live | استفاده آگاهانه از قدرت تجسم خلّاق - صفحه 2

ابراهیم ابراهیم ابراااهیییییممم

چه می کنی تو این سایت با قلب مااا

خدایا شکرت که به این زیبایی هدایت می کنی. با قلب سلیم یک موحد راستگو که نه از اعتراف می ترسه، نه دست از تلاش برمی داره، نه جز تو به ریسمان کسی چنگ میزنه.

خدایا این ابراهیم رو برای همه ما در پناه ربوبیت خودت حفظ بفرما. الهی آمین

سلام عزیزم ابراهیم جان

حدس میزنم اون آبنما که نشستی نگاهش کردی و خدا از اون طریق باهات حرف زد فلکه سه دختر امانیه بوده.

بهت افتخار می کنم بابت هنرت، شعرهات و دف زدنت، و از همه مهمتر رها بودنت. بخشایشگریت. صفتی که خداوند اون رو در در نهایت مطلق بودنش(البته در چارچوب قوانین و مشیتش) داره.

می بخشه، می گذره، چشم پوشی میکنه تا زمانیکه مشیتش باشه. اما جایی که بنده از بندگی خارج بشه، مشرک بشه، اصرار کنه بر شرک و خودش به خودش ظلم کنه دیگه مشیت بر عذاب تعلق می گیره.

عذاب پشت عذاب. کتک پشت کتک. سختی بعد از سختی.

در مورد تجسم هات گفتی. لذت بردم. ازت یاد گرفتم.

اصلا از صبح که چشمامو باز کردم کامنتهات شد ستاره قطبیم و بجای دفتر نوشتن هدایت شدم به کامنت نوشتن.

قلبم رفت تا اونجا که بجای آب صورتم با اشک شستشو شد. حالا میگم چرا.

خواستم در جواب آقای مجید فقیه بنویسم بعد دیدم این برکت از کلام شما وارد قلبم شد، دیدم رسم ادب اینه که برای خودت بنویسم. البته که پس پرده یه نجوایی هم اومد که اگر برای ابراهیم بنویسی بازدید بیشتری میخوره و شاید افراد بیشتری استفاده کنن.

چون حس می کنم حسم خیلی قویه و ارزش این نوشته هام زیاده.

ابراهیم، من چند وقت پیش بطور اتفاقی آقا رسول خانکی و فاطمه خانم رو توی یک مجتمع تجاری خیلی بزرگ (اکومال) توی منطقه فردیس کرج دیدم و از روی عکس پروفایلشون شناختم. صداشون کردم و اونها هم منو شناختن و با هم رفیق شدیم. شماره فاطمه رو گرفتم و الان با هم در ارتباطیم.

همدیگه رو ندیدیم تااااااا همین چهارشنبه گذشته که از صبح حال روحیم عجیب خوب نبود و هی به ابی گفتم می خوام از خونه بزنم بیرون ولی نمی دونم کجا برم. اونم گفت برو همون اکومال که نزدیکه و راحته، ترانه هم میره شهربازی بهش خوش میگذره، خلاصه دردسرت ندم بعد از بررسی کلی جا توی تهران و کرج آخرش رفتم همون اکومال که خونه فاطمه اینا هم نزدیکشه.

به فاطمه زنگ زدم اونم لطف کرد و با دوتا فرزند گلش اومد.

نشستیم توی پارک و 5 ساعت حرف زدیم. همش هم از استاد و خودمون و تغییراتمون و حرفهای فرکانسی.

بچه ها هم تو پارک حسابی کیف کردن.

فاطمه اون روز به من هدیه بسیار بسیار ارزشمندی داد. یه قرآن جلد قهوه ای کوچیک. اشکم دراومد….. چون توی دوره لیاقت جلسه 7 به این رسیده بودم که باید بیشتر قرآن بخونم و این قرآن فرداش به دستم رسید. اونم سایز جیبی که همیشه میتونه دم دستم باشه.

مرحله بعدی هدایت…

فرداشبش (پنجشنبه) قبل از خواب با چراغ قوه گوشیم توی رختخواب همون قرآن (که الان روی پامه) رو باز کردم و خواستم یه کامنت بنویسم که دیدم سوره واقعه دراومد. برو نگاه کن اونجا که خصوصیات السابقون السابقون، اصحاب یمین و اصحاب شمال رو توصیف میکنه.

بعد هی با خودم گفتم خوب حالا من چی بنویسم؟ چه ربطی داره؟ کجا بنویسم؟

هرچی فکر کردم حرفی به ذهنم نرسید که مربوط به این آیات باشه. گفتم خیره لابد موقع نوشتن نیست. قلبم گفت نمی خواد زور بزنی بگیر بخواب. خوابیدم…

جمعه شد و من و ابراهیم تصمیم گرفتیم از صبح بریم تهران تفریح و تا عصر برگردیم.

ولی از اونجایی که آبگرمکن مشکل پیدا کرد موندیم خونه تا سرویسکار اومد و کارش تا ساعت 2 طول کشید. ما ساعت 3 از خونه زدیم بیرون و رفتیم تهران باغ پرندگان.

جای همگی خالی چه فضایی، چه بهشتی، چه هوایی، چه نعمتهایی، چه خلقتی!

چقدر کنار هم سه تایی بهمون خوش گذشت.

اینم بگم با اتوبوس داخلی باغ پرندگان که داشتیم برمی گشتیم سمت پارکینگ جا نبود و من ایستاده بودم. دو ثانیه نشد یه آقای مسنی که دید من باردارم جاشو داد به من و خودش ایستاد. چقدر خدا رو شکر کردم و از محبتش لذت بردم.

آقا شب شد و خواستیم برگردیم کرج که ابراهیم گفت کجا بریم شام بخوریم؟ گفتم نمی دونم.

باور کن شاید توی 10 دقیقه 5 بار ازم پرسید کجا بریم هرجا تو دوست داری بگو بریم غذا بخوریم. اصلا هم به فکر پولش نباش.

سهروردی بریم؟ فرحزاد بریم؟ شهران رستوران گیلانی؟ رستوران ماهی سفید پاسداران؟ کرج بریم خونه خودمون؟

هی گفت و گفت تا بالاخره گفتم بریم فرحزاد من تا حالا نرفتم.

رفتیم و …….

آخخخخ نگم برات

ابراهیم یه جاهایی ارتباط بین نشانه ها و هدایتها و تجسمهات رو همون لحظه پیدا نمی کنی. یکم تاخیر میفته ولی بالاخره می بینی و زنگها به صدا درمیاد و برق از کله ات میپره.

من دیشب همون موقع این تجسم سوره واقعه رو نگرفتم، امروز با خوندن کامنت تو متوجه شدم که دیشب کجا بودم! یعنی زار میزدم از شدت اشک سپاسگزاری.

تو میگی کنار دریا یا روی تخت توی حیاط خونه روستا خیلی شیک و مجلسی قطرات اشک بر گونه هایمان غلتان شود؟

من نیم ساعت پیش عین دردزده ها داشتم هق هق می کردم. اما نه درد زجر و بدبختی. بلکه از شدت عشق و خوشبختی! الهی بی نهایت شکر….

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

وَالسَّابِقُونَ السَّابِقُونَ ﴿10﴾ و سومین گروه پیشگامان پیشگام! (10) أُولَئِکَ الْمُقَرَّبُونَ ﴿11﴾ آنها مقربانند (11) فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ ﴿12﴾ در باغهای پر نعمت بهشت جای دارند (12) ثُلَّهٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ ﴿13﴾ گروه کثیری از امتهای نخستین هستند (13) وَقَلِیلٌ مِنَ الْآخِرِینَ ﴿14﴾ و اندکی از امت آخرین! (14) عَلَى سُرُرٍ مَوْضُونَهٍ ﴿15﴾ آنها (مقربان) بر تختهائی که صف کشیده و به هم پیوسته است قرار دارند. (15) مُتَّکِئِینَ عَلَیْهَا مُتَقَابِلِینَ ﴿16﴾ در حالی که بر آن تکیه کرده و روبروی یکدیگرند. (16) یَطُوفُ عَلَیْهِمْ وِلْدَانٌ مُخَلَّدُونَ ﴿17﴾ نوجوانانی جاودانی (در شکوه و طراوت) پیوسته گرداگرد آنها می‏گردند. (17) بِأَکْوَابٍ وَأَبَارِیقَ وَکَأْسٍ مِنْ مَعِینٍ ﴿18﴾ با قدحها و کوزه‏ ها و جامهائی از نهرهای جاری بهشتی (و شراب طهور)! (18) لَا یُصَدَّعُونَ عَنْهَا وَلَا یُنْزِفُونَ ﴿19﴾ اما شرابی که از آن دردسر نمی‏گیرند و نه مست می‏شوند. (19) وَفَاکِهَهٍ مِمَّا یَتَخَیَّرُونَ ﴿20﴾ و میوه‏ هائی از هر نوع که مایل باشند. (20) وَلَحْمِ طَیْرٍ مِمَّا یَشْتَهُونَ ﴿21﴾ و گوشت پرنده از هر نوع که بخواهند. (21) وَحُورٌ عِینٌ ﴿22﴾ و همسرانی از حورالعین دارند. (22) کَأَمْثَالِ اللُّؤْلُؤِ الْمَکْنُونِ ﴿23﴾ همچون مروارید در صدف پنهان! (23) جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ ﴿24﴾ اینها پاداشی است در برابر اعمالی که انجام می‏دادند. (24) لَا یَسْمَعُونَ فِیهَا لَغْوًا وَلَا تَأْثِیمًا ﴿25﴾ در آن باغهای بهشت نه لغو و بیهوده‏ ای می‏شنوند نه سخنان گناه آلود. (25) إِلَّا قِیلًا سَلَامًا سَلَامًا ﴿26﴾ تنها چیزی که می‏شنوند «سلام» است «سلام»! (26) وَأَصْحَابُ الْیَمِینِ مَا أَصْحَابُ الْیَمِینِ ﴿27﴾ و اصحاب یمین، چه اصحاب یمینی ؟ (27) فِی سِدْرٍ مَخْضُودٍ ﴿28﴾ آنها در سایه درختان سدر بیخار قرار دارند. (28) وَطَلْحٍ مَنْضُودٍ ﴿29﴾ و در سایه درخت طلح پربرگ به سر می‏برند (درختی است خوشرنگ و خوشبو). (29) وَظِلٍّ مَمْدُودٍ ﴿30﴾ و سایه کشیده و گسترده. (30) وَمَاءٍ مَسْکُوبٍ ﴿31﴾ و در کنار آبشارها. (31) وَفَاکِهَهٍ کَثِیرَهٍ ﴿32﴾ و میوه‏ های فراوانی. (32) لَا مَقْطُوعَهٍ وَلَا مَمْنُوعَهٍ ﴿33﴾ که هرگز قطع و ممنوع نمی‏شود. (33) وَفُرُشٍ مَرْفُوعَهٍ ﴿34﴾ و همسرانی گرانقدر. (34) إِنَّا أَنْشَأْنَاهُنَّ إِنْشَاءً ﴿35﴾ ما آنها را آفرینش نوینی بخشیدیم. (35) فَجَعَلْنَاهُنَّ أَبْکَارًا ﴿36﴾ و همه را بکر قرار داده‏ ایم. (36) عُرُبًا أَتْرَابًا ﴿37﴾ همسرانی که به همسرشان عشق می‏ورزند و خوش زبان و فصیح و هم سن و سالند. (37) لِأَصْحَابِ الْیَمِینِ ﴿38﴾ اینها همه برای اصحاب یمین است. (38) ثُلَّهٌ مِنَ الْأَوَّلِینَ ﴿39﴾ که گروهی از امتهای نخستینند. (39) وَثُلَّهٌ مِنَ الْآخِرِینَ ﴿40﴾ و گروهی از امتهای آخرین. (40)

………………

بخدا قسم دونه دونه این توصیفات دیشب توی اون باغ رستوران سنتی که ما نشسته بودیم اتفاق افتاده بود.

الله اکبر…

من کنار همسر دوست داشتنیم و دختر نازنینم در کمال آرامش روی تخت تکیه داده بودم. آبنما از چند طرفمون در حال آبریز بود با صدای دلنشین فوران آب…

آدمهای شاد و ثروتمند و خندان روبروی هم تکیه داده، در حال گفتگوهای سلام و سلامتی….

صدای موسیقی شاد و زنده خواننده از اون طرف….

فضا پر از دار و درخت و گل طبیعی و سرسبزی….

برو بخون دوباره آیه ها رو، میگه پسران نوجوانی که در حال سرویس دادن در جامهای زرین هستند.

بخدا قسم که همین بود. پسران نوجوان که سینی پر از جامهای طلایی رنگ و ظروف غذا رو تند و تند و با روی خوش بدون ذره ای خستگی می بردن و دل مردم رو شاد می کردن.

و لحم طیر مما یشتهون…

ما برای اولین بار سینی غذای 3 نفره سفارش دادیم که همه چی توش بود. کوبیده و جوجه و ماهی

حالا می فهمم که وقتی میگه از هر گوشتی که خودشون بخوان میل می کنن. ما همه گوشتها رو دیشب توی یک سینی باهم داشتیم.

در کنار همسری هم سن و سال و خوشقلب و خوش زبان در نهایت مهربانی، زیر یک سایه دائمی، چون آلاچیق داشت، آبشارهای ریزان، میوه های فراوان که نه تمام میشن و نه ممنوعند، (تهران و کرج شهر چهارفصله، همیشه همه میوه ای هست)، و من دیدم که بعضیها سینی میوه سفارش داده بودند.

و از همه مهمتر صحبتهای ما فقط از شادی و عشق و ثروت و شکرگزاری بود. اجازه ندادیم که ذره ای حرف لغو و ناصواب وارد مدارمون بشه.

شدیم دقیقا مصداق اولئک المقربون و اصحاب الیمین سوره واقعه.

ابراهیم جان من نفهمیدم چطور سر خوردم تو این بهشت…

فقط وقتی با توصیف قرآن مقایسه کردم دیدم بهشت همینجاست، من الان دارم وسط بهشت زندگی می کنم و وقتی گذشته رو مرور می کنم می بینم بهشت من از جایی آغاز شد که سعی کردم رها و شاد باشم.

به خواسته هام نچسبم و فقط به خدا بسپارمشون. ذهنم رو از آلودگی غصه و ترس پاک کنم. به حرفهای استاد عباسمنش که از قلب قرآن خدا اومده ایمان بیارم هرچند هنوز خیییییییلی جا دارم برای رشد.

من هنوز خیلی سطوح توحید عملی هست که باید طی کنم و مرتبه ارزشمندی خودمو بالاتر ببرم اما ببین با این اندک تلاش آگاهانه ام چه لذتهایی رو تجربه می کنم به لطف الله مهربان؟

اینا رو بخدا قسم نمیگم تا (او به دلیت کنم) فخرفروشی کنم بلکه میخوام بگم حرف استاد حق و حقیقته.

تصدیق می کنم قوانین بدون تغییر خداوند رو.

صدق الله العلی العظیم

دلیل و نمونه دارم میارم.

تاییدیه میارم برای تجسم هایی که داری آگاهانه دل بهش میسپاری و مطمئنت می کنم از اینکه اندکی صبر… سحر نزدیک است

پشت دریا شهری است، که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است…

قایقی خواهم ساخت، خواهم انداخت به آب… دور خواهم شد از این خاک غریب

بقیه شعرش رو خودت بخون نمی خوام کامنت الکی طولانی بشه.

راستی منم سالها برای دل خودم شعر می نوشتم. انصافا شعرهای قشنگ و خوش وزنی هم بود. مدتیه ننوشتم. شاید دوباره بنویسم

مرسی ازت که چشمه ها در دلم جوشوندی…

بازم میگم:

اندکی صبر سحر نزدیک است…