پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 5 - صفحه 2

به نام خداوند رزاق

سلام و درود بر همه عزیزانم به خصوص استاد عباسمنش گرانقدر

خدا رو شکر بابت ادامه این فایلها که سبب شده اعضاء حضور پررنگتری در سایت داشته باشند و بیشتر روی خودشان کار کنند.و تشکر از استاد عزیزمان که وقت می گذارند و این آگاهی های ناب را به ما منتقل می کنند.

چه شرایط یا موقعیت هایی هست که شما از مواجه شدن با آنها فراری هستید و سعی می کنید تا حد امکان با آنها برخورد نکنید؟

قبل از آشنایی با استاد من به شدت درونگرا بودم به گونه ای این درونگرایی شدید بود که حتی من از همسرمم انتظار داشتم بدون اینکه من حرفی بزنم یا بخواهم توضیحی بدم، ذهن مرا بخونه!!! یا خواسته منو متوجه بشه!!! و من نخوام توضیح بدم و حرف بزنم به خصوص وقتی که حالم خوب نبود.یا انتظار داشتم وقتی یبار مسئله ای رو توضیح میدم یا در مورد مسئله ای صحبت می کنم، نیاز به تکرار و یادآوری آن نداشته باشم و شاکی میشدم از اینکه چرا این مسئله یادش نمونده!

وقتی که فکر میکنم میبینم دلیل اینکه من راحت میتونم بنویسم و اغلب کامنت هام هم طولانی میشه همین مسئله است که حرف زدن برای من سخت تر نوشتن است.دلیل این مسئله بر میگردد به تیپ شخصیتی که درونگرا هستم و تا قبل از آشنایی با استاد فکر می کردم همینه که هست! و خداوند منو اینجور خلق کرده است. و ترمز ذهنی ای که پشت این تفکرم بود و منو بیشتر هول می داد به آن سمت این بود که اونو برای خودم ارزش می دونستم و همین بر شدت درونگرایی من اضافه می کرد.

الان که دارم این صحبت ها رو مینویسم خودم خندم میگیره . یاد اولین باری افتادم که میخواستم با خانمی برای ازدواج صحبت کنم. من به دلیل تضاد های زیادی که در زمینه روابط در خانواده پر جمعیتمان (4 برادر و 4 خواهر) داشتم. از برقراری روابط با جنس مخالف فراری بودم. این مساله بقدری حاد بود که تصور من این بود که اگه با کسی دوست بشم یا بخواهم رابطه داشته باشم به همسر آینده ام خیانت کرده ام! و این تفکر سبب شده بود حتی در دوران دانشگاه تمایلی خانم هایی که مایل به دوستی بودن رو پس بزنم.نتیجه این باورها و تربیت غلط سبب شد که من هرگز طعم عشق رو در زندگیم نچشم! این ترمز شدید منو از پیشنهاد دوستی و آشنایی به علت اینکه نکنه طرف مقابلم از این رابطه ضربه بخوره منصرف میکرد. و آنرا گناه بزرگی برای خودم می دونستم.به همین دلیل آنزمان که سن ازدواج 22-26 سال بود من دیرتر از همه ازدواج کردم. انهم نه از سر نیاز بلکه برای رفع تکلیف!! انگار اینم مرحله ای از زندگیه که باید پاس بشه. خدا بخیر کنه نمیدونم سر از کجا در بیارم خلاصه نتیجه داستان این بود که من قبل از ازدواج نه رابطه داشتم نه دوست دختر و نه رفیق مونث.

از جاده خاکی برگردم سر جاده آسفالت تا چپ نکردم خخخخ. میخواستم با این بک گراند اولین خواستگاری رو تعریف کنم البته اگه بشه خواستگاری اسمشو گذاشت. یکی از دامادامون که استاد دانشگاه است دو سه سالی از من بزرگتر بود و به نوعی احساس نزدیکی بیشتری با هم داشتیم چون من از موافقان این وصلت خانوادگی بودم در خانواده؛ ایشان هم میخواست به نوعی کاری برای من انجام داده باشه، به من پیشنهاد داد که یکی از دخترای دانشگاهشون که از نظر ایشان مناسب بودن ببینم. و برایم قرار ملاقاتی در دانشکده شان ترتیب داد تا با هم در مورد ازدواج صحبت کنیم.تصورش رو بکنید زمان ما آشنایی باجنس مخالف در این حد بود که تنها مسیر موجه برای تماس و یا حتی گفتگو با یه غریبه یا نامحرم درخواست ازدواج بود!! درخواست ازدواج نه درخواست آشنایی!!! این دو تا با همدیگه خیلی تفاوت داره. یعنی طرف اول باید میرفت مثل کاراگاه خانواده و زندگی طرف رو تجسس می کرد و اگه تمام شرایط جانبی باب میلش بود برای شرط اصلی که خود طرف بود بر اساس تیپ و رفتار ظاهری عین هندونه سر بسته برای ازدواج پا پیش میذاشت. اینها فقط یک طرف قضیه بود یعنی طرف مرد و طرف دیگر که 70 درصد یک وصلت به اون بستگی داشت بماند کنار.اینا رو گفتم که بدونید چقدر پروسه وقتگیر و سخت بود. خلاصه من برای اولین بار روبروی یه خانم نشستم. بدون اینکه کوچکترین مهارتی از ارتباط با یک خانوم داشته باشم.خودم رو معرفی کردم و توضیحات مختصری در مورد انتظارم از زندگی مشترک بیان کردم. و باز همین پاشنه آشیل من خودشو نمایان کرد که تو ذهنم این بود که من نمی خواد از نکات مثبت خودم بگم، از دارائی هامو بگم، خلاصه از هر چیزی که اونو تشویق کنه و امیدواری بده برای این وصلت حرفی نزدم و حتی دقیق نگفتم اسخدام کدوم سازمانم. و ذهنیتم این بود که طرفم باید براش خانواده من مهم باشه؛ نجابت و پاکی من براش مهم باشه نه اینکه خونه دارم، ماشین دارم و… اون خانم دقیقآ خلاف ذهنیت من بود بدون اینکه این چیزا براش اهمیتی داشته باشه ( که الان حق به اون میدم ) تمام سوالاش حول حوش مسایل مادی بود و من که بهم برخورده بود اگه چیزیم داشتم یا میگفتم ندارم یا کمتر از واقع میگفتم. و تکلیف خواستگاری من همان لحظه مشخص بود!

اون خانم جواب منفی به من داد و بعد از چند روز که خانواده اش از این اتفاق اطلاع پیدا کرده بودند (بواسطه کمی جمعیت شهرمون) پیام فرستادند که شما با خانواده تشریف بیارید خواستگاری رسمی بکنید که من بعد اون آشنایی به غرورم بر خورده بود گفتم ما برای هم مناسب نیستیم و ماجرا را تموم شده فرض کردم. این شکست در اولین رابطه منو به سمت اقوامم سوق داد که منو میشناختند و نیاز نبود من توضیح بدم کی هستم!!! به همین دلیل دومین اقدامم منجر به ازدواجم شد و معیار و دلیل اصلی ازدواجمان تائید خانواده هایمان بود نه تائید و تفاهم منو و همسرم! و به راحتی میتوان پیش بینی کرد مشکلات پیش روی زندگیم را. ولی هرچقدر بیشتر پیش رفتیم بیشتر تونستیم همدیگرو بفهمیم و خودمون رو اصلاح کنیم بخصوص روابط ما بعد از آشنایی مان با استاد قابل مقایسه با گذشته نیست و به ندرت حتی راجع به مساله ای بحث میکنیم چون هر دو طرف قانون رو میدونیم و سعی میکنیم عمل کنیم. از طرف دیگه وقتی مسئله ای یا ناخواسته ای را کات میکنیم طرف مقابل میفهمه که دارم قانون رو عمل میکنیم و مثل قبلنا سعی در شکست طرف مقابل یا پیروز شدن در آن موضوع رو نداریم و نمی خواهیم ثابت کنیم حق با کی بوده و سریع کات میکنیم تا احساسمون بد نشه و به هیچ وجه قهر نمی کنیم در حالی که من یکی از عادت های بدم این بود تا همسرم ازم معذرت خواهی نمی کرد و پا پیش نمی ذاشت من باهاش حرف نمی زدم و یه دیکتاتور بی رحم بودم در این زمینه!!! و خدا رو شکر بقدری تغییر کردم که میتونم بگم خود قبلی مو نمی شناسم. و به واسطه تغییر من همسرمم تغییر کرده و الان که 15 سال از ازدواجمان می گذرد رابطه ما با هم و فرزندمان روز به روز بهتر می شود.

مورد دیگه ای که در آن بهتر شده ام ولی هنوز جای کارزیادی دارم مصاحبه تلویزیونی یا صحبت در جلسات است. یکی از دلایل دیگرش علاوه بر درونگرا بودن، لهجه ای هست که داریم .قبلا که به هیچ وجه حاضر به اینکار نبودم ولی الان اعتماد به نفسم بهتر شده و از مسخره شدن بابت داشتن لهجه نمی ترسم. ولی هنوز این ترمز در جلسات رسمی دارم که مانع میشه نظر و حرف دلمو بزنم. ولی بهتر شدم و تقریبآ در همه جلساتی که دعوت میشم سعی میکنم آگاهانه صحبت کنم و این ضعفمو بهبود ببخشم. در صحبت کردن با همکارام، بخصوص همکاران خانمم و حتی اعضای سایت آگاهانه سعی میکنم بر ترمزهام غلبه کنم و آن محدودیت های ذهنیم رو کمرنگ کنم.

گذشتمو که مرور میکنم باز یادم میاد خیلی از تعارضات و مشکلات کاری من چه در خانواده پدری و چه در محل کارم ناشی از همینه باور اشتباه بود که من نباید بگم و خودشان باید ببینند یا بفهمند! و این انتظار سبب میشد در نهایت کاسه صبرم لبریز بشه و به بدترین شکل زحمت های خودمو به آب بدم و نه تنها تشویق یا حمایت نشم بلکه آدم بدِ داستان من بشم. و باز به لطف استاد خیلی بهتر شدم و رشد کردم در اینخصوص. و هر بار گه به خودم اینچزها رو مرور میکنم نجواهای ذهنمو خاموش میکنم که این ها نتایج بزرگی برای شخصیت و زندگیم هستند و نتیجه را صرفآ با پول بیشتر نسنجم. و همین حال خوبم و همین آرامشم و همین راحت حرف زدن و خود افشائیم ؛ همین نگران حرف دیگران یا قضاوت دیگران نبودن آنهم در شهری کوچک که با یک یا دو واسطه همه همدیگرو می شناسند ؛ همین عدم لزوم توضیح دادن رفتارهام برای دیگران به منظور تائید شدن؛ همین عدم تلاش برای نجات دیگران ؛ همین عدم تلاش برا تغییر اطرافیانم حتی فرزند و همسرم؛ همین انگشت نشانه به سمت خودم گرفتن به جای دیگران و همین باور خالق بودنم زندگیم برایم کلی دستاورد است.یا حق