پیدا کردن الگوهای تکرار شونده | قسمت 6 - صفحه 13 (به ترتیب امتیاز)

پیداکردن الگوهای تکرارشونده قسمت 6.

در روابط خود با دیگران چ‌نقشی رو بازی میکنید؟

البته یه کامنت دیگه در رابطه با روابط عاطفی نوشته بودم دلم خاست یکی دیگه درمورد روابط بادیگران ونقشهایی که با اونا داریم بنویسم.

استاد احساس میکنم ازطرح این سوال ، باتوجه به پاسخ‌هایی که دوستان میدن ، شمایه هدفی دارید؟

مطالعه ی کامنتها ونظرات دوستان همه وهمه نشون میده که قضاوت یاتایید دیگران برامون خیلی مهمه که نقش بازی میکنیم.

همه ی اینها ازعدم اعتماد به نفس وعزت نفس مامیاد.

یکی تو رابطش دنبال کمال گراییه.

دیگری نقش فرد مظلوم روبازی می‌کنه.در حالیکه پشت این نقاب به هیچ وجه فرد مظلومی نیس.

همیشه فکر میکردیم فرد مظلوم کسیه که ازمهربونی زیاد ،با وجود دیدن ظلم ،کوتاه میاد.درحالیکه می‌تونه این باشه که این فرد مظلوم ،به دلیل عدم اعتماد به نفس ،قدرت وشهامت دفاع ازخودشو نداره.وترجیحا سکوت می‌کنه تا مظلوم دیده بشه.

در صورتی که اگه شهامت حرف زدن داشت ،اگه شهامت دفاع ازخودشو داشت ،سکوت نمی‌کرد.

خودم یه زمانی البته خیلی سالهای دور ،ب نظر مظلوم بودم.

اولا ازاینکه اون موقع اگه کسی بهم میگفت مظلوم خیلی خوشم میومد.

چون فکر میکردم دیگران به افرادی که خوب و مهربونن ،میگن مظلوم.

در ثانی یادمه خیلی جاها وقتی ازکسی رنجیده خاطر میشدم یاکسی ازم سواستفاده میکرد.

یاکسی بهم زیاد امرو نهی میکرد،دلم میخاست خفش کنم.

وچنان کینه ونفرتی ازش تو‌وجودم‌شکل می‌گرفت که تمام ذهنم درگیر انتقام ازش میشد.منتهی دوس داشتم مظلوم نمایی کنم. ینی ظاهراً نشون میدادم که مظلومم ولی جایی که فرصت گیر میووردم ،ازش انتقام می‌گرفتم بدون اینکه طرف متوجه بشه.

شایدم ظاهراً اطاعت امر میکردم اما نمیزاشتم چیزی تو دلم بمونه ..

ممکن بود سریع انتقام خودمو بگیرم و ممکن بود مدتها شایدم سالها طول بکشه .اما بالاخره کارخودمو میکردم.

البته که با حفظ نقش مظلوم بودن ،افکارم متشنج بود .

خیلی جاها طرف داره توصورتمون نگاه می‌کنه ولی تو دلمون در تمام اون لحظات ،داریم به اون فرد فحش و ناسزا میگیم یانفرینش میکنیم.

اون موقع ازقانون سر در نمیووردم‌که بخام کنترل ذهن داشته باشم.

یااینکه تمرکزمو ببرم جای دیگه.

یا اینکه باکلامم چیزی نگم که بعد خودم خلقش کنم.

واقعن به چیزی توجه نمی‌کردیم.

فقط ظاهرن ،به نظر زنده بودیم وزندگی میکردیم.

نمیخام بگم کسی مقصر بوده همون‌موقشم هر بلایی سرمون میومد ،عاملش خودمون بودیم.

یه نقش دیگه ای رو خوب بازی میکردم .اینکه همیشه احترام به افراد بزارم.

نقش آدمهای ترسو وبزدل رو خوب بازی میکردم چون بودم .اینجا هم یه آدم ترسویی بودم که از سر ترس، به دیگران احترام میزاشتم که از عدم اعتماد به نفس وعزت نفسم بود.

میترسیدم اگه احترام نزارم ،اونا اجازه هر رفتاری به خودشون نسبت به من بدن .پس ازروی ترسم ناچار اگه تمایلی هم نداشتم اگه نیازی هم نبود احترام میزاشتم.

یه جاهایی میترسیدم کسی کارایی که من میخام انجام نده ،پس از روی ترس باز احترام میکردم.

یه جاهایی به خاطر رعایت نکردن حریم خصوصی خودم وبازگو کردن هرآنچه دردرونم بود،مجبور میشدم نقش بازی کنم واحترام کنم که مبادا اون طرف ،منو لو نده وعابروی منو نبره.

که از اعتماد بی موردم نشات می‌گرفت.

یه وقتایی از بعضی از افراد، بت ساخته بودم .

انقد اعتماد به نفسم پایین بود که فکر میکردم بقیه خیلی از من بهترن پس باید به همه بدون دلیل احترام بزارم.

در مورد بزرگتر هامثل پدر ومادر هامونم ب نظرم خودمون زیادی احترام کردیم که سبب تشدید رفتارهای نا مناسب وناجالبشون شدیم.فقط به خاطر این باور که اونا چون پدرومادرم هستن هرچی بگن وهرکاری بکنن شما نباید چیزی بگید که اگه بگید بی احترامی کردید وخداوندحتمن مواخذتون میکنه.

دیگه بی حرمتی به پدر ومادرو کسی نمیبخشه.

حالا بی احترامی ما چی بود؟اینکه وقتی میگن فلان کارو بکن بگیم ببخشید نمی‌تونیم.

میخام بگم می‌دونم تو قرآن نیکی به پدر ومادر اومده ولی گفته نشده که پدر و مادرت هر بلایی که بسرت اووردن تو نباید چیزی بگی چون پدر و مادرن!.

باور کنید همین یه باور غلطمون به چقدر از پدرومادرها خسارت زده وباعث شده که اونا به همون شکل در عیب ونقص های خودشون غوطه ور باشن.

حتی بیان احساس رو ازما گرفته بودن که مبادا اونا ازدستمون‌برنجن.

برای پدر ومادرمون خیلی نقش بازی کردم .خیلی وقتا دلم میخاسته فریاد بزنم ودادبزنم،تمام حال خرابیهامو که به اونا ربط داشته بگم ،اما کی جرات اینکارو‌داره؟!

برای مامان باباهامونم باید چاپلوسی بکنیم که اونا ازما راضی باشن.

اینجا باز اونا مهمتر ازما بودن و هستن.

همیشه نگران این هستیم که مبادا از دست ما ناراحت بشن.!

پس باید نقش بازی کنیم.

همیشه نقش فرزندخوب وادای آدم خوبا رو باید دربیاریم که اونا بهمون افتخار کنن.

یه جاهایی هم ازترسم نقش بازی کردم که کسی تنهام نزاره.

میدونید در کل هرکسی که نقش بازی کرده حتی نقشهای مثبت ب نظرم شخصیت دورویی داشته .

کسی که بانقاب با دیگران رفتار کرده حالا به هر علتی.

علتش مهم نیس وتوجیه وبهانه ی درستی نیست.

این مهم بوده که ما نقش بازی کردیم وازخود واقعیمون دور بودیم .

بین درون وبیرون ما فرسنگ‌ها فاصله بود .

با هر کسی به یه دلیلی به یه نحوی نقش بازی میکردیم.

این آدما همیشه از خود ما مهمتر بودن .

مهمتر بودن که نقش بازی میکردیم.

یه نگاه به اکثر آدمها بکنید می‌بینید که هیچکی خودش نیست.

جایی باید حرف بزنیم نقش سکوت رو بازی میکنیم.

جایی که باید سکوت کنیم ادای آدم پر حرفا رو در میاریم.

جایی که حسادت میکنیم نقش آدم بی تفاوت رو بازی میکنیم.

جایی که بی تفاوت باید باشیم نقش مداخله گرو بازی میکنیم.

جایی که باید آروم باشیم ،عصبانی میشیم .

جایی که بایدخشم خودمونو بروز بدیم ،نقش آدم آروم وموجه رو بازی میکنیم.

جایی که نباید نقش آدم خود خواه رو بازی میکنیم .

جایی که باید صبور باشیم نقش آدم عجولو بازی میکنیم.

جایی که باید رها کنیم وکاری نکنیم ،میاییم نقش آدم ناجی رو در میاریم .

جایی که باید کاری کنیم وحرکتی بزنیم ،عین خیالمونم نمیشه.

اینجا هیچ نقشی بازی نمی‌کنیم.

جایی که باید بپذیریم نقش آدمای قاطی رو بازی میکنیم.

جایی که باید آرامش داشته باشیم نقش آدمای استرسی روبازی میکنیم .

جایی که باید راز دار باشیم نقش بازی میکنیم که هستیم در حالی که نیستیم.

جایی که نباید فرار کنیم ،نقش آدمای فرار رو بازی میکنیم.

جایی که باید احساس بگیم،نقش آدمایی که انگار هیچشون نیست رو بازی میکنیم .

در یک کلام ما آدما همش در حال نقش بازی کردن هستیم .

باخودمون هم ناصداقتی میکنیم.

هر کدوم علت وتوجیهات و توضیحات خودمونو داریم.

هرکس یه جور قانعت می‌کنه که کاری که کرده ،رفتاری که داشته درست بوده.

حالا ما چه جور هستیم ؟!

مایی که ادعا میکنیم که تو مسیر درست هستیم آیا همه جا وباهمه کس ،خودمون هستیم.

ینی هیچ جا نقش بازی نمی‌کنیم.

البته که در تکامل تغییراتمون هستیم.

وهنوز اونی که باید بشیم نشدیم.

ولی باتوجه به قوانینی که یاد گرفتیم بخصوص نگه داشتن احساس خوب در خودت .خیلی ازرفتار هاو اعمال ما صادقانه شده .

قانون طوری مچتو میگیره که تو راه فراری نداری وناگزیری که اطاعت امر کنی واگر نه اونی که آسیب میخوره توهستی.

چیزی که من دریافت کردم اینه که برای هرکس وهرچی نقش بازی کردیم ،ولی برای قوانین جهان وبرای خدانمیتونیم نقش بازی کنیم.

باتوجه به هر عملی، عکس العملش رو زود میبینیم.

پس باقانون ازاین شوخیا نداریم.

خوب باشی خوبی میبینی .

بد باشی بدی میبینی.

بپیچونی ،میپیچونتت.

خلاصه اینکه باید صادق صادق باشی.

اینجا دیگه نمی‌تونیم کسیو فریب بدیم یا کسیو تو آب پیاز نگه داریم.

باید مثل کف دستت صاف ومثل آب زلال زلال باشی.

جهان مثل آینه باهات برخورد می‌کنه .جهان همونی رو نشونت میده که تو داری میبینی.

پس جای فراری نیست.

چاره ای نداری که خوب باشی.

چاره‌ای نداری که یاد بگیری خوب باشی.

وازخودت درست مراقبت کنی.

خودت باشی بدون اینکه به عواقب کار فکر کنی.

دلیل تراشی ،ممنوع !

حاشیه تراشی ،ممنوع!

دوست داری چطور باشی ؟

دوست داری چکار کنی ؟

هرچی که دوست داری و هرکاری که باوجودت هماهنگی داره همون کارو انجام بده بدون ترس از قضاوت کسی!

بدون نقش بازی!

بدون ترس وواهمه از کسی!

حالا که امروز به نقش بازی کردنهامون دقت کردیم .بیاییم از همین امروز تصمیم بگیریم که هرجا حس کردیم میخایم وارد نقشی بشیم ،خود داری کنیم.

بدون اینکه به نتیجش فکر کنیم ،هرآنچه درسته انجام بدیم.

امیدوارم که بتونیم.

ب نظرم استاد اکثر جاها خودشه.

همیشه این حس رو ازش دریافت کردم که خود واقعیشه.

خودشیرینی بازی وچاپلوسی واین حرفا رو هم جالب ندونید وفکر نکنید اینا نقشهای خوبی هستن.

اینا هم ازکمبود عزت نفس میاد.

استاد جونم عاشقتم .

ممنون که ذهن ما رو انقد خوب باز کردید تا بیشتر به عملکردهامون فکر کنیم.

این مردم هیچی نیستن .همه ی ما موقتی تو این دنیا هستیم بیایید باخود واقعیمون بودن اززندگی لذت ببریم.

اگه خوبیم واقعن خوب باشیم.

نه ما به کسی برتری داریم نه کسی به ما.

ازچیزی نترسیم.

خودمون باشیم.