شیوه مدیریت انتقادات - صفحه 2 (به ترتیب امتیاز)

به نام خداوندی که مرا خالق زندگیم کرد

سلام و درود بر همه عزیزانم بخصوص استاد عباسمنش گرانقدر

استاد واقعیتش تا این لحظه نمی خواستم کامنتی بنویسم از بس که خسته بودم و تمرکزی برای نوشتن نداشتم . چند بار فایل رو دیدم و چراغی در ذهنم روشن شد که بیام و راجع به آن بنویسم . موضوع این فایل و همزمانی بحثی که من امروز با رئیسم در مسیر برگشت به سازمانمون داشتم برایم نشانه بود و بیاد آوردن این همزمانی به من انرژی نوشتن داد. قضیه از این قرار است که امروز به اتفاق رئیس و معاونین سازمانمون بازدیدی داشتیم از شرکت پتروشیمی ایلام .

یکم برگردم عقب و از آنجا شروع کنم که دیروز متوجه شدم قرار است امروز از پتروشیمی ایلام بازدیدی انجام بشه. و منم دوست داشتم در این بازدید حضور داشته باشم. صبح که طبق معمول تمرین کدنویسیم را نوشتم دقیقآ این جمله را نوشتم (دفترم رو باز کردم تا دقیقآ همان جمله را بنویسم) که :امروز دوست دارم همراه دکتر(منظور رئیس سازمان) به پتروشیمی استان بروم و جمله تاکیدی که زیر این خواسته ام نوشتم این بود که:من می خواهم و خداوند اجابت میکند

صبح که برای دادن گزارشی نزد رئیس رفته بودم در حین کار به رئیس دفترش گفت که با این افراد تماس بگیر و بگو برای ساعت 11 بازدید از شرکت پتروشیمی داریم و اونجا به من گفت شما ساعت 10 بیائید دفتر که به اتفاق هم بریم مجموعه ورزشی علوم پزشکی رو ببینیم و برای همکاران تفاهم نامه ای ببندیم بعد از همونجا میریم پتروشیمی!

در حالی که هیچکدام از این کارها جزء وظایف من نبود. میدانستم فرکانس هایم دارند به خوبی و طبق قانون بدون تغییر خداوند دارند عمل می کنند و کد نویسیم را مثل این چند روز گذشته دقیق نوشته ام زیرا هر سه خواسته ای که این روزها مینویسم تا قبل از ظهر تیک می خورند و باور من به خلق زندگیم روز به روز قوی تر می شود.نکته جالبتر اینکه هر چیزی رو که میخواهم و مینویسم چند برابرش رو خداوند بهم می دهد!و اتفاقاتی که میفتد؛ دقیقآ ردپای فرکانس هایم را می بینم. انگار همه دنیا را مسخ خودم کرده ام و برای خودمم واقعآ حیرت انگیز است. دقیقآ یاد سریال دوپینگ افتادم که دختره آب معدنی میخورد و هر خواسته ای داشت بقیه میگفتند چشم!

استاد این روزها عجیب در زمان مناسب و در مکان مناسبم و احساس میکنم جهان در تلاش است تا خودش را با من هماهنگ کند!

استاد قبلنا من آدم فوق العاده منفی ای بودم. نقشی شبیه «گلام» در کارتون گالیور خخخ. وقتی به رفتارهای گذشتم دقت میکنم میبینم من آگاهانه از این افکار منفی بعنوان سپری برای محافظت از خودم استفاده می کردم!!! یعنی بر خلاف قانون می اومدم بدترین حالت ممکن رو تصور می کردم و اگر بدترین حالت ممکن اتفاق میفتاد میگفتم ببین نظر من درست بود! و اگر هم بدترین حالت اتفاق نمی افتاد تو دلم خوشحال بودم و اونو یه پیروزی قلمداد می کردم! چقدر با اون افکار و رفتارهام به خودم ضربه زدم امان از جهالت و ظلمت! حال به کجا رسیده ام؟ به جایی که اون شخصیت منفی نگر بقدری عوض شده که کوچکترین نگاه های منفی اذیتم می کند!

در مسیر برگشت به ایلام بحثی رو که با رئیسم داشتم این بود که سازمان ما بعلت جایگاه نظارتی ای که داره؛ گاهی بجای اینکه دست گیر سایر دستگاه ها باشیم؛ مچ گیرشان شده ایم! در حالی که وظیفه ذاتی سازمان ما دستگیریست نه مچ گیری. و اشاره کردم در این مملکت نهاد مچ گیر تا دلت بخواد هست ما اگه خیری رسوندیم؛ اگه کمکی کردیم آنوقت است که میتونیم بگوئیم وظیفه مان را درست انجام دادیم و به آن افتخار کنیم. آن مسئول هم وقتی ما رو در کنار خودش ببیند نه در مقابل خودش؛ آنوقت بیشتر به ما نزدیک خواهد شد و سیاست های ما را می پذیرد و اجرا می کند.و ایشان هم با نظر من موافق بودند و آدم مثبت نگری هستند. و همزمانی این فایل با جنس صحبت های زده شده برایم عجیب و جالب بود و بهم انگیزه و نیروی نوشتن داد تا بیایم و بنویسم.

================================================

مهمترین نکته ای که مرور گذشته و حال برایم واضح کرد این است که وقتی ما دیگران را مسئول زندگیمان می دانیم آنوقت است که مثل گذشته من دائمآ انگشتمان به سمت دیگران دراز است و به زمین و زمان دشنام می دهیم و آنرا عامل بدبختی مملکت و زندگیمان می دانیم. و این ورق زمانی بر می گردد که من خودم را خالق شرایط و اتفاقات زندگیم میدانم. تفاوت در نوع فرکانس؛ دلیل تفاوت در نتایجمان است.

وقتی به موضوع این جلسه فکر کردم دیدم ما معمولا با سه نوع انتقاد مواجه هستیم.

1- نوع اول انتقاداتی که احساس ما را بد نمی کنند و ما واکنشی در برابرشان نشان نمی دهیم.

ریشه این نوع انتقاد بر می گردد به عدم مصداق داشتن آن انتقاد در مورد ما. بعنوان مثال وقتی یه مریض به یک متخصص می گوید بی سواد! یا مثلا وقتی که اوایل دوره سلامتی من خیلی لاغر شده بودم و بعضی ها فکر می کردند من معتاد شده ام یا مریضی سختی دارم یا تغذیه نامناسبی دارم و … و واکنش من در مقابل انتقادها به این لاغری فقط لبخند بود و چون حرفشان در مورد من مصداق نداشت احساسم بد نمی شد و با لبخند میگفتم چشم حرف شما درسته و توضیح اضافه ای نمی دادم.

2- انتقاد هایی که با وجود اینکه احساسمان را بد می کنند ولی وقتی با خودمان روبرو می شویم تائیدشان می کنیم و سعی میکنیم آن رفتارمان را تغییر دهیم زیرا از سر خیرت و دلسوزی است.

نمونه این نوع انتقادها رو همه ما تجربه کرده ایم و می دانیم از سر دلسوزی و خیر خواهی است نه تخریب ما. مانند آگاهی های استاد یا نصیحت های والدین یا مثال استاد در مورد آهسته صحبت کردنشان.

طبق گفته استاد واکنش درست به این انتقاد داشتن این باور است که:انتقاد از رفتار من دلیل بر انتقاد از شخصیت من نیست. و من همان ارزشمندی و جایگاهم رو دارم و سعی در بهبود و ارتقای خودم دارم.

3- نوع سوم که نوع سمی انتقاد است، جنسش تخریب است نه اصلاح! در این نوع انتقاد سعی میشود نقاط ضعف ما بزرگنمایی شود یا از طریق تهمت و وارونه جلوه دادن حقایق شخصیت ما زیر سوال رود و نتیجه این نوع انتقاد احساس های شدید منفی است.

راهکار استاد برای این نوع انتقاد حفظ آرامش خودمان با نفس کشیدن های عمیق و تشکر از آن فرد بابت به اشتراک گذاشتن و انتقال نظرش و ممنون از اینکه از زاویه دیگری به این مسئله نگاه کرده! و سپاسگزاری کردن ازش است. چراااا؟؟؟

چون همین حرف خلع سلاحش می کند!!!

آنوقت است که دیر یا زود قطعآ ورق برای ما بر می گردد.و به هیچ وجه در مورد آن سخن نگوئیم و نخوایم توضیح دیگه ای بدیم و وقت خودمون رو با آن شخص هدر ندیم و برگردیم تمرکز کنیم روی توانائی هام؛ روی عزت نفسم و ویژگی های خوب و مثبتم کار کنم و با خودم حرفهای خوب بزنم و افکار مثبت رو به ذهنم بیاورم و موفقیت هایم را بخودم یادآور شوم و اینگونه ارزش خودمو بالاتر ببرم تا احساسم بد نشه و تمرکزم از روی آن یه دونه انتقاد برداشته بشه.

نکته کلیدی دیگری که استاد در این فایل مطرح کردند اینست که جهان بازتاب افکار ماست. اگر من دائما دارم خودم رو از زیر تیغ انتقاد می گذرانم و به قول معروف دارم از صبح تا شب خودم را با شلاق نامهربانی ها میزنم؛ جهان نیز طبق قوانین بدون تغییرش این فرکانس را با قدرت بیشتری به ما برمی گرداند و دقیقآ همین کار را با ما انجام خواهد داد.

خداوند را شاکر و سپاسگزارم که به من توان داد تا این کامنت و بنویسم.یا حق