در عمل مچ خودمون رو می گیریم که عه اینهمه تکرار کردی این حرفا رو اینهمه گوش دادی ولی هنوز ته ذهنت این باور اشتباه هست، هنوز داری راکت رو اشتباه دستت می گیری، با اینکه می دونی اشتباهه.

من این مدت بعد از چلنج های یک ماه اول لیلین بخاطر زود بدنیا اومدنش، خیلی خیلی آسون بودم برای آسونی ها ولی وقتی یه تضاد کوچیک پیش میاد نجواها شروع می شن و گاهی تموم اون آسونی ها رو فراموش می کنی. من هرروز تو شکرگزاریم خدا رو بابت این آسونی ها شکر می کنم ولی فهمیدم که باید هر روز با دیتیل بنویسم تا یادم نره تا عادی نشه.

اون اوایل که می دیدم شیرم در حدی نیست که لیلین فقط بخواد شیر منو بخوره ناخوداگاه غصه م می گرفت، انگار مادر خوب بودن پس ذهنم مرتبط بود با اینکه به بچه م فقط شیر خودمو بدم و دراونصورت سلامت بچه م بیشتره، در صورتی که این یه باور غلطه، خیلی ها هستن الان که شیرشون کافی نیست و فرمولا به بچه می دن… همون ماههای اول سعی کردم بخودم یاداوری کنم که مهم اینه که به مقداری شیر هست که لیلی شیر من رو بخوره و اگر با اینهمه پیشرفت تکنولوژی و ریسرچ کمپانی ها برای ساختن شیرخشک مشابه شیر مادر، باز هم چیزی هست که فقط تو شیر مادره، خدا رو شکر لیلی هم شیر من رو به اون اندازه می خوره. و شروع کردم شکرگزاری خداوند مهربونم برای این مقدار شیری که دارم… بعد دو سه ماه که خواب شب لیلین هی بهتر و بهتر شد متوجه جنبه ی دیگه ی قضیه شدم… که خدا چقدر دوستم داشته… من و همسرم شبها نوبتی مسوول شیر شب لیلین هستیم. و خب حسن اینکه فرمولا هم بهش می دیم اینه که من یک شب درمیون می تونم شش ساعت خواب ممتد داشته باشم… چی بهتر از این؟ چیزی که من سر دختر اولم تینا تا یکسالگیش نداشتم… و هربار یادم می افته خدا رو شکر می کنم برای کافی نبودن شیرم :)

تو این مدت خیلی چیزا پیش اومده که به خوبی تونستم ذهنم رو کنترل کنم و خیلی زود نتیجه ش رو هم دیدم. اما یه چیز که هنوز درگیرشم و هرچند روز یکبار تکرار میشه کنترل ذهنم در مورد شیر خوردن یا نخوردن لیلین هست. اون دوهفته ی اول که بیمارستان بودیم انقدر دکترا اصرار به وزن گیریش داشتن و مرتب این نگرانی رو منتقل می کردن که منم ناخوداگاه پس ذهنم این بود که باید تمام تلاشم رو بکنم تا بیشتر بخوره (بیچاره لیلی خخخ)

یادمه تو همون روزا حالا فشار روانی که بود و قاطی پاتی بودن هورمونا و شرایط بعد از سزارین و اینا، گاهی می شد یهو به خودم می یومدم که سمیه حواست کجاست پس خدا چی؟ مگه تو مسوول این بچه ای؟ مگه تو شیرخوردن و نخوردنشو تضمین می کنی؟ مگه تا اینجاش رو تو آوردیش که نگران بقیه شی؟ خدایی که از یک سلول این نی نی نازنین رو خلق کرده و تک تک اعضای بدنش رو ایجاد کرده، چطور بقیه ش رو رها می کنه؟ چرا نگرانی؟

و باز برای مدتی خودم رو جمع و جور می کردم و اوضاع خوب بود. ولی متاسفانه آدمیزاد همینه شرایط خوب براش عادی میشه. دوباره با یه تضاد دیگه نیاز داشتم به خودم یاداوری کنم که حواست باشه بسپر به خدا. دو روز پیش لیلی 5 ماهه شد و من همچنان ته ذهنم این نگرانی رو می بینم که شیر خوردن مهمه… هربار که شیرش رو تموم می کنه انگار من یه موفقیت کسب کردم (ایموجی زدن روی پیشونی) خیلی بهتر از قبل شدم ولی خب بخشی از بهتر شدنه بخاطر اینه که لیلین هم خیلی بهتر از قبل شیر می خوره، و اتفاقا تو این شرایط وقتی شیر خوب نخوره مثل دو سه روز گذشته، اینجاست که باید در عمل توحیدم رو نشون بدم. اینجاست که باید بگم خدایا تو می دونی چی برای این بچه خوبه چقدر خوبه من نمی دونم. بارها به خودم میومدم می دیدم دارم بیست دقیقه با بچه ور می رم که 20 سی سی آخر شیرش رو بخوره… بعد به خودم میگم چرا؟ فقط برای اینکه خیال تو راحت شه شیرش رو تموم کرد؟؟ برای اینکه بقیه ببینن شیرش رو خوب می خوره (یا بهتره بگم تو خوب بهش شیر می دی؟)!

هی مچ ذهنم و نجواها رو می گیرم که اشکال نداره خدا رو شکر صحیح و سالم و شاداب و خندونه دخترم. مگه تو خودت همیشه جور اشتها داری؟ خدا رو شکر که به اندازه ی خودش می خوره.

من شیرم رو سه ساعت به سه ساعت پامپ می کنم یعنی روزی بین 2/5 تا 3 ساعت من مشغول پامپ کردن هستم، شاید خنده دار بنظر بیاد ولی هروقت شیر پامپ شده رو تموم نکنه انقدر نجواها صداشون بلند میشه که بیا هی بشین پامپ کن آخرش 20 سی سی -30 سی سی بریز دور… چه کاریه خب اصلا بیخیال شو خودت هم راحت‌تری!!! نجواها اون زمانا تا حدی هست که گاهی منو تا مرز گریه می رسونه ها… بعد جواب می دم خدا رو شکر که اون 100 سی سی اولش رو خورده، مواد مغذی که باید بهش برسه رسیده… خدا رو شکر تکرار این قضیه خیلی کمتر شده ولی هنوزم کار دارم تو این قسمت.

دیروز بود که دو وعده ی اول شیر روزش رو نسبت به روزای دیگه کم خورده بود، هی می خواستم تمرکز کنم بگم خدا رو شکر بخاطر همین مقداری که خورد ولی می دیدم زبانم اینو میگه اما دلم اینو نمی گه، ذهنم داره میگه بازم کم خورد… یا شب که خوابیده بود یه بار بیدار شد و گریه می کرد مجبور شدم قبلش کنم و تا دو سه بار هربار که بعد ده دقیقه بقل می ذاشتمش تو تخت باز از اول هی غلت می زد و بعدم گریه… و یهو دیدم دارم عصبی میشم از تکرار این قضیه… که خواب خودم داره دیر میشه… بعد سریع ذهنم رو کنترل کردم که هیچ اشکالی نداره، لابد از یه چیزی اذیته، حالا یکم بیشتر بغلش می کنم لذت می برم، نیم ساعت کمتر بخوابم هیچی نمیشه…

بعد اینجور موقع ها از اینکه می بینم ذهنم رو نتونستم کنترل کنم بیشتر از شیر نخوردنه ناراحت میشم… که بابا من انقدر دارم رو خودم کار می کنم چرا تو به موضوع به این کوچیکی نتونستم ذهنمو کنترل کنم. دیروز ظهر داشتیم با خواهرم یاسی و مامان گلم اسکایپ صحبت می کردیم که از چهره م متوجه شدن که یه ذره خسته بنظر میام و بعد صحبت شد راجع به شیر کم خوردن لیلین، و خیلی قشنگ خدا از زبان اونها بهم یاداوری کرد که ایننننهمه مورد بوده که خیلی عالی ذهنت رو کنترل کردی اگر این موردهای کمتر رو می بینی کنترل ذهنا که خیلی بیشتر بوده، چقدر عالی داری هم به بچه می رسی هم به تینا و همسرت و هم کارت رو داری انجام می دی… چقدر این صحبتهاشون یهو انگار تلنگر بود برام که عه… من چقدر وقته کمتر قربون صدقه خودم رفتم، چرا دیگه جلو آینه می رم با خودم حرف نمی زنم به خودم آفرین نمی گم… و بعد از مکالمه مون انگار دوباره یادم افتاده بود که خودم از همه چی مهمترم، باید خودم رو حسابی دوست داشته باشم… کلی خودم رو بقل کردم و تحسین کردم خودم رو. باز عصری کلی با خدای مهربونم گپ زدم (وسط گپ چشمم به ساعت افتاد 5:55، یه حس خوبی داشتم و یاد حمید حنیف عزیز افتادم). با خودم قرار گذاشتم که اینبار منعهدانه تر همه چی رو بسپرم به خدا. به قول فاطمه جان که همیشه حرفاش و صداش پر از آرامشه، من تمام مدت دارم توحید رو اجرا می کنم تو مراقبت از لیلین… پس باید حواسم باشه بخودم یاداوری کنم و آفرین بگم. بقول استاد من باید سهم خودم رو خوب انجام بدم بقیه ش سهم خداست… بیشتر تقسیم وظایف کنم با خدایی که بشدت عاشقشم و بشدت عاشقمه…

آخر شب قبل خواب که داشتم پامپ می کردم طبق معمول تو سایت می چرخیدم و رفتم نشونه ی امروز من و یه فایل درباره ی نتایج دوستان از دوره ی حل مسایل اومد و استاد کامنت ندای عزیز رو داشتن می خوندن… چقدر حس خوبی بود وقتی دیدم اصلا انگار خدای مهربونم قشنگ داره از طریق این فایل بهم میگه آفرین درسته همینو ادامه بده، ایمان داشته باش و بسپر به من، من کارم رو خوب بلدم… نگرانی یعنی به من نسپردی، پس تا نگران چیزی شدی زود به خودت بگو من به خدا می سپرم بقیه ش با اونه، من هیچی نمی دونم اونه که می دونه…

بعدم سایت رو چک کردم دیدم خدارو شکر که فایل جدید اومده و با عشق نشستم نگاه کردم…

چقدر طولانی شد ولی نوشتم تا ردپا باشه برام و یادم بمونه که من فوق العاده م و خیلی هم خوب دارم رو خودم کار می کنم… یادم باشه خداوند من رو آسان کرده برای آسانی ها…

خداجونم شکر که بهم اجازه ی نوشتن داد و از شما دو استاد عزیزم هم بی نهایت سپاسگزارم… همیشه بخشی هز شکرگزاری من برای وجود شما دو عزیز و دوستان نازنین سایت هست. دوستون دارم و مطمئنم در بهترین مکان و زمان می بینمتون :)

(پیامو ارسال کردم دیدم ساعت 1:11 هست :)))