هدفی متفاوت برای سال جدید - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

سلام وصد سلام نسرین عزیزم

سپاسگذارم یه کامنت دیگه ولحظاتی زیبا با مطالعه بر من گذشت …

سپاسگذارم به پاس بودنت

مکتوب کردنت .

وکار کردن مداوم بر باورهایت این کامنت علی ابودر دایی عزیز رو برات کپی میکنم تا لذتش رو ببری واقعا زیباست خیلی سپاسگذارم بوی آگاهی های ناب خدا رو می‌دهد تقدیم روی ماهت بانوی زیبای دوست داشتنی….

توحید و ربوبیتِ خداوند را من اینگونه درک کردم :

یک کشاورز وقتی که جویِ آب را بر رویِ زمینش جاری می کند ، متوجه این نیست که ممکن است بوته هایی نامناسب در میانِ محصولاتش است ، مهم نیست که این بوته ها محصولِ او باشند یا بوته هایی از خار و خاشاک ، اصلا مهم نیست ، این کشاورز همه یِ این زمین را محصولاتِ خود می بیند ، همه را یکی می بیند و آب را به قصد سیراب کردنِ تک تک بوته هایِ محصولاتش رها می کند ، نگرشِ خداوند نسبت به ما انسانها و تمامِ خلائقش به همین گونه است ، که ما محصولاتِ او هستیم و از نظرِ او همه برای او به یک اندازه ارزشمند هستیم ، و اگر تفاوتی در بین ما ایجاد می شود ، اگر امراض و نگرانی و کینه ها و شکست ها و فقر و ……. رُخ می دهد ، علت رُخ دادنش ، قوانینِ خودِ ماست و اگر به بیشینه و سرچشمه یِ خود بیندیشیم ، این شِکاف ها تنها با قبول داشتن و باور داشتنِ به توحید مَرمت می یابند

برای اینکه توحید را بفهمیم

بهتر نیست بفهمیم مُتضادش را

، که شِرک است ؟

به دارو پناه می بری ، این شِرک است

به مُسکِن ها پناه می بری

این شِرک است

در عینِ اینکه مَبلغی از بی نهایت ثروت را مشاهده می کنی و از کمبود صحبت می کنی ، این شِرک است

شِرک یعنی :

من نمی توانم عاملِ خوشبختی و شادیِ خویش باشم ،

بلکه یک شخص

یک شرایط

یک حادثه

باید رُخ دهد

توحید یعنی :

همین الآن

همین حالا

همین ثانیه

شرایط و ضوابط و عناصر و …..مهم نیستند

اینکه من بی هیچ شرایط و بی هیچ ضابطه و بی هیچ دستاورد و بی هیچ عُنصری ، خوشبخت و خوشبخت و خوشبختم.

آن زمانی که کسی نگرانت نکرد

یا رابطه و برخوردِ کسی ، نگرانی را در وجودت بُروز نداد

بدان در دیارِ توحید سرگرم شده ای.

توحید یعنی به جایِ اینکه من خودم با مابقی مقایسه کنم ، مُقایسه کنم که دیدگاهم ، نگاهم و بینش ام نسبت به خُدا نسبت به گذشته تا به الآن چه تغییری کرده است ،

باورِ ما نسبت به مرگ ،

نسبت به زندگی ،

نسبت به سلامتی ،

نسبت به روابط ،

نسبت به ثروت ،

نسبت به خود ،

نسبت به جهان ، چه تغییری کرده است

آیا با همان آهنگِ باورهای بدنه ی اجتماع رشد کرده ایم

یا خود برایِ خود باورهایی از جنسِ منبع ساخته ایم

و با آنها قرارِ رُشد به خود دادیم

آن لحظاتی که مُحتاجِ تاییدِ دیگرانی

و در تقلا هستی که تماشاگرانِ زندگی ات را راضی کنی

بدان که بر خلافِ توحید و اصلِ خویشتن در حرکت هستی

توحید : ارتباط با اصلِ خویشتن است

اگر بیشترین حجمِ روز ، بیشترین ارتباط را با اصلِ خویش داشته باشیم ، مفهومِ آن روز را بهتر فهمیده ایم ، در آن روز بهتر درک خواهیم کرد که یک جهانِ بی انتها ، یک جهانِ مُجزا ، پُشت و پناهِ من است .

رابطه یِ سراسر نشاط و سلامتی که با خود داریم ،

جاده یِ توحید است .

خیلی از مادرها و پدرها بیشترین رابطه را با فرزندشان دارند ، بطوری که این رابطه با فرزند را بر رابطه با اصل و خدایِ درونِ خود ، پیشی می دهند و گُمان می کنند که اصل همان رابطه با فرزند است ، و هر چقدر که بیشتر رابطه را غلیظ می کنند ، بیشتر می خواهند او را کنترل کنند و بیشتر می خواهند او را تابعِ خود کنند ، و فرزند بیشتر تقلای گوِ رانده شدن دارد ، اما فراموش نکنید که آن چه که تشنگی و نیازِ ما را رفع می کند ، ماندن در حریمِ رابطه با نُسخه یِ فرکانسِ سعادتمندِ خویش است ، اینجاست که فرزند محوِ تماشا و یادگیریِ از تومی شود ، برخی ها بیشترین حجمِ روزِ خود را رابطه با دارو و دوا و قرص و ..‌‌ قرار داده اند ، بطوری که مرکزِ توحیدِ آنان همین عناصر شده است ، برای اینکه در آغوشِ توحید باشیم ، نیاز به کسی و یا نیاز به عنصری و شرایطی نداریم ، نیاز است که رابطه با سرچشمه برقرار شود ، ما بیمه شده یِ او هستیم

رابطه با توحید ، زیربنا و پایه یِ رابطه با خود ، رابطه با دیگران ، رابطه با کار و رابطه با جسم و سلامتی و رابطه با جهانِ هستی است

او فقط خوبی برای من می خواهد

در هر شرایطی کار خداوند بزرگتر کردن من ،

ثروتمندتر کردن من ،

عظمت دادن من ،

به پیش برنده ی من است

مهم نیست من تو چه شرایطی هستم

مهم آن است که در لابلای همان شرایط ، با من است

خداوند :

چیزی نصیبش نمی شود که بلا بدهد

چیزی نصیبش نمی شود که درد و ناخوشی بدهد

کارش فقط سلامتی دادن است

کارش تنها رونق دادن و تنظیم کردن است

چیزی نصیبش نمی شود که رنج و سختی بدهد

کارش فقط سادگی و برقرار کردنِ من است.

چیزی نصیبش نمی شود که نرِساند

کارش فقط رساندنِ من است

چیزی نصیبش نمی شود که بترساند

کارش تنها ، اُمید دادن است

چیزی نصیبش نمی شود که سدِّ راه شود

کارش فقط باز کردنِ راه و هموار کردن است

چیزی دستگیرش نمی شود که تو را بر زمین زند

کارش ، بلند کردن و بیدار کردن است

چیزی نصیبش نمی شود که انتقام بگیرد

همواره فقط می بخشاید و می افزاید

هر خوبی ای که فرا رسد ، به دلیل واگذاشتن درهایِ اوست

و هر بدی ای که رسید ، به دلیل بستنِ آن در توسطِ ماست

یک دکمه یِ توحید در درونِ ماست

اگر آن را بزنیم

همواره ، هموار شدن و بیداری و اُمید را تجربه می کنیم

هیچ بحرانی رخ نداده ، که بخواهیم به خدا ربطش دهیم

هر بزرگی ای ، هر موفقیتی ، هر عظمتی ، از جانب اوست

ما انسان ها خیلی چیزها ساختیم که آن را به خدا ربط دادیم : بیماری ، درد ، نگرانی ، شکست ، و …..

این ها هیچکدام متعلق به خدا نبوده و نیست

هیچ بیماری و هیچ قند و دیابت و مَرضی ، هیچ سرطان و چربی و کلیه درد و قلب درد و …… متعلق به آن یگانه یِ واحد نیست

این ها در قلمرو و حیطه یِ قوانینِ انسان هایی بوده ، که

از اصلِ واحد به دور بودند

این بَند و بَساط ها تنها و تنها کارِ ما انسان ها بود که ساختیم

آن زمانی به توحید رسیده ای که به خود رسیده باشی.

در عینِ اینکه در سرزمینی هستیم که خُداوند فقط در حالِ پاشیدنِ ثروتها و مکنت ها و زیباییهاست ، اما اغلب در حالِ برداشت و ساختنِ انواعِ بیماری ها در خود هستند و آن را حکمت او می دانند ، در حالیکه او خود بی خبر است ، ببینیم فوران این زیباییها و مکنت ها را و بدانیم که خوشبختی در همین لحظه است نه در لحظاتی دیگر

اینجا سرزمینِ خوشبختی است

سرزمینِ نواختن و ساختن است

سرزمینی که از هفت دولت در ساختن باورها ، آزاد هستی

سرزمینِ توحید

بیماری ها ، تنها قضاوتهایِ ما بود

در دیارِ توحید ، ارتباط با مبداً آغاز می شود

و قضاوتی در مورد چیزی نخواهی کرد

چرا که هماهنگِ با قاضیِ اصلی هستی

غم و نگرانی ها ، قضاوت هایِ ما بود

شکست و نااُمیدی ها قضاوت هایِ ما بود

و :

قضاوت هایِ درونیِ خودمان ، که به نقشِ باورهایمان در می آید ، عاملِ بَلا یا عاملِ خوشبختیِ مان می شود ، نتیجه یِ توحید بیشتر و بیشتر و بیشتر و بیشتر شدن است

اگر مبنایِ تمامِ قضاوت هایمان را از آن نیرویِ واحد بدانیم

بینشِ توحید را آغاز کرده ایم

اگر قرار بر قضاوت است

تنها یک قضاوت و حُکم را در خود نهادینه و کِشت و کار کنیم

و آن این است که :

جهان و خداوند ، جریانی از خوشبختیِ مداوم و دائمی است

او فقط رُشد و گستردگی و بزرگ شدن مرا می خواهد

کار و عملکردِ فیزیکیِ من مهم نیست

مهم آن است که چه می خواهم ؟

به همان شیوه ای که خداوند را احساس کنی

به همان شکل برایت ، عَمَل می کند

اگر احساس کنی در هر شرایطی ، دستت را می گیرد

حتی در شرایطِ کجی و ناراستی ،

دستت را می گیرد و هدایتت می کند

شاید تو ، این عمل را نادرست یا خطا و …بنامی

اما خداوند از هدایتت ، دریغ نخواهد کرد

شاید که این عمل را گناه یا اشتباه بدانی

اما کارِ خداوند ، جاری شدن است

جاری می شود در اعمالت

چه آن عمل درست باشد ، چه نادرست

او شبیهِ قضاوتِ من برایم عمل می کند

چه در مسیر کجی باشد

چه مستقیم

او سرش را پایین انداخته

و تنها می بارد و می بارد و می بارد

و تنها مانعی که ایجاد می شود ، به دلیلِ شکلِ قضاوتهای! توست

همیشه قانونِ ذهنِ من این بود که :

اگر عملی را دارم انجام میدهم و خطا و اشتباه است

یک نیرویِ بیرون از خودم ، مرا در اسرعِ وقت جزا خواهد داد

اما اکنون با وجود کار خطا یا اشتباه :

ایمان دارم که او همیشه در بهترین فرمتِ الهی اش در زندگی ام جاری می شوم

و نه تنها در متنِ همان خطا ، احساسِ گناه ندارم

بلکه میدانم که :

مهم نیست که با چه منطقی من خود را واردِ استرس یا نگرانی و غم کنم ، مهم آن است که این شکل از احساسات ، نتیجه ای که زیبنده یِ من باشد ، نمی دهد.

و فراتر از آن هم در ذهنم کشف شد

و آن اینست که :

مهم نیست که با چه منطق و دلیلی ، احساسم خوب و خوشحال باشم ، مهم آن است که این خوشحالی و احساسِ خوب ، نتیجه یِ زینت بخش را به من هدیه می دهد

به هر صورت :

من برای جهان ، لازم هستم

تو بدای جهان لازم هستی

هم من به دردِ جهان می خورم و هم تو

جهان هم نیازمندِ من است ، و هم نیازمندِ به تو

علی جان ، در هر شرایط و هر عملکرد و هر اوضاع و وضعیتی که قرار گرفتی ، دست از سرزنش بردار ، دست از قضاوت بردار ، هُنر داشته باش و به جایِ آن سرزنش ، جریانِ ثروت ، جریانِ سعادت و سلامتی ، جریانِ بی انتهایِ هستی را با آن جابجا کن ، او که همیشه جاریست ، بدونِ وقفه و دائم و همیشه ، تو نیز هنر داشته باش ، جاری باش ، افکارت و فرکانس هایت را بر اعمالت ، سبقت بده ، وجودت و هویتت را با اعمالت نَسَنج ، خداوند سیگنال هایت را برمی دارد و پاسخ می دهد ، اگر اشتباهی رخ می دهد ، بُگذر و آن را با سیگنال هایت ترکیب نکن ، بازیِ زندگی ، بازی شب ها و روزهایت، بازیِ فرکانس است ، به فرکانس بِچَسب ، و با قضاوتهایت ، خود را واردِ بُن بست ها نکن ، اصلا قضاوتش نکن ، در هر دم و بازدمت ، او حضور دارد ، در هر قطره خونت ، در هر ذره از وجودت ، او حضور دارد ، هیچگاه از مساعدت به روح و جسمت دریغ نکرده ، الا اینکه خودت بودی که از مساعدت و یاری کردن و هماهنگ کردنِ خودت دریغ کردی

نگذار ذهن و نجواها ، قانونگذارت شوند

توحید و ربّ ، چیزی است که فقط برای ما می خواهد

نگاهی به اعمال ما و کاری که انجام می دهیم ، ندارد

کارش فقط جاری کردن و فوران کردن است

کارش پاشیدنِ ثروتها و مکنت هاست

کارش بر ملا کردن و اجابت کردن است

کارش رساندن و پُرکردن و رشد دادن است

هیچ رنجی در عالم نیست ، این فقط قانونِ انسانهاست

هیچ غمی در عالم نیست ، این فقط ساخته ی انسان بود

هیچ کمبودی در عالم نیست ، این فقط انسان بود که بوجود آورد

از امروز فراتر از انسانِ امروزی حرکت کنیم

به سَبک و سیاقی دیگر ناظر باشیم

هر روز یک تولد است

خداوند بیشتر از من ، شاید میلیاردها بار بیشتر از من با من است

خداوند میلیاردها بار بیشتر از من ، برایِ من می خواهد

تنها و تنها واجب است که در خواستن هایمان ، پایدار باقی بمانیم

زندگی از آن لحظه ای که وارد فیزیکِ مان می شویم و تا آن لحظه ای که از این فیزیک خارج می شویم ، را شامل نمی شود ، بلکه :

توحید و اعتقاد به نیروی واحدِ فناناپذیر به من آموخت که زندگی برایِ من و تو ، چه در این فیزیک و چه در خارج از آن ، دائم در جریان بوده و هست.

دوست ندارم روزها را با دوست نداشتنِ خود طی کنم

دوست دارم که بیشتر و بیشتر باور کنم که:

هر آن چیزی که از سرچشمه آمده است ،

با آن منبع و سرچشمه یِ خود ، یکی است

و همچنان هم به منبع و سرچشمه ، اتصال و شباهت دارد ، اتصالی که قطع نشدنی است ،

فارغ از اینکه چه نوع رفتار چه نوع اعمال

چه نوع خوی و خصلتی از من سر می‌زند ، من موظف هستم با هر نوع آب و رنگی که هستم خود را دوست بدارم

چون دوست داشتن خود، یعنی دوست داشتن خداوند

و دوست نداشتن خود ، یعنی باور نکردن توحید .

دستاوردها و نتایج منبعی برای دوست داشتن من نیست

بلکه اعتقاد به توحید است که مرا بیشتر با خودم سازگار می‌کند

و این اعتقاد به اصل خویشتن است که مرا به هر دستاوردی نزدیک می‌کند

اگر در یک بحرانی قرار گرفتم ، این یک نشانه است

نشان از این دارد که آیا هنوز من خود را در این شرایط بحرانی دوست دارم ؟

نشان از این دارد که آیا هنوز در این شرایط بحرانی

من دست از دوست داشتن خود کشیده ام یا نه ؟

و انسانی که بداند به آن منبع متصل است

و انسانی که بداند از یک توحیدِ واحد آمده است

وقتی که این شرایط بحرانی را نشانه بداند

دیگر برایش شرایط بحرانی محسوب نمی‌شود

بلکه پله‌ای می‌شود برای بالا رفتن.

بیشترِ ناراحتی و نگرانی هایی که انسانها تجربه می کنند

ناشی از این است که :

چرا من موردِ تاییدِ دیگران نیستم ؟

چرا من مثلِ فلان شخص نیستم ؟

چرا عملکرد و دستاوردِ من مثل فلان شخص نیست ؟

چرا او بالاتر از من است ؟

اینجاست که : رابطه یِ شگرفی است بینِ عزتِ نفس و توحید

و اگر توحید را باور کنیم

و اگر باور کنیم کسی که مرا آفرید ،

کسی که مرا به راه انداخت ،

کسی که مجوزِ این حضورِ فیزیکی را به من داد ،

کسی که مرا از خودش آفرید ،

همیشه و به اندازه یِ بی نهایت ، تایید شده یِ تمام اعصار و تمام عوالم بوده و هست

وقتی بپذیری این بیشینه یِ خود را :

نیاز به دستاوردی نیست که تایید شوی

محتاج به تایید و تحسینِ کسی نمی شوی

نیاز نیست که کسی مرا بپذیرد یا نه

نیاز نیست که کسی دَری برایم باز کند یا نه

قراری نمی بینیم که با عناصری بیرون از خود ، خود را به دیگران بقبولانیم

توحید یعنی همه مُقدس هستند با هر نوع دستاوردی که دارند

من نیز مقدسم با همین ویژگی ها.

ما برگِ تایید شده یِ پروردگار هستیم ، خُدا در ما خُروشان است ، هیچ کمبودی در ما حَک نشده است ، مگر اینکه احساسِ نیاز به تایید ، احساسِ مقایسه ی خود با کسی در خود داشته باشیم ، چرا که این نوع زُباله هایِ فکری است که بینِ ما و خُدا قرار می گیرند ، فاصله می اندازند و تبدیل به خلاء می شوند ، تا وقتی که من بپذیرم از او نشاءت گرفته ام ، در هیچ جایی نیازی برای هُنرنمایی نیست تا از پَسِ این هُنرنمایی ، تحسین شوم و حالم خوب شود ، کلِ وجودِ ما آکنده از مُعجزه است ، در تمام انسانها ، قَد و قامتِ خداوند ، به یک اندازه پوشش داده شده است ، تمام انسانها و موجودات از نطر خالق یکی هستند ، این تفاوت ها را ما ایجاد کرده ایم ، او متوجه این تفاوت ها نیست ، او همیشه رها می کند جویبارهای ثروت و سعادت و خوشبختی اش ، مهم نیست به کجا سرازیر می شود ، چون همه را یکی می بیند

از پرداختن به روابط نباید خلا را پُر کرد

از پرداختن به توحید و دوست داشتنِ اصلِ خویش و به یاد آوردنِ اصلِ خویش ، شکاف ها از بین می رود.

از تلنبارِ دارایی ها خلا ها پر نخواهد شد

پرداختن به این لحظه یِ ناب است که اتصال جاری می شود

هر کسی که بیشتر از منبع یاد کند

بیشتر طعمِ خوشِ زندگی را می چشد

بیشتر در کنارِ اینکه همه را مقدس می شناسد

خود را نیز مقدس می داند

می داند که بهره ای از غیبت کردن نصیبش نمی شود

می داند که بهره ای از کینه ورزیدن نصیبش نمی شود

می داند که بهره ای از خصومت و دشمنی با کسی نصیبش نمی شود

می داند که بهره ای از مقایسه خود با دیگران نصیبش نمی شود

می داند که بهره ای از نگرانی و ناراحتی نصیبش نمی شود می داند که همین حالا ، همین لحظه ، از وجودِ خداوند ، از وجودِ این نَفَس کشیدن هایِ نازنین ، از وجودِ این قلب و این چهره و از وجودِ توحیدی که در تمامِ مولکول هایش جاری است ، بهره مند است.