درس‌هایی از انیمیشن گربه چکمه پوش - صفحه 13

به نام یگانه قادر هستی

سلام و درود بر استاد عباسمنش گرانقدر و همه عزیزانم دراین سایت الهی

درسهایی از یک انیمیشن توحیدی!

اگر بخواهم از سکانس آخر به سکانس اول نگاه کنم و نتیجه و درسی که از دیدن این انیمیشن گرفتم رو با دیدگاه و درس هایی که استاد بیان کردند مقایسه کنم میتوانم بگم :

تفاوت نگاه کیتی(گربه ماده) و گربه چکمه پوش با نگاه پریستو (سگ/توله داستان) تفاوت میان نگاه من به زندگی با نگاه استاد به زندگی است! و این »نگاه توحیدی» است که این تفاوت فاحش رو ایجاد کرده است!

اعتراف میکنم با اینکه چند بار فایل و صحبت های استاد رو گوش کردم و انیمیشن رو نگاه کردم ولی تفاوت نوع نگاه و درک من با نوع نگاه و درک استاد به بزرگی فاصله بین نتایج من با استاد درزندگی بود!

استاد صبح که صحبت هاتونو گوش کردم رفتم و انیمیشن رو دانلود کردم و با خودم گفتم صبر میکنم دخترمم از استخر بیاد با همدیگه انیمیشن رو ببینیم و سورپرایز بشه! خلاصه نزدیکای ظهر موقعیت فراهم شد و گفتم شینا استاد یه انیمیشن تازه معرفی کردن بیا با همدیگه ببینیمش.تا انیمیشن شروع شد دقیقآ گفت: بابا این انیمیشن رو من خیلی وقته دیدم احتمالآ دیر به دست عباسمنش رسیده! کلی تو دلم خندیدم و کنارم دراز کشید و یبار دیگه انیمیشن رو نگاه کرد.

در ادامه برمیگردم به اول داستان و درسهای دیگری که این انیمیشن برایم داشت را مرور می کنم.

=================================================

* استاد گفتید گربه ها در این فیلم 9 جان دارند (دخترمم میگفت در همه کارتونها گربه ها 9 جان دارند) و من یادم افتاد انسانها بارها و بارها در زندگی می میرند ولی نمی دانند چند جان دیگه دارند! هر بار که به هر دلیلی جسممان از روحمان فاصله می گیرد ما جانمان را از دست می دهیم. مگر غیر از اینست که اعتبار این جان به روحی است که خدا در آن دمیده است! هر بار که ما خدایمان را فراموش می کنیم و از خداوند دور می شویم در واقع ما یکبار داریم مرگ و تجربه می کنیم.

* وقتی قانونمندیهای جهان را رعایت نکنیم ممکنست اتفاقی در زندگیمان بیفتد که کل موفقیت های زندگی را برایمان کمرنگ کند و ما را در گودالی بیندازد که نتوانیم موفقیت هایمان را بیاد بیاوریم. مانند اتفاقی که برای قهرمان داستان (گربه چکمه پوش) افتاد و مجبور شد قبول کند که یک گربه خانگی در منزل پیرزن باشد. این تیکه انیمیشن منو یاد خاطره ای از دیه گو مارادونا اسطوره بی نظیر فوتبال انداخت! دیگو مارادونا یک مدت به خاطر افسردگی بعد از ترک اعتیاد در بیمارستان روانی بستری بود، هنگام مرخص شدن از بیمارستان خاطره عجیبی از روزهایی که در این بیمارستان بستری بود تعریف کرد. او گفت:اینجا آدم های زیادی هستند که همه مشکلات روحی روانی دارند، یکی میگوید من چه گوارا هستم و همه باور می‌کنند، یکی دیگر میگوید من گاندی هستم و باز همه باور می‌کنند ولی وقتی من به آنها گفتم که من مارادونا هستم همه به من خندیدند و میگفتن: هیچوقت، هیچکسی، مارادونا، نمیشود!!!

* وقتی که کیتی و گربه چکمه پوش به نقشه نگاه می کردند مسیر بسیار سخت و غیر قابل دسترسی نشان داده میشد به گونه ای که باور دارند جنگل نمیخواد هیچ کسی به آن ستاره برسد! جنگل در اینجا استعاره از همه کس غیر خودمان است ! چقدر در زندگیمان گفتیم خدا برای ما نخواسته، پدرم اجازه نمیده، دولت و حکومت نمیذارن، رئیسم جلومو گرفته و … و به هر کسی در زندگیمان قدرت داده ایم بجز به خودمان و خدایمان!

جهان همواره به دید نظاره گرش واکنش نشان می دهد! جهان را هر جور که نگاه کنی (باور کنی) جهان هم همانگونه برایمان خواهد بود و اتفاقات و شرایط و موقعیت هایی سر راهمان قرار می دهد که این باورمان را تقویت نماید.انتظار هر چیزی رو داشته باشیم، همان برایمان اتفاق می افتد زیرا جهان فرکانس های ما را مانند آئینه به ما برمی گرداند سخت گیرد جهان بر مردمان سخت گیر. و وقتی که پریستو (توله سگ) نقشه را نگاه می کند مسیر برایش راحت وگلستان می شود.

چقدر این باور که خداوند ما رو برای سختی و رنج و امتحان خلق کرده؛ دین و دنیای ما رو به باد داده و نه تنها باعث نشده ما به خداوند نزدیک بشیم بلکه سبب شده کلا منکر وجود خدا بشیم تا بتوانیم چند نفس هر چقدر هم کوتاه با خیال راحت بکشیم! و بگیم آب که از سر گذشت چه یک وجب ، چه صد وجب!

* هنگامی که کیتی(گربه ماده) و گربه چکمه پوش در مسیر پریستو (توله سگ) حرکت می کنند با گلهای رز در مسیر درگیر میشن و وقتی در این مبارزه شکست میخورند رو به پریستو می کنند و میگند: قرار بود مسیرت راحت باشه؟! و پریستو در جوابشان می گوید: به نظرم تنها کاری که باید بکنید اینه که با حوصله رزها رو بو کنید! مسیر عجله بردار نیست! وقت بگذارید و حسابی از مواهبی که در جلوتونه تشکر کنید! چقدر در این جواب قانون و باورهای مناسب نهفته است! پریستو میگه موانع و تضادهای جلو روی مسیرتان را موهبت و نعمت الهی بدونید! چوقت اینجور میتونیم نگاه کنیم به موانع زندگیمان؟ وقتی که مانند پریستو با خودمان و اطرافمان در صلح باشیم! وقتی که به قول پریستو نخواهیم عجبه کنیم و یک شبه راه صد ساله را طی کنیم! وقتی که اجازه بدیم تکاملمان را طی کنیم! و مهمتر از همه وقتی نعمت های زندگیمان را ببینیم و بابتشان شکرگزار خداوند باشیم!

یک راه مشترک، یک تجربه و موقعیت مشابه ولی نتایج متفاوت به ما ثابت می کند که این ما هستیم که با نوع نگاه و فرکانسمون موقعیت ها و شرایط زندگیمان را خلق می کنیم . اینکه دنیا چه رویی رو به ما نشون میده همش برمیگرده به باورهامون، به درونمون! و اینگونه نیست که از قبل در طالع ما نوشته شده باشه و ما اسیر شرایط و موقعیت و اتفاقات زندگیمان باشیم و فکر نکنیم که جنگل نمیخواهد کسی به آن ستاره برسد!!

* «ترس؛ برادر مرگ است» یا «از هر چه بترسیم، سرمون میاد» اینها باورها و ضرب المثل های درستی اند که میتوان ردپای قانون رو درشون دید.

وقتی که میترسیم یعنی ایمان نداریم! و وقتی ایمان نداشته باشیم از خداوند دوریم و وقتی از خداوند دوریم یه مرده متحرکیم!

وقتی که ما از رخ دادن اتفاقی میترسیم؛ فرکانسی که به جهان صادر می کنیم را دوباره از جهان دریافت می کنیم و آن اتفاق در زندگیمان رخ می دهد.

گرگه (عزرائیل) در این انیمیشن دیالوگ مهمی گفت که خیلی برامون میتونه درس داشته باشه.من بوی ترسُ احساس می کنم!. من وقتی میترسی بوشو احساس می کنم. وقتی که ما میترسیم جهان بوشو احساس میکنه! وقتی که ما از کسی یا چیزی و یا حیوانی می ترسیم آن شخص یا حیوان میفهمه که ما ترسیدیم! از کجا میفهمه؟! از آنجا که انرژی منتقل میشه!. این مساله به ما کمک میکنه که بدونیم چه کسی باهامون صادقه و چه کسی نیست! چه کسی انرژیش مثبته و چه کسی نیست! مثلا همه ما در صادق بودن استاد شک نداریم. چرا؟ چون انرژی ای که این ادعا را ثابت میکنه را دریافت کردیم و داریم دریافت میکنیم! و هیچ کسی نمیتونه سر انرژی و فرکانس کلاه بگذاره.

نکات و درسهای این انیمیشن و صحبت ها و نکاتی که استاد اشاره می کنند بی شماره و در پایان میخواهم برای اینکه خستگیتون رفع بشه و خنده رو لباتون بیاد، خاطره ای از دوران نوجوانیم تعریف کنم که بی ربط با موضوع فایل و خاطره ای که استاد تعریف کردند نیست.

===============================================

خاطره ای از سال سوم راهنمائیم

در مقطع راهنمایی با شروع تابستان، من برای اینکه درآمدی داشته باشم و بتوانم چیزایی که دوست دارم رو بخرم، تابستونها ساندویچ فلافل میفروختم.منزل ما در شهرکی در 5 کیلومتری ایلام قرار داشت و من برای تهیه فلافل و گرفتن صمون (یک نوع نان ساندویچ که شکل لوزی دارد و اگر در اینترنت صمون عراقی رو سرچ کنید خواهید دید) صبح زود بیدار میشدم و با مینی بوس به ایلام میرفتم و ابتدا صمون میخریدم و بعدش فلافل و انبه میگرفتم و برمیگشتم به منزلمان و بساط فروش رو راه می انداختم و دو سال قبل هم اینکار را کرده بودم و تجربه موفقی داشتم. این تجربه موفق سبب شده بود که دوستان و هم سن و سالهای فامیل رقیب من شوند و آن ها هم ساندویچ فروش شوند و رقابتی بین ما شکل بگیرد که زودتر ملزومات رو تهیه کنیم و در جای بهتری برای فروش مستقر بشیم. این عادت زود بیدار شدن سبب شده بود که ساعت بدن من کوک شود و من اتومات و بدون کوک کردن ساعت از خواب بیدار می شدم و توبره ام رو بر می داشتم و راهی ایستگاه مینی بوس میشدم. در یکی از شب ها طبق معمول هر روز از خواب بیدار شدم و توبره ام رو برداشتم و راهی ایستگاه اتوبوس شدم (آنوقت ها ساعت مچی نداشتم! البته الانم ندارم خخخ). در بین مسیر یه پیر زن را دیدم که یک حلبی زباله بر دوشش بود و میخواست زباله ها را در کانال بین مسیر بریزد و من با دیدنش یکم اضطراب گرفتم که نکنه دیر کردم که این پیرزن بیدار شده و آمده زبالشو خالی کنه! به همین دلیل بر سرعت گامهایم افزودم و وهنگامی که غرق این افکار بودم در کسری از ثانیه پیرزن از جلو چشمم غیب شد و من نتونستم ردشو پیدا کنم. به سرعت خودم رو به ایستگاه مینی بوس رسوندم و در کمال تعجب دیدم نه تنها هیچ مینی بوسی نیست بلکه هیچ آدمی هم آنجا حضور نداره! با خودم گفتم ای دل غافل خواب موندم و میدان رو به رقبایم واگذار کردم.(ایموجی دست رو پیشونی)

حدود یربع بیست دقیقه هر چه اطرافو نگاه می کردم هیچکسی نبود و همه چیز برایم مشکوک میزد! از آمدن مینی بوس نا امید شدم و راهم را به سمت منزل کج کردم. برای اینکه زودتر به منزل برسم از مسیر میانبری که از میان کوچه های تنگ و تاریک می گذشت مسیر برگشت رو طی می کردم که ناگهان در تاریکی مطلق که چشمام قادر به دیدن چیزی نبود سگی از جلوی پام از خواب بیدار شد و شروع کرد به پارس کردن! منکه قلبم اومده بود تو دهنم (هنوزم که دارم تعریف میکنم طپش قلب می گیرم خخخ) پا به فرار گذاشتم و سگ هم بدنبال من می اومد و پارس می کرد. با چنان سرعتی می دویدم که اگه سرعتمو محاسبه می کردند باور کنید رکورد دو در همه ماده ها رو شکسته بودم خخخ. ولی مگه سگ کوتاه می اومد؛ هر لحظه که نگاه می کردم پوزه سگ رو بر پشت پای کفش هام حس می کردم. خلاصه این سگ نامرد حدود 1 کیلومتر رو با من دوید و فقط یادمه خودمو پرت کردم داخل حیاط و سگ تا آخرین ثانیه و لحظه ورود به منزل دنبالم کرد.(آنوقت ها تابستونها هوا خنک بود و ما داخل حیاط می خوابیدیم و درب منزل هم از این حلبی ها بود که با فشار به راحتی باز میشد و نیاز نبود کسی بیاد در رو واست باز کنه). نمیدانم با اون پرش و صدای توپ مانندی که من خودمو پرت کردم داخل حیاط هیچ کسی از خواب بیدار نشد که بگه چی شده! خلاصه یکم که خودمو پیدا کردم رفتم داخل منزل که ساعتو نگاه کنم ببینم ساعت چنده؟ و در کمال نابوری دیدم ساعت 2:10 دقیقه شبه!!! بازم ایموجی دست رو پیشونی ( هنوز بطور واضح ساعت شمار و دقیقه شمار یادمه) رفتم رو تشک که خنک هم شده بود دراز کشیدم و ترسم زمانی بیشتر شد که غیب شدن پیرزن رو جلو چشمام بیاد آوردم! یه ایموجی بوق خودتون بذارید.

خلاصه اینقدر ترسیده بودم آن شب که عطای گرفتن جای تاپ رو به لقایش بخشیدم و تا هوا کاملا روشن نشد، جرات نکردم از منزل بیرون برم.عایدی آن تابستان من 5 هزار و 500 تومن بود و هدفم (کوتاه مدت) این بود که دوچرخه همسایمون رو بخرم که مصادف شد با اول مهر و همسایمون هم قیمت دوچرخه رو 7 هزار عنوان کرد و حاضر به تخفیف نبود و برادر بزرگم بعلت اینکه مدارس شروع میشن از تامین مابقی پول مادرم رو منصرف کرد و من بدلیل برآورده نشدن این آرزوی نوجوانیم اولین کاری که کردم یه دوچرخه برای دخترم خریدم تا آرزو به دل نمونه خخخ.یا حق