روزشمارِ تحول زندگیِ من | فصل 5 - صفحه 5 (به ترتیب امتیاز)

به نام رب یکتا…

با سلام خدمت استاد عزیز و مریم بانو و تمام اعضای خانواده صمیمی عباس منش، امیدوارم که حالتون خوب و لبتون خندون باشه، سپاس گذار خداوندم که دوباره این فرصت داد تا بیام و یه کامنت دیگه توی این فضای روحانی بزارم،

در مورد موضع این فایل که چه زمان هایی تغییر نکردم و جهان منو با چک و لگداش وادار به حرکت کرده و چه زمان هایی قبل از اینکه کار یه چک لگد کشیده بشه من خودم شروع کردم به تغییر،

یاد قبل از آشنایی با قانون میوفتم، یادمه من بدون دوستام هیچ جا نمی‌رفتم و هیچ کاری نمیکردم، اینقدر این خلع در من زیاد بود که به تنهایی قادر به انجام هیچ کاری نبودم، هویت خودم رو با اونا به دست میاوردم و بدون اونا احساس خیلی بدی داشتم، همین خلع من سبب شده بود تا حد مرزی برای خودم نداشته باشم و اجازه ورود بیش از حد به افراد میدادم، شوخی های بیجا و فوش و ناسزا گفتن رو صمیمیت میدونستم و هم خودم اینکار انجام میدادم و هم اونا، بخاطر نداشتن هویت از خودم اجازه هر جور تحقیری رو به اونا میدادم و حواسم نبود که دارم چه ظلمی به خودم میکنم، البته که اونا هم آگاهانه این کارو نمی‌کردن و فکر میکردن این نوع دوستی بالاترین نوع دوستی هست که افراد با هم تا این حد قاطی بشن…

تمام اون تحقیر ها و فوش ناسزا ها رفته بود توی ضمیر ناخودآگاه من و باور هایی در من شکل داده بود که نتیجش منو راضی نمیکرد، من از همون کودکی یادمه هر موقع یه چیزی منو راضی نمی‌کرد و احساس خوبی بهش نداشتم سریع مشغول اون چیزی میشدم که بهم احساس خوبی میداد، دیدم این روند هر روز داره بدتر میشه و خبری از احساس خوب هم توش نیست(البته همیه اینهارو ناخودآگاه انجام میدادم) تصمیم گرفتم که دیگه مثل قبلاً نباشم، و شروع کردم روی خودم کار کردن و کنترل کردن زبونم، دوستان اول مقاومت داشتم و منو مسخره میکردن ولی بعد…

یادمه که نقطه عطف زندگی من هم از همون روزها بود و همونجا هااااا بود که بیخدا شده بودم و سر تسلیم فرود آوردم و خداوند منو گرفت توی آغوشش و منو به سایت عباسمنش هدایت کرد،

الان بعد گذشت 5 سال، من ربطی به اون علیرضا قبلی ندارم و دقیقا از یکسال پیش تغییرات من خیلی محسوس تر شده و نتایج بزرگتر، خیلی جالب 4 سال اول بعد از آشنایی من با قانون که گذشت یه احساسی رو تجربه کردم که در هیچ مرحله از زندگیم تجربه نکردم یه احساس توحی بودن از درون انگار درونم خالی شده بود و نیاز به ساخت یه بنای جدید بود، انگار یه دولت نوپا که تازه شکل گرفته و هنوز به خوبی از پس مدیریت اون کشور بر نمیاد…

اما ادامه دادم مدیریتش کردم اولش احساس تنهایی و ترس داشتم، ولی دل خوش به خدا بودم پشتم بهش گرم بود، یه جاهایی صدای نجواها خیلی زیاد میشد و خیلی کنترلشون سخت بود و فکرای عجیبی میزد به سرم ولی هیچ تصمیمی نمیگرفتم و فقط روی هدفم که مربوط به شغلم بود فوکوس کرده بودم، خدا راه بهم نوش داد و گفت تو در درسترین جای دنیا قرار داری اگه به ربوبیت من اعتقاد داری، فقط میخواد که تو از درون تغییر کنی نه چیزی بیرون از تو، فقط کافیه تو یه شخصیت قوی بسازی از خودت، فقط کافی تو بشی مثل نوح که با وجود تمام اون سختی ها و مسخره شدن ها کشتی شو ساخت، و یا ابراهیم بعد از شکستن بت ها آتش بر او سرد شد، و یا علی که با تمام اون علم آگاهی و قدرت شده بود خاک و خاکسار در پیشگاه خداوند…

آره من وقتی فشار بهم وارد شد و از احساس خوب خبری نبود شروع کردم به تغییر کردم، راستی الان یادم اومد دقیقا یک سال پیش هم بود که سیگار رو ترک کردم بعد از حدود 20 سال مصرفش، اواخر مصرفم به این نتیجه رسیده بودم که چرا وقتی چیزی که لذت بخش نیست مصرف می‌کنی، و به این نتیجه رسیده بودم که آرامش در درون منه و من نیازی به هیچ عامل بیرونی برای بهبودم ندارم،

یکی دیگه از چیزهایی که به من انگیزه داد فوت یکی از اقوام بود که به واسطه مصرف زیاد سیگار از دنیا رفت، گفتم علیرضا اگه میخوای عمر با عزت بکنی از همین لحظه بزارش کنار و تا الان که حدود کمتر از 13 ماه شده من لب به سیگار نزدم و از خداوند تقاضا میکنم تا من توی این مسیر زیبا ثابت قدم نگه داره…

من تو بیشتر مسائل نه خیلی زود تغییر کردم و نه خیلی دیر که کار بخواد به جاهای باریک بکشه، هر موقع یه نیازی در من به وجود میومد اجابتش میکردم و توی اون موضوع خودم رو ارضاع میکردم مثل غذا خوردن حالا چه آگاهانه و چه ناآگاهانه کردم،

الان بعد از گذشت چند سال که من از درون آرامش رو پیدا کردم و از خودم هویت دارم، سگ وجودم رو تربیت کردم برای پاسبانی از حد و مرزهام و دارایی هام، برای خودم و دیگران قوانین وضع کردم، بهشون نگفتم و جوری رفتار کردم که خودشون تا حد زیادی فهمیدن، همون رفقایی که منو مسخره میکردن الان تحسینم میکنن و عاشق اینن که با من وقت بگزرونن، وقتی منو میبینن اینقدر با احترام با من رفتار میکنن که باورم نمیشه البته که این در مورد برخورد غریبه ها با من هم صدق میکنه…

موتور آرزوهام رو هم با همین سرمایه های درونیم با همین کشتی که ساختم به دست آوردم، با صداقت و مهربونی، با عشق و درستکاری، با تعهد و خوش قولی، با تخصص و مهارتم، با صبوری و ایمان به غیب،

خدارو سپاس گذارم بخاطر اینهمه تغییر که کردم، من به تنهایی هیچی نیستم و هنوز اول راهم، من هرچی دارم از خداوند و به هر خیری از اون به من برسه فقیرم…

امیدوارم مفید بوده باشه برای خودم که خیلی مفید بود، خداوند باعث شد کلی تغییرات زندگیم رو بیاد بیارم… از رب یکتا بهترین هارو برای هممون آرزو میکنم و عاشقتونم.