ذهنیت قدرتمندکننده در برابر ذهنیت محدودکننده | قسمت 4 - صفحه 5

به نام خداوند هدایتگرم.

سلام.

تغییر کردن

تغییر تو ذهنم برام فرصته برای پیشرفت یا مقاومت دارم؟

گاهی مقاومت دارم، گاهی به استقبالش میرم.

در زمینه کار با کامپیوتر و کاوشگری در مورد تکنولوژی، استقبال میکنم.

ذهن کنجکاوم میخواد بفهمه چی به چیه.

من از وقتی هنرستانمون درس کامپیوتر رو اضافه کرد، فهمیدم خوشم میاد.

تو کلاس با DOS اشنامون کردن، همون صفحه سیاهه که توش دستور مینوشتیم.

یادمه پوشه و فایل ساختن، دیدن ریشه رو یاد گرفتیم و …

قبلش خودمون pc خریده بودیم به خاطر درس داداشم.

اون موقع pc هنوز خیلی عمومی نبود که همه داشته باشن.

دانشگاه داداشم ما رو هل داد به سمت خریدش.

من تو خونه سر و کله میزدم با کامپیوتر، شجاعتشو داشتم، ترس چندانی نداشتم از اینکه کاری کنم و خراب بشه.

با ویندوز Xp کار میکردم و کیف میکردم.

یادمه به داداشم که بلد بود ویندوز عوض کنه میگفتم یاد منم بده، و اون یادم نمیداد…

چند سال بعدش که منشیِ اموزشگاه کامپیوتر و حسابداری شدم، از یکی از مربی های اونجا یاد گرفتم.

یادمه داشت نصب ویندوز رو تو دوره رایانه کار درجه 2 به هنرجوهاش یاد میداد، منم صدا کرد…

چقدر هم خوشحال شدم.

اونجا دیدم و بعدا به عنوان تجربه چند بار ویندوز کامپیوترهای اموزشگاه رو هم عوض کردم و دیگه ماهر شدم.

خونه رو هم خودم انجام میدادم با شوق و افتخار.

از ویندوز xp با عشق رفتم سراغِ ویستا(آزمایشی بود بیشتر انگار) و بعد هم ویندوز جذاب 7 که دنیای متفاوتی داشت از xp

عاشق اینم ببینم چی جاش عوض شده، ظاهرش چطوری شده و …

عاشق کاربریِ ساده و جذابش شدم.

بعد هم 8 خیلی کم…

لپ تابمون در حال حاضر همون 7 هست، چون مشخصات سخت افزارش سازگاری با 10 نداره…

سعی کردم نصب کردم ولی کند و بی خاصیت شد.

تا ان شالله بعدا لپ تاپ جدید بیاد سمتم با بالاترین ویندوز.

شاید ظاهرش اوایل برام نااشنا باشه چون تجربه ندارم، اما میدونم کاوشگرم و حسابی از سر و کولش بالا خواهم رفت تا تفاوتهاشو با قبلی ها کشف کنم.

این فایل باعث شد برم سرچ کنم ببینم اخرین نسخه ویندوز الان چیه، دیدم 12 هست و ذوق کردم که بعدا ببینم چیه و چه ظاهر و باطنی داره :)

مدتهاست خیلی کم با کامپیوتر کار میکنم.

بعد از دانشگاه دیگه کار خاصی ندارم.

زمان دانشگاه تو رشته گرافیک، با نرم افزارهای تخصصی مون کار میکردم و کیف میکردم.

الان فقط در حد جابجایی فایلهای موبایلم به هارد و برعکس کار میکنم.

سالهاست از کامپیوتر اسباب کشی کردم به موبایل.

هر چی لازم دارم تو موبایل انجام میدم، اپلیکیشن های موبایل هم بسیار توانمند شدن و جای نرم افزارهای کامپیوتر رو گرفتن.

سرچ، بانکداری اینترنتی، چک کردن سایت و کامنت و … برای من تو موبایل انجام میشه همیشه.

بعد از کوچم به موبایل، کاوشگری هامم اومد اینجا.

چیزی بخوام سرچ کنم، کارهای بانکی انجام بدم، اپلیکیشن تست کنم، موسیقی گوش بدم و … همه اومدن اینجا.

یعنی موبایل برای من کامپیوتر کوچکه، با همه ی اون آپشن ها.

یادمه سر تغییر نسخه آفیس هم هیجان زده شدم شدید، از 2003 به 2007.

دیدم من که بلدم گزینه ها و ابزارها رو، فقط ظاهرش عوض شده، اتفاقا خوشگلتر شده با کاربریِ اسان تر.

تازه بعدش آموزش هم دادم.

من مدتی مربی کامپیوتر هم بودم، از اموزش ویندوز Xp و 7 بگیر تا آفیس 2003 و 2007.

اعتماد به نفسم بالا بود چون میدونستم بلدم، میگردم و پیدا میکنم.

همیشه به شاگردهامم اعتماد به نفس میدادم نترسین، کاری نمیکنین که کامپیوتر بترکه :))))))

همچین چیزی پیش نمیاد، تمرین کنین و یاد بگیرین.

به عبارتی گاردی در برابر تغییر ورژن یه برنامه کامپیوتری ندارم تا جایی که حس میکنم و خودمو میشناسم.

این نگاه کاوشگری در کامپیوتر و تکنولوژی، برای ورود به ناشناخته در من بود و هست همیشه.

بعدها هم که وارد بانکداری اینترنتی شدم و توش ماهر شدم، متوجه شدم این انگار تو روحِ منه که سر و کله بزنم با تکنولوژی و لذت ببرم.

البته دوران جوانی با عشق دوره ICDL 1-2 رو کلاس رفتم و همونا رو خودمم یاد دادم+ تایپ سریع 10 انگشتی.

خودمو پویا میکردم تو کلاس هام وقتی مربی بودم.

فقط به کتابی که درس میدادم قناعت نمیکردم، یادمه سر مبحث اشنایی با ویروس ها، سرچ هم داشتم و اطلاعات جانبی هم داشتم.

اخرین کاوشگریم در تکنولوژی مربوط میشه به دستگاه های پرداخت وجه تو ازمایشگاه و داروخانه، خیلی باحال، خیلی سریع و کاربردی :)

در مورد تغییراتی که سختمه و مقاومت دارم:

تغییر محل کار، یعنی مصاحبه ای که منجر به جذبم به اون محیط کار بشه، میترسم…

مصاحبه رو خوب رفتم ولی وقتی قطعی شد، ترسیدم از محیط جدید.

از مدرسه قبلی بیرون اومدم خودم بعد 4 سال معلم هنر بودن، بعد یکی دو سال، رفتم مدرسه جدید، قرارداد نوشتیم، دو ماه سر زدم اونجا تو تابستون، ویدیوی معرفی اغاز سال هم گرفتم، اما روز اول مهر با دیدن سیستم غیر حضوری و عدم امکاناتی که مدیر صحبتشو میکرد و … کلا پریشون شدم و ترسیدم و کناره گیری کردم، خارج شدم چون اون غیر حضوری چیزی نبود که از معلمی بخوام و دوست داشته باشم انجامش بدم.

البته وقتی انصراف دادم، دلایل دیگه ای هم داشتم، حقوقش، دوری راه تا خونه و …

تو اتوبوس در برگشت خوشحال ترین بودم، چون میدونستم اون مدرسه با شرایط و امکانات محدودش برای هنر، اصلا چیزی نبود که بخوام.

یعنی پیشرفتی نسبت به مدرسه قبلیم محسوب نمیشد، انگار فقط دورتر شدم از خونه، وگرنه امکانات هنر که میخواستم هم در کار نبود…

چرا نوشتم این مثال رو، چون ابعاد وسیع خودشناسی داره برام.

چون متوجه شدم اینجا از تغییر ترسیدم…

زمان قبولیم در کارشناسی گرافیک هم ترسیدم، اما تو دلش رفتم و ادامه دادم…

بین کاردانی و کارشناسیم 5 سال فاصله بود و حسِ خجالت هم داشتم انگار.

تازه وارد رشته ای شده بودم که فقط عشق منو اورد اونجا، وگرنه هیچ ربطی به قبلی نداشت، از کاردانی الکترونیک اومدم سراغِ کارشناسی گرافیک :)))

آفرین به بردباری و تلاش های با عشقت سمانه جونم در مسیر گرافیک.

خودمو واکاوی میکنم میبینم نگاه غالبم اکثرا به تغییر اجباری اول ترسه، گاهی مجبورم و ادامه میدم.

و گاهی هم کناره گیری میکنم.

ذهنم مقاوت داره در برابر تغییر؟

بله، گاهی مقاومت دارم اونم شدید.

گاهی هم نه.

تغییراتی که نتایج خوب داشته برام:

– رانندگی- ورودم بهش با انتخاب خودم نبود، یعنی شرایط ایجاب میکرد که انجامش بدم.

پدر فوت کرده بود، خونه نیاز داشت به خرید، به بهشت زهرا رفتن، برای رفت و آمدهامون به صورت مستقل و …

شاید بخشیش اجبار بود، اما بخشیش هم خودم دلم میخواست مستقل شیم، منتظر نباشیم اخر هفته برادر یا خواهرم بیان و با اونا بریم بهشت زهرا، یا میدون برای خرید و …

کم کم تمرین کردم، خواهر و مادرم کنارم میشستن میرفتیم تمرین، کلاس کمکی هم قبلش گرفتم، و رفته رفته بهتر شدم و بعدا عاشق و ماهر شدم در رانندگی.

نقطه عطف حرکت و بهبودم در رانندگی یه خاطره ای بود:

خانواده دایی ام از شهرستان اومده بودن خونه ما، بعدش میخواستن برن خونه خاله ام.

ما هم میخواستیم بریم، ولی تعدادمون از ظرفیت ماشینشون بالاتر میرفت…

پسر داییم پیشنهاد داد یا کس دیگه ای یادم نمیاد، گفتن سمانه تو هم ماشین بیار…

یادمه رفتم سرویس بهداشتی.

یه لحظه به خودم گفتم فرصت خوبیه برو و امتحان کن…

میترسیدما زیاد …

اخه تا اون موقع تمریناتم محلی بود، خیلی نزدیک خونه …

اون روز جاده کرج رفتم و انگار یه سختی شکسته شد…

بعد از اون روز جسارتم چند پله بالاتر رفت و بهبودم سریعتر جلو رفت.

انقدر که واسه تمرین و لذت با مامانم میرفتیم دور دور جاهای مختلف و متنوع.

هم دست فرمونم بهتر میشد، هم تفریح بود، هم شادی میکردیم.

اینطوری شد که کم کم دیگه خودمون رفتیم بهشت زهرا، میدون، خونه اقوام، تفریح، کافه، پارک و …

– پارکینگِ سخت و پیچیده ی خونه مستاجری مون هم که تو یه کامنت بهش اشاره کردم، اونم تغییر اجباری بود که البته باعث رشد شدید مهارتم در رانندگی شد.

یادمه خودِ ازمون رانندگی و کلاس اموزشی اش سالها قبلش هم موجب استرسم بود، ولی اونم به فضل خدا موفق شدم و انجامش دادم.

من 20 سالگی ثبت نام کردم و گواهینامه گرفتم، اما نَشِستم پای ماشین، تا 4 سال بعدش که پدر فوت کرد و حالا نیاز داشتیم یکی بشینه پشت فرمون ماشین بابا…

خواهرم که یه سال بزرگتر از منه اقدام نکرد، ولی من اقدام کردم، چون نیاز شدید مادرم رو میدیدم و احساس مسیولیت کردم که سمانه بشین پشت فرمون.

خیلی میترسیدما ولی حس کردم مجبورم و باید اقدام کنم.

نمیتونستم بی تفاوت باشم و شونه خالی کنم.

افرین سمانه جان، ممنونم ازت.

– الان هر وقت به تغییر محل زندگی فکر میکنم اولش میترسم.

ولی شواهد نشون میده وقتی میوفتم تو دل یه تغییر اجباری، از پسش برمیام و اوضاع رو جمع و جور میکنم، البته که بعدش راضی و خوشحالم میشم.

– الان تغییر بزرگی رو داخلشیم: نی نی دار شدن، مامان شدن، فرزند پروری، مسیولیت هاش…

معلومه که بلد نیستم خیلی چیزها رو، میترسم و …

اما دایم به خودم یاداوری میکنم، خدا هست، یادم میده، به یادم میاره، همه چیز رو یاد میگیرم و خوب جلو میرم، تجربه میکنم…

چون الان یاد گرفتم اشتباه کردن هم جزیی از مسیر اموزش و یادگیریه، و ترس و سرزنش خودم از اشتباهاتم داره کمتر میشه به لطف خدا.

– یه تغییر بزرگ تو زندگی، ازدواج هم هست، خروج از زندگی مجردی و ورود به تاهل و مسیولیت هاش.

اونجا خوب بودم و هستم به لطف خدا، ریلکس بود ذهنم و جلو رفتم…

تو زندگی مشترک گاهی ترس هایی یقه مو میگرفت و میگیره اما میتونم و یاد گرفتم بهتر مدیریتشون کنم به لطف خدا.

میخوام بگم گل و بلبل 100 درصد نیست هیچی، یعنی همه همینن، اما این قشنگه که دارم یاد میگیرم چطوری بهبود بدم خودم و زندگی و شخصیتم رو هر دفعه.

با تشکر عمیق از استاد و اگاهی هایی که بهمون منتقل میکنن.

فکر کنم طبیعیه وقتی با تغییر روبه رو شیم اولش بترسیم…

مهم بعدشه که بتونیم کنترل ذهن کنیم.

اخه ادم وقتی از نقطه امنش خارج میشه، اول میترسه، چون حسِ حمله و ناامنی بهش دست میده.

اما میشه وقتی یه تغییر میاد به قول استاد بگم که:

فرصت جدیدی برای بهبود دستم رسیده، برم ببینم چه خبره، امتحان میکنم، شایدم خوب بود :)

تا تجربه نکنم که متوجه نمیشم واسم خوبه یا ضرر داره برام.

من فکر میکنم ادمی هستم که به نقاط امنم بیشتر چسبیدم تا اینکه بخوام دایم خودمو بازیابی کنم که حالا بیا و وارد تغییر و چالش جدیدی بکن خودتو.

البته اینم بگم واسه تغییرات شخصیتیم اقدام کردم مدتهاست و الان داخلشم و دارم نتایجشو کم کم میبینم.

اینکه روی حساسیت هام کار میکنم، روی خودشناسی کار میکنم.

اینم ورود به تغییر محسوب میشه دیگه.

خودخواسته تمرین میکنم که کمتر ورود کنم به مسایل دیگران، اینکه ارشادشون کنم و …

در حالت کلی و معدلی بخوام بگم تغییرات در داخلِ سمانه جان، راحت تر از گذشته پذیرفته میشن…

تا حدودی ترس هام کمتر شدن و شجاعتم از روبه رویی باهاشون، بیشتر شده به لطف خدا و اموزشهای استاد.

قبلا با ورود تغییر، سریع پَس میزدم، دور میشدم، فرار میکردم.

الان چون با کنترل ذهن بهتر اشنا شدم، ترسم مدیریت بهتری میشه نسبت به گذشته.

استاد جان مرسی برای این فایل و سوال هاتون.

احتمل قوی دوباره میام اینجا کامنت بنویسم.

خوندن کامنت بچه‌ها باعث میشه بهتر با خودم روبه رو شم و خودمو از لایه های مخفیم بهتر بیرون بکشم.

همه مون سلامت باشیم و در پناه خدای مهربون همیشه.

الهی شکرت برای این روزی و همه ی روزی هات.